Πάρα πολλοί άνθρωποι διακρίνονται από ανασφάλεια. Θα μου πείτε πώς συνδέεται η ανασφάλεια με τις σχέσεις. Μα εδώ είναι που σας θέλω! Η ανασφάλεια φαίνεται απ’ την επιλογή των ανθρώπων που έχουμε δίπλα μας ως εραστές ή συντρόφους, αλλά και απ’ το τι ανεχόμαστε, πόσες και ποιες υποχωρήσεις κάνουμε. Υπάρχουν πολλά είδη ανασφάλειας, εμάς μας ενδιαφέρει κυρίως η συναισθητική ανασφάλεια, η οποία οδηγεί και σε άκρατους συμβιβασμούς μέχρι και στην υποτίμηση της προσωπικότητάς μας.
Όταν, λοιπόν, δέχεσαι να είσαι σε μια σχέση, όχι ως πρωταγωνιστής, αλλά ως απλός κομπάρσος, όταν εσύ ο ίδιος έχεις αποδεχτεί το ρόλο του δεύτερου ή τρίτου ή ακόμη και τέταρτου, όταν δέχεσαι να σε αντιμετωπίζει ο άλλος ως εναλλακτική, μην έχεις βλέψεις ότι θα γίνεις κάποια στιγμή η αποκλειστικότητά του.
Οι άνθρωποι έχουμε το κουσούρι να φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι. Συνέχεια θέλουμε να έχουμε κάποιον ως αποκούμπι, στον οποίο μπορούμε ν’ ανατρέξουμε ανά πάσα στιγμή, για να μας καλύψει συναισθηματικά και σεξουαλικά κενά.
Είναι οι λεγόμενες καβάτζες, άνθρωποι που έχουν μάθει να συμβιβάζονται με το λίγο του άλλου, να ζουν λίγες στιγμές χαράς κι ευτυχίας γνωρίζοντας ότι ο άλλος εκμεταλλεύεται τη διαθεσιμότητά τους ή απλώς στο βωμό ενός «δήθεν» έρωτα και μιας αγάπης νομίζουν ότι θυσιάζουν μέρος των προσδοκιών τους, για να ζήσουν μια ιστορία της προκοπής.
Καμιά ιστορία της προκοπής δε στηρίχτηκε σ’ ένα λειψό άνθρωπο. Αν εσύ δεν αγαπάς και δε σέβεσαι τον εαυτό σου, μην περιμένεις να σε σεβαστεί ο άλλος, που ακολουθεί το δρόμο που εσύ του δείχνεις. Δε γνωρίζει τα όριά σου. Εσύ τα θέτεις, κι αν δεν τα θέσεις εξαρχής, όπως πρέπει, μετά μην περιμένεις να σου δώσει ευκαιρία για να τ’ αναθεωρήσεις.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Αν γνωρίζεις τον εαυτό σου και τι πραγματικά αξίζεις, τότε δεν υπάρχει λόγος να μη θέσεις όρια. Και τι είναι το όριο; Είναι εκείνο το σημείο, που θ’ αρχίσεις να αισθάνεσαι μειονεκτικά, θα νιώσεις ότι αρχίζεις να μην είσαι ο εαυτός σου, ότι η όλη κατάσταση δε σε καλύπτει και θα ζητάς συνέχεια περισσότερα με αποτέλεσμα να έχεις συνεχείς ρήξεις με τον άλλο, ο οποίος σε κάτι άλλο συμφώνησε. Ή κάτι άλλο του έδειξες κι αποφάσισε να δοκιμάσει.
Κατακεραυνωμένοι απ’ το θεό έρωτα, αφήνουμε τα πάντα στην τύχη, σ’ αυτό το μαγικό χέρι που πιστεύουμε ότι κινεί τα νήματα και φέρνει τα θαύματα στην πόρτα μας. Ναι, όλα ιδανικά φαντάζουν όταν σκεφτόμαστε εκείνον που μας έλκει, όσο κανένας άλλος. Αλλά τι συμβαίνει όταν ξέρουμε ότι αυτός ο ένας έχει κι άλλες εναλλακτικές κι εμείς δεν είμαστε γι’ αυτόν προτεραιότητα;
Ο πολύ ερωτευμένος θα σου πει «θα το ζήσω κι όπου βγει», η φωνή όμως μέσα σου θα ουρλιάζει για να σε συνετίσει και να σου δείξει ότι εσύ δεν είσαι για εκείνον. Βασικά, δεν είσαι για κανέναν, ο οποίος σκέφτεται μ’ αυτόν τον τρόπο. Μόνο οι αδύναμοι, εκείνοι που δεν έχουν το σθένος να πάρουν την ευθύνη των επιλογών τους παίζουν με τις ψυχές. Τι θα πει συμβιβάζεσαι με το να είσαι μια εναλλακτική;
Και ξέρεις τι σημαίνει εναλλακτική; Είσαι μια επιλογή που εναλλάσσεται με κάποια άλλη. Και γιατί εναλλάσσεσαι; Γιατί προφανώς δεν τον καλύπτεις. Αλήθεια, έχεις σκεφτεί ποτέ για ποιο λόγο επιλέγουμε έναν άνθρωπο για να έχουμε σχέση μαζί του; Πάντως, σίγουρα όχι για να μας εναλλάσσει. Αυτό δεν είναι σχέση, αγάπη μου, αλλαγή ανταλλακτικών είναι!
Όσο κι αν ο έρωτας έχει θολώσει την κρίση σου, μη δεχτείς ποτέ να είσαι μια εναλλακτική στην καρδιά και στο κρεβάτι ενός ανθρώπου. Όλοι γεννηθήκαμε για ένα «πολύ». Κι αυτό το «πολύ» σημαίνει δόσιμο, απόλυτο κι ολοκληρωτικό. Κι όσο κι αν θέλουν κάποιοι να το βιώσουν με πολλούς, δυστυχώς είναι η φύση του αποκλειστική. Αν δεν αφιερωθούν σ’ έναν άνθρωπο δεν πρόκειται να το ζήσουν ποτέ σε όλο του το μεγαλείο.
Αν είναι, λοιπόν, να ζητιανεύεις ψίχουλα αγάπης και να ρίχνεις την αξιοπρέπειά σου, τι περιμένεις; Φύγε. Ας μείνεις μόνος, αλλά σίγουρα δε θ’ αποτελείς μια τυχαία επιλογή. Και να είσαι σίγουρος ότι περισσότερες πιθανότητες έχεις εσύ, που έφυγες με το κεφάλι ψηλά, προτάσσοντας τις αρχές και τα όριά σου σε κάποιον που ζει με εναλλακτικές, να σε επιλέξει ως αποκλειστικότητα, παρά οι άνθρωποι που δέχονται να παίξουν το ρόλο της εναλλακτικής.
Ξέρεις γιατί; Γιατί ακόμη κι ο μαλάκας που παίζει με τις ψυχές τους, γνωρίζει ποιος άνθρωπος είναι δυνατός για να σταθεί στα πόδια του και να τον βάλει στη θέση του και ποιος γίνεται σκυλάκι στις ορμές του, μόνο και μόνο για να μην τον χάσει.
Οι άνθρωποι δεν είμαστε απλώς ηλίθιοι, είμαστε μόνοι και φοβόμαστε. Φοβόμαστε πολύ, μήπως αυτή η μοναξιά κρατήσει για πάντα. Και γι’ αυτό το «πάντα» κάηκαν πολλές αξιοπρέπειες για ένα «για όσο».
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
