Ο χρόνος είναι αμείλικτος, περνά χωρίς να τον καταλάβουμε. Δίνουμε αξία σε ανθρώπους και καταστάσεις που απασχολούν το μυαλό και την καρδιά μας πρόσκαιρα και χάνουμε το αληθινό νόημα της ζωής, που δεν είναι άλλο απ’ την αναζήτηση της ευτυχίας.
Κανείς δεν έγινε ευτυχισμένος εμμένοντας στον πόνο. Αν σκεφτούμε τις στιγμές που μας κάνουν χαρούμενους είναι εκείνες με φίλους, με την οικογένεια, το ταίρι μας, οι τρέλες μας, τα ξενύχτια μας. Καμία νύχτα εσωστρέφειας, κανένας ποταμός δακρύων, κανένα κράμα πόνου κι απογοήτευσης δεν είναι άξιο να μείνει στη μνήμη μας. Ό,τι μας πονά, περνά στον κόσμο της λήθης.
Τι θα έχουμε να θυμόμαστε όταν γίνουμε παππούδες και γιαγιάδες; Τι θα λέμε όταν βρισκόμαστε για καφέ, με τι θα γελάμε; Τι θ’ αναπολούμε, τι θα μας λείπει, τι αξίζει να θυμόμαστε; Μα τι άλλο, στιγμές!
Όμορφες, ανεξίτηλες στο χρόνο στιγμές που ζωγράφισαν τόσο έντονα και αφτιασίδωτα χαμόγελα στο πρόσωπό μας, στιγμές που γελάσαμε με την ψυχή μας, στιγμές ολοκλήρωσης, ευτυχίας, ανέλπιστης χαράς, δώρα Θεού ή καλομελετημένα έργα ανθρώπου.
Στιγμές απ’ τα πρώτα μας σκιρτήματα, την αθωότητα, τη ντροπή, τα λάθη λόγω άγνοιας, το πρώτο φιλί. Αγκαλιές που μας πήγαν μπροστά, που μας έκαναν να νιώσουμε ασφάλεια, ανθρώπους που ξεχωρίσαμε. Όλοι θα έχουν ένα κομμάτι στο δικό μας παζλ ζωής.
Εφηβεία, σχολείο, συμμαθητές, αστεία στιγμιότυπα, εκδρομές, γέλια. Όλα φωτογραφικά αποτυπωμένα στη μνήμη μας. Ο πρώτος μας έρωτας, η πρώτη απογοήτευση, οι παιδικοί πολύ καλοί μας φίλοι.
Και κάπου εκεί στην έναρξη της φοιτητικής μας ζωής, μιας περιόδου που βομβαρδίζεσαι με νέες πληροφορίες για νέους τόπους και ανθρώπους που μπαίνουν στη ζωή σου και γίνονται κομμάτια της, που σε καθορίζουν για μια ζωή. Βρίσκεις μία νέα οικογένεια, με την οποία περνάτε σχεδόν όλη τη μέρα μαζί.
Αυτά θα θυμάσαι. Συζητήσεις ως το πρωί, γλέντια, παιχνίδια, ερωτικές εξομολογήσεις, γράμματα, ίντριγκες, δύσκολες νύχτες που οι φίλοι σου ήταν εκεί. Βράδια που γινόμασταν όλοι μια παρέα και γυρνούσαμε σπίτι το πρωί και τα μεσημέρια πηγαίναμε για καφέ για το σούξου μούξου της προηγούμενης βραδιάς.
Φυσικά, μία θέση στη μνήμη σου θα έχουν κι οι πιο συναισθηματικές στιγμές σου. Εκείνες που ερωτεύτηκες, που βρήκες ανταπόκριση, που έτρεμες στη θέα του έρωτά σου. Στιγμές ολοκλήρωσης και ευτυχίας με τον άνθρωπό σου.
Φαντάζομαι ο ερχομός ενός παιδιού ή περισσοτέρων είναι απ’ τα πιο σημαντικά γεγονότα στη ζωή ενός ανθρώπου, εκείνη η στιγμή που δίνεις ζωή σ’ έναν άλλο άνθρωπο. Μέχρι τότε οι τρυφερές στιγμές με τα ανιψάκια και τα βαφτιστήρια μας, μας προετοιμάζουν για το μεγάλο ρόλο που θα κληθούμε αργότερα ν’ αναλάβουμε.
Τα ταξίδια κι οι εμπειρίες ζωής θα έχουν έναν εξέχοντα ρόλο σ’ αυτή την αναπόληση. Και ταξίδι δε θα ‘ναι μόνο εκείνο που έκανες σε μία άλλη πόλη ή χώρα, αλλά κι εκείνο που πραγματοποίησες για να γνωρίσεις έναν άνθρωπο σημαντικό για σένα. Κάθε προορισμός, θα έχει μία εξέχουσα θέση στη μνήμη σου, όπως και κάθε διαδρομή.
Το κολλητάρι σου, γιαγιάκα ή παππούς πλέον που θα είναι απέναντί σου καθώς πίνετε καφέ, θα σου θυμίζει πόσες φορές χτύπησες τα μούτρα σου, διεκδίκησες χωρίς ανταπόκριση, έγινες ρεζίλι, χαστούκισες, τσακώθηκες μπροστά σε κόσμο, σερνόσουν απ’ το μεθύσι κι έλεγες πως τον αγαπάς. Τα μηνύματα που δε σε άφησε να στείλεις κι αυτά που κατόπιν συνεννόησης έστειλες περιμένοντας αγωνιωδώς απάντηση. Και κάπου εκεί θα σκέφτεται: «Να δαγκώσω το μπισκότο που συνοδεύει τον καφέ ή όχι;» Γιατί είναι σκληρό και θα φοβάται, μήπως φύγει η μασέλα.
Μέσα σ’ όλα τα’ άλλα θα θυμόμαστε την οικογένεια, ίσως εκείνους που πλέον δε θα ‘ναι στη ζωή, όλα εκείνα που μας χάρισαν, όλο αυτό που θα είμαστε τότε. Κι εκεί θα κυλάει ένα δάκρυ. Αλλά δε θα στενοχωριόμαστε.
Θα έχουμε δίπλα μας εκείνο τον άνθρωπο που θα ‘χουμε επιλέξει. Εκείνον που στάθηκε βράχος στη ζωή μας, που ακόμη μας κρατά το χέρι για να περπατήσουμε, εκείνον που μας παίρνει αγκαλιά, όταν καταλαβαίνει ότι κρυώνουμε, που μας ρίχνει ακόμη μια ζακέτα στους ώμους όταν φυσάει. Εκείνον που θα μας δίνει ένα φιλί στο μέτωπο που για εκατομμυριοστή φορά θα έχουμε πετύχει τα γεμιστά!
Θα κοιτάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και κάθε ρυτίδα μας, θα συμβολίζει τα χαμόγελά μας. Θα έχουμε δίπλα μας εκείνους που αγαπάμε, συνταξιδιώτες στο ταξίδι της ζωής και θα είμαστε ευγνώμονες για όλα αυτά που είμαστε ικανοί να θυμόμαστε. Υγεία να έχουμε, να ‘μαστε καλά ως τότε και να ζούμε τη ζωή στο έπακρον!
Εις το επανιδείν παππουδάκια!
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
