Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να παλεύει, ν’ αγωνίζεται, να δίνει μάχες, να κερδίζει. Ποιος εκτιμά κάτι που το αποκτά χωρίς κόπο; Ποιος βλέπει την αξία ενός στόχου για τον οποίο δεν πάλεψε καθόλου; Ποιος πηγαίνει τον εαυτό του και τα όριά του λίγο πιο πέρα κοντά σε ανθρώπους που δεν ορθώνουν καθόλου εμπόδια στο δρόμο του; Ποιος ερωτεύεται εκείνον που σε όλα του λέει «ναι»;
Αν αφουγκραστείς την ψυχή σου, θα δώσεις μόνος σου την απάντηση. –Κανείς. Ηδονιζόμαστε στα δύσκολα, αποκτά νόημα η ίδια μας η ύπαρξη, πασχίζουμε να γίνουμε καλύτεροι για εμάς, αλλά και για τους άλλους ή για εκείνον τον έναν, που ποθούμε δίχως αύριο. Μπαίνουμε στο παιχνίδι της πρόκλησης χωρίς άμυνες και προστατευτικά, γιατί γνωρίζουμε κατά βάθος ότι αυτός ο αγώνας, είναι αγώνας με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Κάθε πρόκληση αποτελεί ένα σημείο επανεκκίνησης της ως τώρα ζωής μας. Είναι λες κι ο πήχης ανεβαίνει πιο ψηλά, με μοναδικό σκοπό να τον ρίξουμε. Έχουμε ανάγκη να γίνουμε καλύτεροι, καλύτεροι άνθρωποι, επαγγελματίες, εραστές, σύντροφοι. Χρειαζόμαστε την αυτοβελτίωση και την αύξηση της αυτοπεποίθησής μας κατά καιρούς.
Ωστόσο, υπάρχουν στιγμές που όλοι αφηνόμαστε, δεν έχουμε όρεξη για τίποτα, εγκαταλείπουμε κάθε προσπάθεια ανέλιξης, γινόμαστε έρμαια του ανθρωποφάγου ρεύματος και το πιο σημαντικό, εκείνη τη στιγμή, όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε αφήσει τον εαυτό μας στην τύχη του, έρχεται ως από μηχανής θεός ένας άνθρωπος και μας ταρακουνά. Μας ξυπνά απ’ το λήθαργο, μας εμπνέει, μας καθοδηγεί και μας βάζει δύσκολα.
Ναι, αυτό ακριβώς που διαβάσατε. Μας βάζει δύσκολα, γιατί κανείς δεν πήγε μπροστά ακολουθώντας τον εύκολο δρόμο. Πρέπει να κοπιάσεις, να ψαχτείς, να βρεις εκείνα τα σημεία του εαυτού σου που πρέπει να βελτιώσεις, ν’ αρχίσεις να δουλεύεις περισσότερο το μέσα σου.
Όπως λέει και μια γνωστή ρήση: ‘’There is no elevator to reach the peak. You have to take the stairs’’. Σ’ αυτόν λοιπόν το δρόμο υπάρχουν κάποιοι που σου βάζουν επιπλέον εμπόδια, σε δυσκολεύουν και κάνουν τη ζωή σου μαρτύριο. Ξέρεις, όμως, ποια είναι η βαθύτερη αλήθεια αυτής της κατάστασης; Ότι σου αρέσουν τα δύσκολα, ακόμη κι αν στην αρχή παραπονιέσαι και γκρινιάζεις, διαολοστέλνεις και βρίζεις προϊσταμένους κι εραστές που σε βασανίζουν, στο τέλος τους ευγνωμονείς.
Τα δύσκολα είναι αυτά που μας πάνε μπροστά. Οι δύσκολες καταστάσεις, οι δύσκολοι άνθρωποι, οι δύσκολες στιγμές. Αυτές οι δυσκολίες μας ιντριγκάρουν, αποτελούν πηγή έμπνευσης κι ανάληψης ρίσκου για τους περισσότερους από εμάς. Φυσικά, σε κάθε προσπάθεια να ξεπεράσουμε τα όρια και τον εαυτό μας, εσωκλείονται ο πόνος κι η απογοήτευση. Αν αποδεχτούμε, όμως, αυτά τα αρνητικά συναισθήματα ως μεταβατικά για την κατάκτηση του στόχου μας, τότε μπορούμε να δούμε με αθόλωτο μάτι την πραγματικότητα. Τα δύσκολα μας πάνε όντως μπροστά. Μας κάνουν καλύτερους.
Είναι διπλή η χαρά όταν σε επιλέγουν τα δύσκολα. Ξέρεις ότι ο πήχης είναι ήδη ψηλά κι αποτελεί για σένα πρόκληση να προσπαθήσεις να τον φτάσεις. Είναι επίσης μια επιβεβαίωση, καθώς για να σε διαλέξουν σημαίνει ότι κάτι είδαν σε σένα, ίσως τη θέλησή σου ν’ ανελιχτείς, ίσως το πείσμα σου ν’ αποδείξεις την αξία σου, ίσως τη μισαλλοδοξία και τον τσαμπουκά που θέλησαν να σου σπάσουν.
Ό,τι κι αν ήταν εκείνο που οδήγησε κάποιο δύσκολο άνθρωπο, επαγγελματία ή εραστή, να σε επιλέξει, θα πρέπει να είσαι διπλά χαρούμενος. Πρώτον, γιατί ακόμη κι αν περάσεις από σαράντα κύματα, στο τέλος θα είσαι μια φανερά βελτιωμένη εκδοχή του εαυτού σου και δεύτερον, θα τον ευγνωμονείς για τα μαθήματα ζωής που σου χάρισε, γιατί κακά τα ψέματα ήταν καλός δάσκαλος, αλλιώς δε θα το προσπαθούσες. Το ήθελες κι εσύ πολύ.
Οι δύσβατοι δρόμοι, οι δύσκολοι άνθρωποι και οι ανηφόρες αποτελούν προκλήσεις. Πονάνε, απογοητεύουν, αλλά πάντα μας πάνε μπροστά. Αν είσαι έτοιμος να το ζήσεις, μη φοβηθείς αν σε επιλέξει κάποιος «δύσκολος». Δώρο είναι, όχι δοκιμασία. Το καλύτερο σχολείο που θα μπορούσες να έχεις στη ζωή. Ζήσ’ το!
Άλλωστε η ευτυχία, μετά απ’ τον πόνο δεν έρχεται; Αποδέξου το και προχώρα.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
