Από μικρή ηλικία μεγαλώνουμε παρέα με φίλους. Στηριζόμαστε στους ώμους τους όταν δεν είμαστε καλά, διασκεδάζουμε μαζί, γελάμε και κλαίμε μαζί, κάνουμε όνειρα μαζί. Οι φίλοι μας είναι εκείνοι που στέκονται δίπλα μας στα εύκολα, αλλά κυρίως στα δύσκολα, κάποιες φορές καλύτερα κι απ’ την οικογένεια. Ωστόσο, ο καθένας μας οφείλει να ξεπερνά τα προβλήματά του μόνος του. Οι φίλοι είναι εκεί ως απλά παυσίπονα στον πόνο μας, όχι ως οι λύσεις στο πρόβλημα. Η λύση είναι μέσα μας και μόνοι πρέπει να την εντοπίσουμε.
Καταρχάς, όλοι έχουμε δυο-τρεις καλούς φίλους, που με το που θα συμβεί κάτι, θα τρέξουμε να το συζητήσουμε μαζί τους. Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν ένα είδος «αναπληρωματικής» οικογένειας για μας. Aκόμη κι αν δε μας συνδέουν δεσμοί αίματος, μας αγαπάνε τόσο πολύ που θα θυσίαζαν ώρες ατέλειωτες για να μας ακούνε και να μας συμβουλεύουν. Θέλουν το καλύτερο για εμάς. Η ανιδιοτέλεια τους χαρακτηρίζει τόσο σε υλικό, όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο. Τους ενδιαφέρουμε μόνο εμείς κι όχι ο κόσμος.
Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, γνωρίζουμε ότι ό,τι και να μας συμβεί, θα τρέξουν. Κι η αλήθεια είναι ότι, πολλές φορές, περνάμε ώρες και μέρες συζητώντας τα προβλήματα που μας απασχολούν με σκοπό να βρούμε λύση. Ακούμε απόψεις επί απόψεων, παρατηρήσεις, τις εμπειρίες των φίλων μας, και φυσικά ξέρουμε ότι κάθε «δε σου αξίζει», που μας λένε, το λένε από αγάπη.
Κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς φίλους. Ο Μάριο Πούζο, Αμερικανός συγγραφέας είπε ότι ακόμη κι ο πιο δυνατός άνθρωπος χρειάζεται φίλους. Ένα μικρό ή μεγάλο περίγυρο, στον οποίο μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας χωρίς να μας κρίνουν και ν’ αναπτύσσουμε ελεύθερα την προσωπικότητά μας με την ανταλλαγή διαφορετικών ερεθισμάτων.
Εννοείται πως θα μας συμπαρασταθούν και θα γίνουν οι ψυχολόγοι μας σ’ όποια κατάσταση αποτελεί αδιέξοδο για εμάς. Θ’ αναλύσουν τα πράγματα, θα γίνουν η φωνή της λογικής, αλλά απ’ την άλλη επειδή μας ζουν και γνωρίζουν τα συναισθήματά μας θα στηρίξουν την όποια επιλογή μας. Ό,τι και να μας πουν, όμως, κι όσα κι αν εμείς τους αραδιάσουμε, δε θα πάρουν εκείνοι την ευθύνη μιας απόφασης, αλλά εμείς.
Είναι άδικο να βγαίνουμε με τους φίλους μας για να τους δούμε, έστω για λίγο, και να τους φορτώνουμε με τα προβλήματά μας προσπαθώντας να τα διευθετήσουμε. Κι αυτοί οι καημένοι θα μας ακούσουν για εκατοστή φορά να εκθέτουμε ενδείξεις κι αντενδείξεις συμπεριφορών και διαθέσεων και μην μπορώντας εμείς να καταλήξουμε κάπου, είναι εκείνοι που αισθάνονται την ανάγκη να μας βοηθήσουν για να βρούμε λύση.
Η ουσία, όμως, της επίλυσης των προβλημάτων μας βρίσκεται αλλού. Οι φίλοι μας είναι στη ζωή μας για να μας συντροφεύουν. Ο καθένας μας ζει τη ζωή του και τα βιώματα και οι εμπειρίες μας διαφέρουν. Ό,τι κι αν μας συμβουλεύσει ο φίλος μας θα είναι βάσει των δικών του βιωμάτων και της δικής του προσωπικότητας, η οποία δεν είναι ίδια με τη δική μας.
Ο φίλος θα μας στηρίξει, θα κλάψουμε στον ώμο του, θ’ αστειευτούμε για να ξεχαστούμε, θα μας παρηγορήσει, θα μας ανεβάσει το ηθικό, θα οργανώσουμε τρελές εξόδους για να μη σκεφτόμαστε το πρόβλημα, θα μας συστήσει σε νέο κόσμο για ν’ ανανεωθεί ο κύκλος μας. Θα μας πάρει μεταμεσονύκτια τηλέφωνα για να μας δείξει πόσο μας σκέφτεται και μας αγαπά. Όσο κι αν μας αγαπά όμως, δε θα δώσει τη λύση στο πρόβλημα που μας απασχολεί. Κι αν τη δώσει, δε θα είναι αυτή που αρμόζει σε εμάς, αλλά σε εκείνον.
Οι μόνοι υπεύθυνοι για να δώσουμε λύση στα δικά μας προβλήματα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Οι φίλοι μας είναι συμπαραστάτες και συνοδοιπόροι στη ζωή μας, μας αγαπούν και μας νοιάζονται. Μας παρηγορούν κι απαλύνουν τον πόνο μας για λίγο λειτουργώντας ως απλά παυσίπονα. Εμείς, όμως, οφείλουμε να τα βρούμε με τον εαυτό μας και να πάρουμε μόνοι τις καίριες αποφάσεις. Καλώς ή κακώς, η ζωή είναι κτήμα μας κι όχι κοινωνία δικαιώματος.
Αγαπήστε τους φίλους σας, αφήστε τους να ομορφύνουν τη ζωή σας, αλλά η ευθύνη των αποφάσεων για την επίλυση των προβλημάτων σας είναι όλη δική σας.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
