Δεν είναι λίγες οι φορές που παρατηρούμε ανθρώπους, φίλους, γνωστούς μας, ακόμη κι εμάς τους ίδιους, να ερωτεύονται συναισθηματικά μη διαθέσιμα άτομα. Πολύ καλά διάβασες, συναισθηματικά μη διαθέσιμα, γιατί σεξουαλικά μπορεί να είναι διαθέσιμα, όχι όμως για να καλύψουν άλλες σου ανάγκες.
Σου έχει τύχει ποτέ ν’ αναρωτηθείς, γιατί επιλέγεις άτομα να ερωτευθείς που εκ των προτέρων γνωρίζεις ότι δε θα είναι ποτέ δικά σου; Άτομα που είναι είτε σε σχέση με άλλον άνθρωπο είτε σε πολλές, παράλληλες, σχεδόν σχέσεις. Νομίζω δε χρειάζεσαι περισσότερη ανάλυση των προαναφερόμενων όρων, καταλαβαινόμαστε. Είναι απ’ τα θέματα συζήτησης, που όταν πέφτουν στο τραπέζι σε μια φιλική παρέα, πάντα ακούγονται ενδιαφέρουσες απόψεις.
Μία είναι η αλήθεια όμως, όσο σκληρή κι αν είναι να την παραδεχτούμε κάποιες φορές στον εαυτό μας. Δε φταίει ο άλλος που εμείς δεχτήκαμε να μπούμε σε μια αδιέξοδη σχέση. Δε φταίει ο άλλος που εμείς χαράξαμε ελπίδες για φλογερούς έρωτες κι ανατροπές στη ζωή μας. Δε φταίει ο άλλος αν μας αρέσει να δραματοποιούμε καταστάσεις και να τραβάμε το σχοινί στα όρια. Αν φλερτάρουμε συχνά-πυκνά με το απαγορευμένο, με τους τύπους, με την πάλη να σπάσουμε τα κατεστημένα στον έρωτα, ως σύγχρονοι επαναστάτες με αιτία.
Ερωτευόμαστε ανθρώπους μη διαθέσιμους, γιατί εμείς δεν είμαστε διαθέσιμοι να μπούμε σε μια σχέση. Μας βολεύει αυτή η κατάσταση. Μερικούς τους ιντριγκάρει κιόλας η ιδέα ότι ζουν έναν κρυφό έρωτα, επιβεβαιώνονται μέσα απ’ την επιλογή του άλλου ν’ απατά το επίσημο ταίρι του για να περνά κάποιες ώρες μαζί τους. Γεμίζει ένα κενό τους, καλύπτει μια ανασφάλεια, κουμπώνει μια τρύπια από αυτοεκτίμηση ψυχή.
Όταν γνωρίζεις ότι ο άλλος είναι ήδη σε σχέση με κάποιον άλλο, παλεύεις να τον διεκδικήσεις. Γίνεται κατά κάποιο τρόπο ένα είδος τρόπαιου για σένα αυτός ο άνθρωπος, το οποίο θέλεις πάση θυσία να κερδίσεις. Βάζεις τα δυνατά σου και πανηγυρίζεις εσωτερικά, όταν κατακτάς το στόχο σου. Είναι ένας προσωπικός θρίαμβος. Κατά βάθος όμως γνωρίζεις ότι δε θα ήθελες να είχες σχέση μ’ αυτόν τον άνθρωπο.
Κι αντιλαμβανόμαστε πλήρως πώς λειτουργεί το εν λόγω φαινόμενο, όταν τελικά αυτός ο άνθρωπος χωρίζει απ’ τη μέχρι τότε σχέση του. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που μπαίνουν σε παράλληλες σχέσεις εν γνώσει τους δε θα έμπαιναν σε νέα σχέση μαζί του. Ξέρετε γιατί; Γιατί, πρώτον, έχουν πλέον εκλείψει τα στοιχεία του ανταγωνισμού και της διεκδίκησης, που στην ουσία αυτός ήταν και ο λόγος που τους γοήτευε ο συγκεκριμένος άνθρωπος και, δεύτερον, γνωρίζουν πολύ καλά ότι άνθρωπος που απάτησε για να είναι μαζί τους, δεν πρόκειται ποτέ να είναι πιστός. Έχουν γνώση οι φύλακες, τι νομίζατε!
Πού καταλήγουμε λοιπόν; Ότι όσοι μπαίνουν σε σχέσεις με ανθρώπους μη διαθέσιμους, μπαίνουν κατ’ επιλογήν, γιατί οι ίδιοι εκείνη τη χρονική περίοδο δε θέλουν μια ολοκληρωμένη σχέση με ευθύνες και υποχρεώσεις, μια σχέση που να τους καλύπτει, αλλά και να επωμίζονται τα αρνητικά αυτής. Γουστάρουν να διεκδικούν με πάθος, να κερδίζουν τον άνθρωπο για όσο διατηρείται ο ενθουσιασμός τους για εκείνον και φυσικά για όσο περνάνε καλά.
Οι άνθρωποι που επιλέγουν συναισθηματικά μη διαθέσιμους συντρόφους, υποσυνείδητα θέλουν και τους επιλέγουν. Δεν ερωτεύονται τον ίδιο τον άνθρωπο αυτόν, αλλά την ελευθερία που τους δίνει η αίσθηση του μαζί και συγχρόνως του χώρια. Καλύπτουν τις ανάγκες τους, χωρίς ν’ ασφυκτιούν απ’ τη δέσμευση μιας σχέσης και τρέφουν την ψυχή τους με την επιβεβαίωση που τους δίνει η απιστία σε βάρος κάποιου άλλου. Θα τους χαρακτηρίζαμε ευκαιριακά, συναισθηματικά βαμπίρ.
Παίρνουν ό,τι θέλουν, όταν θέλουν και ποτέ δε μένουν. Ακόμη κι αν εσύ μείνεις μόνος, μην πιστέψεις ούτε μία στιγμή ότι θα γίνει η μόνιμη σχέση σου. Αρκέστηκε στο λίγο σου, γιατί δεν ήθελε το πολύ σου. Ούτε σε διεκδίκησε εν συνόλω, γιατί απλώς δεν ήθελε εσένα, αλλά μόνο τις στιγμές που του προσφέρεις.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
