Τι θέλει ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος; Παλεύουμε κάθε μέρα μ’ αυτά που έχουμε και μ’ αυτά που θα θέλαμε να έχουμε, με τους φόβους, τις ανασφάλειες και τα απωθημένα μας. Γαντζωνόμαστε από ανθρώπους και ζητάμε, απαιτούμε να μας δώσουν πράγματα, αισθήματα κι αποδείξεις αγάπης.
Έχουμε μάθει να ζητάμε πολλά κι οι απαιτήσεις μας αυξάνονται χρόνο με το χρόνο. Κι έρχεται μία στιγμή, που συνειδητοποιείς ότι δε χρειάζεσαι τίποτα απ’ όλα όσα ζητάς, για να λάμψεις από ευτυχία.
Μία στιγμή, ένας άνθρωπος, ένα χαμόγελο, ένα φιλί. Απλά, καθημερινά πράγματα, χωρίς υλική αξία, χωρίς φανφάρες κι εξωραϊσμούς, χωρίς πομπώδη στόφα κι επιβλητική παρουσία. Έρχονται λοιπόν και σου δημιουργούν ένα τεράστιο χαμόγελο, λες και δεν ήσουν ποτέ άλλοτε τόσο χαρούμενος. Έρχονται να σου αλλάξουν τον τρόπο σκέψης, πώς βλέπεις τη ζωή και την ευτυχία.
Όταν είσαι στην εφηβεία νιώθεις τόση δύναμη κι ενθουσιασμό, είσαι έτοιμος να τα σαρώσεις όλα στο πέρασμά σου. Έρχεται η πρώτη στραβή, η δεύτερη, η τρίτη. Οι εμπειρίες κι οι απογοητεύσεις σου δείχνουν το δρόμο της ωρίμανσης και της συνειδητοποίησης του ίδιου σου του εαυτού. Δεν μπορείς να εκτιμήσεις τα μικρά εξαρχής. Είναι λογικό κι άκρως φυσιολογικό.
Περνώντας τα χρόνια, αναζητάς πλέον ησυχία, μια ησυχία που να συνάδει με τη γαλήνη μέσα σου και με τη συγχρονικότητα της πλάσης. Όταν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, ξέρεις τι θέλεις και ποιος μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο, δεν αναζητάς τρόπους επίδειξης του εαυτού σου, ούτε μεγαλειώδεις εξόδους και βαρύγδουπα λόγια.
Έχεις πλέον ανακαλύψει ότι η αξία της ζωής κρύβεται στα μικρά. Στα ασήμαντα, γι’ αυτούς που μετρούν τον κόσμο βάσει της ύλης, πράγματα. Έχεις νιώσει ποτέ τη σημαντικότητα μιας βόλτας; Να πάρεις ένα φίλο σου ή τον άνθρωπό σου και να περπατήσετε δίπλα στη θάλασσα, στο βουνό, στα σοκάκια της πόλης σας. Οι εικόνες που θα συλλέξει το μυαλό κι η γαλήνη της ψυχής σου θα σε κάνουν ν’ αναρωτηθείς, τι έκανες τόσο καιρό!
Με το πέρασμα των ετών, μαθαίνεις να εκτιμάς λέξεις που στην αρχή δεν τις έδινες σημασία, καθώς ήταν απλώς μέρη ενός λεξιλογίου. Κι όμως, μεγαλώνοντας, συνειδητοποιείς ότι κάποιες λέξεις λίγοι τολμούν να τις εκφέρουν. Κάποιες λέξεις ξεδιπλώνουν το μεγαλείο της ψυχής μας και κάποιες άλλες φέρουν τέτοιο συναισθηματικό βάρος που ελάχιστοι μπορούν να τις ξεστομίσουν.
Πόσοι άνθρωποι πέφτουν απ’ τα μάτια σου, γιατί δεν έχουν το θάρρος να πουν μία συγγνώμη; Πόσο τυχερός μπορείς να αισθανθείς δίπλα σε εκείνους που εκτιμούν την καλοσύνη και τη γενναιοδωρία σου λέγοντας ένα «ευχαριστώ» για το τίποτα; Πόση δύναμη έχει μία αγκαλιά; Πόσες λέξεις και πόσα συναισθήματα κρύβει μέσα της. Έχεις νιώσει πιο χειροπιαστή απόδειξη αγάπης; Ειδικά, όταν δυο χέρια σε σφίγγουν μ’ όλη τους τη δύναμη από φόβο μήπως σε χάσουν. Φοβούνται ότι θα σε χάσουν. Ακούς; Υπάρχει κάτι πιο όμορφο απ’ αυτό;
Και μετά, το ηλιοβασίλεμα με τα χρώματά του. Βάφει τον ουρανό στα χρώματα του πάθους και ταξιδεύει το νου μας. Έχεις αισθανθεί τη μαγεία ενός ηλιοβασιλέματος; Είναι τόση η ομορφιά, που ξεδιπλώνεται μπροστά σου όταν δύει ο ήλιος, που όλες οι μαύρες σκέψεις σου χάνονται μαζί με το φως. Είναι μια ζωγραφιά της φύσης το ηλιοβασίλεμα, μία στιγμή που χρωματίζει τα απογεύματά σου και προετοιμάζει τις νύχτες σου. Αφέσου να το χαζέψεις, έστω μία φορά, με παρέα ή χωρίς και θα καταλάβεις τι σου λέω.
Μεγαλώνοντας ανακαλύπτουμε την ουσία της ζωής, που δεν είναι άλλη απ’ την απλότητα. Να γεύεσαι τ’ αληθινά, ανθρώπους και στιγμές χωρίς περιτυλίγματα. Να εκτιμάς τα μικρά, γιατί είναι εκείνα που μπορούν να σου δείξουν το δρόμο προς την ευτυχία. Εκείνον, που ίσως τόσο καιρό έψαχνες αλλού.
Να κάνεις βόλτες με φίλους που θα σου μείνουν αξέχαστες, να χαζεύεις τον άνθρωπό σου και να τον ερωτεύεσαι κάθε μέρα περισσότερο, ν’ αγναντεύεις τη θάλασσα και να χάνεσαι στα χέρια της, ν’ αφήνεσαι σε μια αγκαλιά και να νιώθεις σπίτι σου. Ν’ ακούς ένα «σ’ αγαπώ» και να πετάς από ευτυχία. Να εκτιμάς τις στιγμές. Εκεί είναι το νόημα.
Όλα τα υπόλοιπα είναι για το θεαθήναι.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
