Υπάρχουν κάποιες λέξεις στο τόσο πλούσιο λεξιλόγιο της ελληνικής γλώσσας, που συχνά ξεχνάμε τη σημασία τους. Είναι εκείνες οι λέξεις, που γλιστράνε τόσο γρήγορα από το στόμα μας, που βιάζονται να ειπωθούν, χάριν της συνήθειας ή της τυπολατρικής αβρότητας που χαρακτηρίζει πλέον τις συναναστροφές μας. Κι όμως, δίνουν ζωή και συναίσθημα στον καθημερινό λόγο, φανερώνουν ευγένεια και μας θυμίζουν ότι στις μικρές, αδιάφορες και συνηθισμένες κουβέντες μας, κρύβονται θησαυροί, που δίνουν αξία στη λέξη άνθρωπος. Μία τέτοια λέξη είναι το «ευχαριστώ».
Πόσο συχνά άραγε τη λέμε στους γύρω μας, την εννοούμε ή απλά την ξεστομίζουμε; Φέρει ένα βάρος το «ευχαριστώ», γιατί εκφράζει τα βαθύτερα συναισθήματά μας και συνάμα αναγνωρίζει και ένα «καλό» που μας έχουν κάνει! Μερικοί από εμάς, φοβούνται να ευχαριστήσουν για αυτά που τους προσφέρονται, υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που γνωρίζουν το νόημα τόσο της προσφοράς, όσο και της αποδοχής. Τι πιο όμορφο από το να χαίρεις εκτίμησης για τη γενναιοδωρία σου;
Μιας και έρχονται μέρες εορτών, χαράς και οικογενειακής θαλπωρής, γεννιέται έντονα η σκέψη της αλληλεγγύης. Είναι ημέρες αγάπης και όλοι έχουμε ανάγκη να βρεθούμε με αγαπημένα πρόσωπα και να δωρίσουμε κάτι μικρό, για να τους αποδείξουμε έμπρακτα την ευγνωμοσύνη μας, που υπάρχουν στη ζωή μας. Πέρα όμως από αυτά που δίνουμε, παίρνουμε σε καθημερινή βάση πολλά που τα θεωρούμε αυτονόητα. Υπάρχουν λοιπόν κάποια «ευχαριστώ» που ξεχνάμε να πούμε.
Πρώτα απ’ όλα στους γονείς, που μας στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια στην προσπάθειά μας, βάζοντας πλάτη κάθε φορά που βαλτώνουμε. Στη γιαγιά και στον παππού, που μας αγαπάνε, όσο τίποτα σ’ αυτό τον κόσμο και περιμένουν πώς και πώς τις γιορτές για να μας δουν και να μας αγκαλιάσουν. Στα αδέρφια μας, με τα οποία δε ζούμε πλέον μαζί και νοσταλγούμε τις σκανδαλιές που κάναμε και τις χρεώναμε σε εκείνα, ως γνήσια καθαρματάκια που ήμασταν. Στους φίλους που ήταν πάντα εκεί όταν τους χρειαστήκαμε, ακόμη και σε εκείνους που είναι χιλιομετρικά μακριά μας, αλλά οι αναμνήσεις πάντα θα μας δένουν. Να μην ξεχάσουμε να ευχαριστήσουμε όσους μας στείλουν ένα «Χρόνια πολλά», μια χριστουγεννιάτικη κάρτα ή μας θυμηθούν μετά από καιρό.
Επειδή δεν είμαστε αχάριστοι εμείς, ας πούμε ένα ευχαριστώ σε όλους αυτούς που μας έκαναν ευτυχισμένους, έστω για μια στιγμή κατά τη διάρκεια της χρονιάς, αυτούς που μας έδωσαν μια ευκαιρία για να αποδείξουμε τι αξίζουμε επαγγελματικά ή και προσωπικά. Καθώς είμαστε και μεγαλόψυχοι, ας πούμε κι ένα ευχαριστώ σε όλους εκείνους που μας ξέχασαν και μας έδειξαν ότι δεν ήμασταν κάτι σημαντικό στη ζωή τους, αλλά περάσαμε και δεν ακουμπήσαμε! Ένα ευχαριστώ σε εκείνους που μας πλήγωσαν και μας διέλυσαν, γιατί αν δεν υπήρχαν αυτοί δε θα ξέραμε ποιοι άνθρωποι αξίζουν την αγάπη μας.
Τέλος, να μην ξεχάσουμε να ευχαριστήσουμε τον τύπο που μας κέρασε δεύτερο ποτό για να πιάσει κουβέντα, την κοπέλα του φούρνου που μας έδωσε ένα κουλούρι παραπάνω, την κυρία που μας έδωσε τη σειρά της στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, τον περιπτερά που μας χάρισε δυο τσίχλες, τον τύπο του γυμναστηρίου που μας κομπλιμένταρε και μας ανέβασε ψυχολογικά.
Η ζωή είναι γεμάτη στιγμές, είναι ανθρώπινες γρατσουνιές στον κορμό ενός δέντρου που με τα χρόνια μεγαλώνει και γίνεται όλο και πιο σκληρός. Το ευχαριστώ μας δίνει δύναμη να γίνουμε πιο ανθρώπινοι, να νιώσουμε το συνάνθρωπό μας, να επιβραβεύσουμε μια πράξη του, να αναγνωρίσουμε τη σημαντικότητα της προσφοράς του, να τον κάνουμε να αισθανθεί πολύτιμος και ιδιαίτερος για εμάς. Όταν ακούμε τη λέξη «ευχαριστώ» αισθανόμαστε αγαλλίαση και ευφορία, γιατί γνωρίζουμε ότι έχουμε κάνει κάτι όμορφο, βοηθητικό, σημαντικό ή ασήμαντο, κάναμε σίγουρα μια καλή πράξη!
Να λέτε το «ευχαριστώ» με όλη την καρδιά σας, να είναι βαθύ, βαθύτερο απ’ τον έρωτα, χωρίς αναστολές και δεύτερες σκέψεις. Να βρίσκετε τον τρόπο να το λέτε. Υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν απλόχερα αγάπη. Αυτοί οι άνθρωποι αξίζει, έστω και μια φορά, να ακούσουν ένα ρημάδι «ευχαριστώ». Πείτε το, δεν κοστίζει τίποτα.
Επιμέλεια Κειμένου Αναστασίας Νάννου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
