Άλλη μια δύσκολη μέρα. Αφήνω τα κλειδιά μου στο τραπέζι, βγάζω τα παπούτσια μου, ξαπλώνω στον καναπέ. Κι είναι αυτά τα πέντε λεπτά που πρέπει να αποφασίσω αν θα μπω πρώτα για ένα ντους ή θα φτιάξω κάτι να φάω που μπαίνω να σκρολάρω φωτογραφίες στο ίνσταγκραμ για να αποσυμφορηθεί η πίεση απ’ τα μηνίγγια μου. Δε σε ακολουθώ πια, κι όμως μπαίνω πάντα στον πειρασμό να δω τις νέες φωτογραφίες σου.
Είναι ο μαζοχισμός του καψούρη αυτός, κρυφού και φανερού. Κι ας πονάνε κάποια σχόλια, κι ας βλέπω πρόσωπα που δε θέλω να συνηθίσω να βλέπω, κι ας προσπαθείς έντεχνα να κρατήσεις τις ισορροπίες. Όταν έχω ανάγκη να χαζέψω το πρόσωπό σου θα το κάνω.
Δε θα σου στείλω «καληνύχτα», ούτε θα σχολιάσω κάτι. Θα περάσω απαρατήρητα απ’ το προφίλ σου παρ’ όλο που μπορεί να περάσω ώρες ολόκληρες σκρολάροντας φωτογραφίες. Εσένα όμως δε θα σε ενοχλήσω.
Είσαι αλλού, κι όσο και να με πονάει αυτό, σέβομαι τις επιλογές σου και ξέρω να περιορίζω την εξωτερίκευση των συναισθημάτων μου –όσο παρορμητική κι αν είμαι– όταν υπάρχουν ηθικοί φραγμοί.
Όσο περνούν τα χρόνια αγαπώ περισσότερο τον εαυτό μου και τον σέβομαι. Ξέρω πολύ καλά τι είμαι, τι νιώθω και τι μπορώ να προσφέρω. Αντιλαμβάνομαι επίσης με μεγαλύτερη ευκολία την προσωπικότητα κάποιου χωρίς πολλά-πολλά. Η εμπειρία είναι πολύτιμος σύντροφος σε μια απογοήτευση και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν πίστευα ότι ο χρόνος θα ήταν όντως γιατρός. Να που έρχομαι να επαληθεύσω το δημώδες απόφθεγμα.
Έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι αντιμετωπίζουμε το χρόνο σε σχέση με την κατάσταση καθεαυτή, ενώ η ορθή θεώρηση είναι σε σχέση με τον εαυτό μας. Αν περνούσαμε την ίδια απόρριψη στα 19, θα την περνούσαμε τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι στα 25 ή στα 30. Ο λόγος είναι ότι η ωρίμανση επέρχεται σταδιακά και κάθε χρόνος μας κάνει σοφότερους.
Ο τρόπος που μιλάμε, τα θέματα που μας απασχολούν, οι στόχοι που θέτουμε, τα αστεία που κάνουμε, ακόμη κι η αντιμετώπιση των πιο ελαφρών καταστάσεων της ζωής φανερώνει την ωριμότητα του κάθε ατόμου. Σημασία έχει να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, κι εγώ αυτή τη στιγμή αισθάνομαι πιο ώριμη από ποτέ.
Δεν έχω ανάγκη να κάνω την παρουσία μου αισθητή για να επιβεβαιώσω την ύπαρξή μου στη ζωή σου. Ούτε να δείξω στον κύκλο σου ότι είμαι κι εγώ εδώ. Δεν έχω την ανασφάλεια να μου αποδείξεις ότι ίσως σου είμαι σημαντική, ούτε ζηλεύω άλλους ανθρώπους που σε συναναστρέφονται, γιατί γνωρίζω τη μοναδικότητα του καθενός.
Έχω μάθει πια ότι η αγάπη ζει εκεί που υπάρχει ουσιαστικό νοιάξιμο, εκεί που ο ναρκισσισμός και η τάση επιβεβαίωσης του εγωισμού μας υποχωρεί μπροστά στην ανάγκη για προστασία της ιδιωτικότητας των στιγμών μας. Έχω μάθει ότι όσο λιγότεροι γνωρίζουν την ευτυχία μας κι όσο πιο αθόρυβα την βιώνουμε, τόσο πιο ζεστό και αυθεντικό είναι το συναίσθημα.
Εκτιμώ τους διακριτικούς, εκείνους που δε διατυμπανίζουν τη σχέση τους και τον έρωτά τους, εκείνους που δεν έχουν ανάγκη τις ανακοινώσεις σχέσεων για να αισθανθούν σίγουροι για το αίσθημά τους, εκείνους που δεν πασχίζουν να δείξουν στους άλλους την κτήση τους. Όλα αυτά είναι ριζωμένες ανασφάλειες που δημιουργούνται μέσα μας από πληγωμένα συναισθήματα που φώλιασαν στην ψυχή μας στο παρελθόν και δε δουλέψαμε με τον εαυτό μας αρκετά για ν’ απελευθερωθούμε απ’ όλα αυτά που μας κατατρέχουν.
Έχω μάθει να σέβομαι τα συναισθήματα των άλλων και να μην πιέζω καταστάσεις όταν αυτές δεν προχωρούν. Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του πορεία στη ζωή κι ακόμη κι αν εμείς τον αγαπάμε, μπορεί εκείνος να έχει ανάγκη κάτι άλλο δίπλα του. Δεν μπορούμε να επιβάλλουμε τα συναισθήματά μας σε κάποιον, μόνο να τον εμπνεύσουμε να μας αγαπήσει μπορούμε, κι αυτό οφείλουμε ν’ αποζητάμε.
Απομακρύνομαι και σου δίνω χώρο να ζήσεις αυτό που θες, όπως το θες, με τον άνθρωπο που θες και με τον τρόπο που εσύ έχεις επιλέξει. Η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης μου είναι ο σεβασμός της επιλογής σου, γιατί η ζωή είναι δική σου και τα συναισθήματά μας δεν εκβιάζονται, ούτε από συνθήκες ούτε από ανθρώπους. Έχω μάθει ν’ αγαπώ ελεύθερα και θα συνεχίσω το δρόμο μου.
Κάπου-κάπου λυγίζω, συγκινούμαι και δακρύζω από χαρά όταν βρίσκω στα λόγια σου τα δικά μου και συνειδητοποιώ ότι τίποτα δεν πάει χαμένο τελικά. Γιατί κάθε άνθρωπος έρχεται για να μας δώσει και να του δώσουμε κάτι. Και μπορεί ο χρόνος κι οι συγκυρίες να μην ήταν πρόσφορες για κάτι περισσότερο, αλλά χαίρομαι που ήρθες στη ζωή μου, έστω και για λίγο.
Πάντα γκρινιάζουμε κι απογοητευόμαστε γιατί οι προσδοκίες μας είναι πολύ περισσότερες απ’ αυτό που η ζωή μας προσφέρει. Δε φαντάζεστε όμως, πόσο πιο αισιόδοξη και λιγότερο πικρή θα ήταν η καθημερινότητά μας, αν ήμασταν ευγνώμονες για όλα όσα ζούμε κι όχι δυσαρεστημένοι για όλα όσα θέλουμε να ζήσουμε και δεν έρχονται.
Πολλές φορές η αγάπη υπάρχει, απλώς μ’ ένα διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που εμείς επιζητάμε. Κι αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε από πολύ μικρά πράγματα, που ο άνθρωπος που αγαπάμε έχει υιοθετήσει μέσα απ’ την αλληλεπίδρασή μας.
Κρατώ απόσταση κι ας θέλω σαν τρελή να τρέξω κοντά σου, σιωπώ κι ας καίγομαι να σου στείλω, με βάζω με το ζόρι σε νέα τροχιά κι ας έχω συναισθήματα για σένα. Δεν ήταν αμοιβαία τα λαμπιόνια, τι να κάνουμε; Σε σκέφτομαι με όμορφο τρόπο όμως και φυλάω όλη την αξόδευτη αγάπη μου για κάποιον που να του είναι σημαντική.
Υ.Γ: Θα σ’ αγαπώ… από μακριά.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
