Είμαστε στη μέση του καλοκαιριού και φυσικά όλοι λίγο-πολύ έχουμε κανονίσει κάποια απόδραση, έστω και μικρή, με τους φίλους μας. Μέσα λοιπόν σε κάθε παρεάκι, υπάρχει ένα άτομο τουλάχιστον, που δε γνωρίζει καλό κολύμπι και αγαπησιάρικα κοροϊδευτικά το αποκαλούμε το «δελφίνι» μας!
Μπορεί να είναι και περισσότερα τα δελφίνια της παρέας, αλλά όλα έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Πρόκειται για φίλους μας, οι οποίοι δεν είναι εξοικειωμένοι με το νερό, δεν κατάφεραν να μάθουν να κολυμπούν άνετα λόγω φόβου ή κάποιας τραυματικής εμπειρίας του παρελθόντος και πλατσουρίζουν στη θάλασσα ή στις πισίνες πάντα στα ρηχά.
Θα τους εντοπίσετε από μακριά. Συνήθως μπαίνουν σιγά-σιγά στο νερό, να συνηθίσουν πρώτα τη θερμοκρασία και μπορεί να τους δείτε να ρίχνουν λίγο νερό πάνω τους πριν βουτήξουν, που λέει ο λόγος. Πριν βάλουν όλο το κορμί τους μέσα στο νερό για την ακρίβεια, καθώς γι’ αυτούς είναι επίτευγμα.
Κάνουν βολτίτσες στα ρηχά χαρτογραφόντας την περιοχή γύρω τους βλέποντας μέχρι πού πατάνε. Θέτουν ένα νοητό όριο απαγορευμένης ζώνης λόγω βάθους στο μυαλό τους και δε φτάνουν ποτέ ως εκεί. Εντάξει, με φουσκωτό παίζει να φτάσουν.
Τους προσέχουμε και τους αγαπάμε πολύ, γιατί αντιλαμβανόμαστε πλήρως πώς είναι να θέλεις να χαρείς τη θάλασσα και να μην μπορείς. Καθόμαστε μαζί τους πολλή ώρα στα ρηχά, κουβεντιάζουμε, παίζουμε με κάποια μπάλα ή ρακέτες, τους στριφογυρίζουμε στο νερό, κάνουμε ακόμη και κάποιες προσπάθειες, μπας κι αφεθούν λίγο παραπάνω, και φυσικά λέμε ιστορίες για αχρείους.
Φέτος, πιο πολύ από κάθε άλλη χρονιά, με την επέλευση των φλαμίνγκος, γέμισαν οι παραλίες φουσκωτά. Μια καλή ευκαιρία για τους φίλους μας, τα δελφινάκια, να χαρούν λίγο περισσότερο τη θάλασσα. Τους ανεβάζουμε λοιπόν πάνω στο φουσκωτό –φλαμίνγκο, καρπούζι, ντόνατ, λουκουμά ή ό,τι διαθέτετε παιδιά- και τους κάνουμε βόλτες στο νερό. Αυτά τα φουσκωτά είναι μία καλή ιδέα να κολυμπήσουν οι φίλοι μας και λίγο πιο βαθιά και να απολαύσουμε όλοι μαζί κάποιες στιγμές παιχνιδιού και διασκέδασης.
Τα δελφίνια μας συνήθως κάθονται για ώρες στην ξαπλώστρα, κάτω απ’ την ομπρέλα και αλείφουν το κορμί τους με μπόλικο αντηλιακό. Γιατί, αφού δεν μπορούν να περάσουν ώρες κολυμπώντας, έχουν εντρυφήσει στο κομμάτι της αντηλιακής προστασίας, καθώς με το σουσού στην παραλία για ώρες γνωρίζουν ότι μπορεί να καούν.
Εξερευνούν όλη την περιοχή στην οποία πηγαίνουμε, απ’ το beach bar μέχρι τις τουαλέτες και το πάρκινγκ. Γενικότερα, αξιοποιούν πλήρως όλες τις δυνατότητες της παραλίας, πλην της θάλασσας. Επίσης, αναπτύσσουν έντονα κοινωνική δραστηριότητα και μόλις εσείς βγείτε απ’ το νερό, σας συστήνουν αμέσως στην παρέα των διπλανών, τους οποίους ήδη έχουν γνωρίσει. Δικαιολογημένα, βεβαίως, γιατί πώς να περάσουν την ώρα τους τα δελφινάκια μας;
Όλοι θα έχετε προσέξει ότι κάποιες στιγμές κάνουν κάποια προσπάθεια να δείξουν ότι ξέρουν κολύμπι. Μη φανταστείτε, κάτι πλατσουρίσματα χεριών, περπατάνε και με στιλ πάντα, αργά και νωχελικά, για να δίνουν στους έξω την εντύπωση ότι κολυμπούν εντός του νερού. Κι αφού δροσιστούν, μετά από λίγα λεπτά τσουπ βγαίνουν για να λιάσουν το κορμί τους.
Οι φίλοι μας που δεν ξέρουν κολύμπι, θα είναι πάντα τα δελφινάκια της παρέας. Τους τρολάρουμε λίγο, αλλά χωρίς αυτούς, πώς θα διασκεδάζαμε στην παραλία; Τι θα κάναμε χωρίς τα φουσκωτά τους, το ιδιαίτερο στιλ περπατητής κολύμβησης και τις γνωριμίες τους; Τους προσέχουμε και γελάμε σαν παιδιά, πλατσουρίζουμε και συζητάμε για ώρες στα ρηχά. Το λες και μία στιγμή ευτυχίας.
Και φυσικά πάντα μας ρωτάνε: «Πατάς εκεί, να έρθω ή όχι;;».
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
