Περνώντας τα χρόνια και βιώνοντας αισθήματα απώλειας και επίπονες καταστάσεις στην προσωπική μας ζωή, γινόμαστε πιο σκληροί απέναντι στην ανθρώπινη επαφή, πιο επιφυλακτικοί κι υποψιασμένοι.
Δε δίνουμε απλόχερα, δεν αφηνόμαστε ολοκληρωτικά, δεν είμαστε πλέον καλοπροαίρετοι απέναντι σε απλές κινήσεις αγάπης. Ψάχνουμε συνέχεια ν’ ανακαλύψουμε τι κρύβεται κάτω απ’ το χαλί, τις πραγματικές προθέσεις, το πίσω μήνυμα, το κεκαλυμμένο μυστικό, την υποτιθέμενη αλήθεια.
Όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε τελικά καλύτεροι ή χειρότεροι σύντροφοι; Επιτρέψτε μου να υποστηρίξω τη δεύτερη άποψη, παρόλο που η πλειοψηφία θα έλεγε ότι η ωριμότητα και η εμπειρία μας οδηγεί στην καλύτερη γνώση του εαυτού μας, άρα και στην καλύτερη αντιμετώπιση μιας σχέσης. Είσαι καλύτερος σύντροφος στα σαράντα ή στα εικοσιπέντε; Και δεν αναφέρομαι στο αν είσαι καλύτερος εραστής απλώς, καθώς η έννοια του συντρόφου εμπεριέχει περισσότερες συνιστώσες.
Τα νούμερα ποτέ δεν παίζουν ρόλο σε μια σχέση. Τα αισθήματα και η ωριμότητα είναι θέμα καθαρά προσωπικό. Ωστόσο, παρατηρώντας τον εαυτό σου, ανθρώπους του φιλικού σου περιβάλλοντος, γνωστούς και συναδέλφους στις προσωπικές τους σχέσεις μπορείς να εκμαιεύσεις ένα συμπέρασμα.
Θεωρώ λοιπόν ότι μεγαλώνοντας γινόμαστε χειρότεροι σύντροφοι και θα σας το τεκμηριώσω. Καταρχάς, όταν είμαστε μικρότεροι ηλικιακά, είμαστε πιο αθώοι, γεμάτοι όνειρα και προσδοκίες. Δεν έχουμε πολλές δεύτερες σκέψεις, δε σκεφτόμαστε περίπλοκα. Είμαστε με κάποιον, γιατί απλώς γουστάρουμε να είμαστε. Δε δίνουμε βάση σε άλλους παράγοντες, όπως η κοινωνική θέση ή η οικονομική κατάσταση του συντρόφου μας.
Συνήθως, οι άνθρωποι που είναι μαζί από μικρή ηλικία, μεγαλώνουν μαζί, χτίζουν κοινά όνειρα, βοηθάει ο ένας στην ανέλιξη του άλλου και αλληλοϋποστηρίζονται για να μπορούν να συνεχίσουν να είναι μαζί. Αντιμετωπίζουν τη ζωή ως κοινό δρόμο κι όχι ως έναν ατομικό αγώνα σταδιοδρομίας.
Σε μικρότερη ηλικία αγαπάμε άνευ όρων. Δινόμαστε με όλο μας το είναι, αγαπάμε με πάθος, με τόλμη, κάνουμε τρέλες, ζούμε για τον έρωτα. Όσο μεγαλώνουμε σκεφτόμαστε διπλά και τριπλά, αν αυτό που ζούμε είναι όντως αγάπη ή ίσως μια συνήθεια, ένας συμβιβασμός κοινών ενδιαφερόντων, καθώς το πάθος μας εξασθενεί. Φοβόμαστε να δώσουμε, αν δεν πάρουμε, καθώς έχουμε πληγωθεί πολύ και βαθιά. Δυστυχώς, σε κάθε καβγά βάζουμε πάνω απ’ όλα τον εαυτό μας και δε βλέπουμε την προοπτική της ζωής μας ως ζευγάρι, πόσο μάλλον την οπτική του συντρόφου μας.
Θεωρούμε ότι όσες υποχωρήσεις έχουμε κάνει στο παρελθόν αρκούν, γιατί τώρα έχουμε βρει το λιμάνι μας και είναι όλα καλά. Είναι όμως; Νιώθουμε κουρασμένοι από παρελθοντικές καταστάσεις και δε δικαιολογούμε πλέον ούτε τα πιο απλά. Οι απαιτήσεις μας γιγαντώνονται κι η ανοχή απέναντι στο σύντροφό μας μειώνεται. Εκνευριζόμαστε με το παραμικρό, γιατί θεωρούμε ότι είναι σε μια ηλικία πλέον, που θα έπρεπε ν’ αντιλαμβάνεται, τι μας αρέσει και τι όχι.
Αγχωνόμαστε καθημερινά με θέματα οικονομικά, επαγγελματικά, φορολογικά και ξεχνάμε το πιο βασικό. Ν’ αγαπάμε τον άνθρωπό μας και να του το δείχνουμε. Η τριβή της καθημερινότητας κι η ρουτίνα μας παρασέρνουν, έτσι ώστε πολλές φορές να γινόμαστε κυνικοί, ακόμη και σε μια αγκαλιά ή στην απαίτηση του συντρόφου μας να περάσουμε περισσότερο χρόνο μαζί του.
Δε συγχωρούμε εύκολα, γιατί έχουμε χτίσει όλα αυτά τα χρόνια ένα ισχυρό εγώ και δε δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες. Θεωρούμε ότι δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Κάποιες φορές μάλιστα ξεσπάμε πάνω στον άνθρωπό μας, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι είναι εκείνος που υποτίθεται αγαπάμε κι όχι ο καθρέφτης του εαυτού μας. Οι επιλογές μας γίνονται όλο και πιο λανθασμένες, γιατί δε βλέπουμε το ολοφάνερο, αυτό που βγάζει μάτι, αλλά ψάχνουμε για τις λεπτομέρειες χάνοντας την ουσία.
Επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας, στα κεκτημένα μας, στα υπάρχοντα δεδομένα και δεν τολμάμε να κάνουμε ένα restart στην ερωτική μας καθημερινότητα. Να θυμηθούμε στιγμές και δραστηριότητες που μας δένουν με τον άνθρωπό μας, να του λέμε, πού και πού, πόσο τον αγαπάμε και πόσο σημαντικός είναι για εμάς, να περνάμε χρόνο οι δυο μας μακριά απ’ τις υποχρεώσεις και ό,τι άλλο τριβελίζει το μυαλό μας, να τον δικαιολογούμε, να τον συγχωρούμε και να τον κακομαθαίνουμε.
Όσο μεγαλώνουμε ξεχνάμε πως η αγάπη χρειάζεται αποδείξεις και πως ο σύντροφός μας ερωτεύτηκε έναν άνθρωπο που τον θαύμαζε, τον ιντρίγκαρε ερωτικά και τον φρόντιζε. Έναν άνθρωπο που περνώντας τα χρόνια ήθελε ν’ αγαπήσει τα ελαττώματά του και να μην του τα χτυπά με την πρώτη ευκαιρία. Έναν άνθρωπο που θα καταλάβαινε πλήρως τις ιδιοτροπίες του κι ένα σύντροφο ζωής που δε θα έπαυε ποτέ να προσπαθεί για ένα καλύτερο αύριο.
Όσο δύσπιστοι, καχύποπτοι, ιδιότροποι, εγωιστές κι αν γινόμαστε με τα χρόνια, οφείλουμε στην προσωπική μας ζωή να παραμένουμε αιώνιοι έφηβοι. Δεν ξέρω αν μπορούμε να το πετύχουμε, αξίζει πάντως να το προσπαθήσουμε. Γιατί η αγάπη κι η συντροφικότητα χρειάζονται πάντα λίγο ρομαντισμό, ευχάριστες εκπλήξεις, μερικά χαμόγελα κι ίσως κάποια φιλιά που να υπενθυμίζουν στον άνθρωπό μας ότι τον αγαπάμε ακόμη με πάθος.
Μεγαλώνουμε βρε, ας μη σαπίζουμε κιόλας!
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
