Είσαι έξω με τον κολλητό σου και χτυπά το τηλέφωνο. Για τρίτη φορά. Είναι πάλι εκείνη που πήρε για να δει πού είσαι κι αν τελείωσε ο καφές σας. Βγαίνετε με μεγάλη παρέα κι η αδερφή σου, σου συστήνει τον Ανδρέα, ένα συνάδελφο απ’ τη δουλειά της. Επιστρέφοντας σπίτι ακολουθεί έντονη σκηνή ζηλοτυπίας, καθώς ο σύντροφός σου θεωρεί ότι μάλλον άρεσες στον Ανδρέα ή άρεσε σε σένα, γιατί χαιρετιστήκατε πολύ ένθερμα. Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται σε κάθε νέα γνωριμία.
Γνώρισες πρόσφατα τον Μάριο, αρκετά μελαγχολικός, αλλά καλός εραστής κι έξυπνος άνθρωπος. Δεν του αρέσει να κυκλοφορεί μαζί σου έξω, προτιμά τους τέσσερις τοίχους, τη βολή του, τη σιωπή του, την κρυψώνα του. Κι εσύ ζητάς παραπάνω, και μαλώνεις, και ξεχνάς, κι αγαπάς εκ νέου, και ξαναμαλώνεις και κάπου εκεί χάνεσαι. Χάνεις εσένα για να μη χάσεις εκείνον.
Κάπως έτσι, διαμορφώνονται όλες οι αρρωστημένες σχέσεις. Δεν έχει τόση σημασία η υπόθεση της καθεμιάς, όσο η οξυδέρκειά σου να την αντιληφθείς έγκαιρα και ν’ αποχωρίσεις για το καλό σου. Γέλασες τώρα, το ξέρω. Αυτό το «καλό» έχει ξεχειλωθεί πια, τόσοι που το αναφέρουν, αλλά μεταξύ μας μόνο εμείς οι ίδιοι το ορίζουμε. Αν θες, λοιπόν, να είσαι καλά, ξέρεις πότε πρέπει ν’ αποχωρήσεις από μια αρρωστημένη σχέση, βρίσκεις τη δύναμη και το κάνεις. Για σένα, για κανέναν άλλο.
Για να την ονομάζουμε όμως αρρωστημένη, σκέφτεσαι ότι δε θα είναι και τόσο εύκολο να φύγεις απ’ αυτήν. Κι έχεις δίκιο. Είναι ίσως ό,τι πιο δύσκολο θα κάνεις ποτέ στη ζωή σου. Θα πρέπει ν’ αφήσεις τα συναισθήματά σου έξω απ’ αυτήν την απόφαση και να σκεφτείς με ψυχρότητα, ως ένας απλός παρατηρητής της κατάστασης, αν όλο αυτό που συμβαίνει στη σχέση σου, συμβαίνει σε όλες τις υπόλοιπες ή αν είναι σ’ ένα μέτρο που θεωρείται φυσιολογικό. Και ξαναγέλασες εδώ. Δεν υπάρχουν φυσιολογικά μέτρα στις σχέσεις σκέφτεσαι, κάθε σχέση είναι ξεχωριστή. Ποιος να διαφωνήσει μαζί σου; Υπάρχουν, όμως, υγιή μέτρα θα πεταχτώ εγώ απ’ την άλλη και λέγονται όρια.
Μπήκες σε μια σχέση, γιατί φαντάστηκες τον εαυτό σου ευτυχισμένο σ’ αυτήν. Ήσουν τρελά ερωτευμένος με τον άνθρωπο που είχες απέναντί σου και πίστευες ότι θα ζήσετε μια όμορφη ιστορία εσείς οι δύο κι όπου σας βγάλει. Δύο άνθρωποι όμως με τελείως διαφορετικό υπόβαθρο κι ανασφάλειες, με άλλα άγχη και φοβίες, λειτουργούν διαφορετικά σε καταστάσεις, που δεν μπορούν να διαχειριστούν.
Η ζήλεια, η κτητικότητα, ακόμη και το έντονο πάθος μας για κάποιον μπορεί να δημιουργήσει τάσεις εξουσιασμού του συντρόφου μας, χειραγώγησης των συναισθημάτων του, μείωση και προσβολή της προσωπικότητάς του, μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούμε ν’ αποδεχτούμε τη διαφορετικότητά του, ακόμη και επανειλημμένη αδιαφορία και απιστία με σκοπό να επιβεβαιωθούμε μέσα από άλλους εραστές.
Σ’ όλα αυτά έχουμε πάντα πρόχειρη την καραμέλα της αγάπης. «Ναι, ζηλεύω παθολογικά, αλλά δε θα ξαναφερθώ έτσι γιατί σ’ αγαπάω», «Ναι σε απάτησα, συγγνώμη, αλλά ήταν μια στιγμή αδυναμίας, δε θα ξανασυμβεί γιατί σ’ αγαπάω», «Δεν ήθελα να σε χτυπήσω, νευρίασα, έχασα τον έλεγχο, σ’ αγαπάω μη φύγεις». Και μένεις. Μένεις, γιατί πιστεύεις στην αγάπη και ότι αυτή όλα τα μπορεί, όλα τα γιατρεύει. Η δική σου αγάπη κάνει θαύματα.
Σε μια αρρωστημένη σχέση κανείς δεν μπορεί να κάνει το θαύμα για να σωθεί. Ο καθένας, όμως, μπορεί να κάνει ένα μικρό θαύμα για τον εαυτό του. Ο μεν θύτης να μάθει να διαχειρίζεται το θυμό, τη ζήλια, τις ανασφάλειες και γενικά ό,τι σύμπλεγμα του προκαλεί αρνητικές αντιδράσεις κατά την αλληλεπίδραση με άλλους και το δε θύμα να εκτιμήσει τη συγκεκριμένη εμπειρία ως ένα πολύτιμο μάθημα ζωής και να μάθει να θέτει όρια.
Οι αρρωστημένες σχέσεις σε καταβροχθίζουν και σε εθίζουν ολοένα και περισσότερο σ’ έναν αέναο, φαύλο κύκλο προσπαθειών εκατέρωθεν επιβεβαίωσης συναισθημάτων, σε μια συνεχόμενη πάλη επιβίωσης, σ’ ένα διαρκή πόλεμο υπεροχής προσωπικοτήτων και σε μια αδάμαστη ανάγκη να νιώσουμε ότι αγαπιόμαστε. Τις περισσότερες φορές απ’ το λάθος άνθρωπο. Κι αυτό που μας κρατά δεμένους σ’ αυτήν την κατάσταση δεν είναι τίποτα περισσότερο απ’ τη συνήθεια. Δεν είναι αγάπη αυτό που νιώθουμε, απλώς έχουμε συνηθίσει κι επαναπαυθεί στο να προσπαθούμε να κάνουμε τον άλλο και τη σχέση μας καλύτερη ή όπως θα θέλαμε να είναι.
Αν θέλεις να βγεις από μια αρρωστημένη σχέση πρέπει να σκεφτείς το αύριο. Τον εαυτό σου και τη γαλήνη σου. Αν σήμερα ο άνθρωπος, που έχεις δίπλα σου, σε καταπιέζει, δεν αισθάνεσαι όμορφα, σου δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα, σε πληγώνει και μετά ζητά «συγγνώμη» μετανιωμένος, το ίδιο θα συμβαίνει πάντα. Δυστυχώς, εσύ πρέπει να θέσεις ένα τέλος σ’ όλο αυτό, κι όσο πιο σύντομα το κάνεις, τόσο πιο γρήγορα θα το ξεπεράσεις. Καθετί αρρωστημένο πρέπει να κόβεται νωρίς, αλλιώς το συνηθίζεις και μετά παθαίνεις ανοσία. Μια ανοσία που σε κάνει δυστυχισμένο.
Μην ξεχνάς ότι η ευτυχία κρύβεται σε κάποιον που δε μας πληγώνει, μας φέρεται όμορφα, δε χρειάζεται να τον αλλάξουμε, μας αποδέχεται όπως είμαστε, αισθανόμαστε ελεύθεροι ενώ είμαστε δεσμευμένοι, αποδέχεται τα όριά μας κι εμείς τα δικά του, μας κάνει μόνο να χαμογελάμε. Αυτήν την ευτυχία αξίζεις να την βιώσεις από μια σχέση. Κι αυτήν ν’ αναζητάς. Τα αρρωστημένα στον κάλαθο, παρακαλώ!
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
