«Ζήτα και θα σου δοθεί» έλεγε η γνωστή παραβολή. Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να ζητάμε ασυναίσθητα. Στον έρωτα ζητάμε τα πάντα απ’ τον άλλο. Χρόνο, πάθος, έρωτα, προσοχή, φροντίδα, ικανοποίηση και τίποτα δε μας αρκεί. Έτσι, μάθαμε να είμαστε άπληστοι, κι ειδικά στα συναισθήματα γινόμαστε αγρίμια, όταν μας λείψουν.
Ξέρεις, όταν ζητάς δημιουργείται μέσα σου μια προσδοκία και συγχρόνως η προσμονή ότι θα πάρεις αυτό που τόσο ποθείς. Τα πρωινά με το που ξυπνήσεις ζητάς ένα φιλί, τεντώνεις τα χείλη σου στον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, κλείνεις τα μάτια σου και περιμένεις. Περιμένεις ότι θα το πάρεις το ρημάδι, άλλωστε είναι μια μικρή ένδειξη αγάπης. Δε ζητάς κάτι εξωφρενικό.
Σηκώνεσαι, ετοιμάζεις πρωινό για τους δυο σας, τελειώνει ο καφές σου και ζητάς μουγκρίζοντας, χωρίς καν να προφέρεις λέξεις, δείχνοντας απλώς την κούπα σου, να σου τη γεμίσει. Σκας ένα χαμόγελο και περιμένεις ως ανταπόδοση μια αγκαλιά. Από εκείνες τις πρωινές, που μυρίζουν στοργή και σε ζεσταίνουν.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας, έχεις πολλά στο κεφάλι σου, δεν έχεις ούτε το χρόνο ούτε πολλές φορές και τη διάθεση να ζητήσεις εξεζητημένα πράγματα απ’ τον άνθρωπό σου. Ένα μήνυμα ή ένα τηλεφώνημα σου φτιάχνουν τη μέρα και σε βοηθούν να ξεφύγεις απ’ ό,τι σε περιβάλλει. Η επικοινωνία με τον άνθρωπό σου είναι σαν ένας θάλαμος τηλεμεταφοράς σ’ άλλη διάσταση.
Εντάξει, μπορείς να το παραδεχτείς, ζητάς και την προσοχή του. Θέλεις να είσαι συνέχεια στο μυαλό του, να σε σκέφτεται κάθε ώρα και στιγμή. Να σε συνδυάζει με αναμνήσεις και μυρωδιές, να γελάει μόνος του όταν σκέφτεται τις γκάφες σου. Ζητάς να καταλαμβάνεις χώρο στο μυαλό του και δη τον περισσότερο απ’ όλες τις άλλες σκέψεις και ζητάς το θρόνο στην καρδιά του. Λίγα.
Όσο περνάνε οι ώρες κι η νύχτα πλησιάζει, οι αισθήσεις σου θεριεύουν. Είναι σαν να ετοιμάζουν το δρόμο της εξόρμησης των ενστίκτων. Όλα όσα νιώθεις και σκέφτεσαι ντύνονται το χιτώνα της απολυτότητας και του αυταρχισμού. Οι επιθυμίες σου αφηνιάζουν κι η δίψα σου για ηδονή σε μεταμορφώνει σε δικτάτορα αισθηματία.
Τα θέλεις όλα, κι αυτή τη φορά δεν τα ζητάς, τα απαιτείς. Τη νύχτα δεν υπάρχουν περιθώρια για αμφισβήτηση της επιθυμίας και μετριότητα της απόλαυσης. Θέλεις να τα πάρεις όλα, όσα ο άλλος προτίθεται να σου δώσει, δε δέχεσαι παζάρια, ούτε δόσεις. Τι είναι ο έρωτας για να τον παίρνεις με το σταγονόμετρο;
Απαιτείς το «εδώ και τώρα». Δεν αντιλαμβάνεσαι την έννοια του «λίγου» ούτε του «δεν μπορώ». Δε δέχεσαι «όχι» ούτε αναστολές. Η ύπαρξή σου επιζητά επιβεβαίωση, το κορμί σου θέλει να αλωθεί, τα συναισθήματά σου ψάχνουν εναγωνίως να εκφραστούν μέσα από κοινές κραυγές και σώματα που πάλλονται στο ρυθμό της εκστατικής αμοιβαιότητας.
Παθιάζεσαι να εξουσιάζεις το μυαλό του άλλου, τρελαίνεσαι να ξέρεις ότι σου δίνει ολοκληρωτικά ψυχή και σώμα, εξαϋλώνεται κάθε αμφιβολία και γκρίνια που μπορεί να προέκυψε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Όταν η νύχτα προχωρά, τίποτα δε μένει ίδιο. Όλα ντύνονται στο χρώμα του κόκκινου κι οι απαιτήσεις εκλιπαρούν για εκπλήρωση.
Άλλωστε τις νύχτες, κανείς δε μοιάζει με τον εαυτό που φέρει κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η ίδια η φύση του σκότους, η μυστήρια αύρα της ώρας εκείνης, κατά την οποία η ησυχία επικρατεί και δυο άνθρωποι βρίσκονται στο έλεος των ενστίκτων τους, σε μετατρέπει σε θύτη ερωτικών απολαύσεων και θύμα συναισθηματικών καταδύσεων.
Απαίτησέ τα όλα και δώσε ό,τι σου ζητηθεί. Είναι η ώρα των σκληρών διαπραγματεύσεων.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
