Η μεγαλύτερη ανάγκη του ανθρώπου είναι να αισθάνεται σημαντικός για κάποιον. Και όχι μόνο να το υποψιάζεται, αλλά να το επιβεβαιώνει μέσα απ’ τα λεγόμενα και τις πράξεις του άλλου.
Να εκφράζει ανοιχτά την ανυπομονησία του για να σε δει, ν’ αναζητά τα μάτια σου μέσα στον κόσμο, να σε ρωτά απλά και ξεκάθαρα «πού είσαι;». Και μ’ αυτό το πού είσαι φυσικά δε θα εννοεί πού βρίσκεσαι τοπικά τη συγκεκριμένη, χρονική στιγμή, αλλά θα εννοεί γιατί δεν είσαι εκεί μαζί του.
Βαρεθήκαμε να κρυβόμαστε πίσω από υπαινιγμούς και μισόλογα, πίσω από σιωπή και μπερδεμένα μηνύματα, βαρεθήκαμε ν’ αναζητάμε σημάδια και ξεκάθαρες κουβέντες, πράξεις που να δείχνουν αληθινό ενδιαφέρον και προσοχή. Βαρεθήκαμε ν’ αναζητάμε την αλήθεια και να προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε συμπεριφορές.
Και μέσα στο χαμό του μυαλού μας, έρχεται ένα «πού είσαι;» και λες, ρε φίλε, να ένας άνθρωπος που πραγματικά ανεξαρτήτως των συναισθημάτων που υπάρχουν μεταξύ σας, ερωτικών ή φιλικών, σε ψάχνει. Λέει ευθαρσώς ότι του λείπεις και ότι θέλει να σε δει.
Και κάθεσαι μετά κι αναρωτιέσαι πού πας και μπλέκεις μ’ όλους εκείνους, που όχι μόνο δε σου έχουν πει ποτέ κάτι τόσο ξεκάθαρο, όχι μόνο προσπαθείς με το τσιγκέλι να εκμαιεύσεις, έστω κάτι που να ξεδιαλύνει λίγο το θολό τοπίο που κυριαρχεί στο μυαλό σου, αλλά μπαίνεις στη διαδικασία της σύγκρισης. Δεν πιστεύω ότι οι δυσκολίες υπάρχουν μόνο σε εκείνες τις σχέσεις που αξίζει να προσπαθήσεις περισσότερο για ν’ ανθίσουν.
Με την πάροδο των ετών και τα χαστούκια της ζωής συνειδητοποιείς ότι οι σχέσεις οφείλουν να είναι το πιο όμορφο και πιο εύκολο κομμάτι της πορείας μας. Όταν υπάρχει αμοιβαίο συναίσθημα δεν υπάρχει περίπτωση να μπεις σε δαιδαλώδεις σκέψεις, σε λαβύρινθους σιωπής και να ψάχνεις το μίτο που θα σε οδηγήσει στο αν τελικά σε γουστάρει ο άλλος ή όχι.
Οι άνθρωποι, όποια χαρακτηριστικά και να έχουμε, όταν θέλουμε κάτι ή κάποιον, το διεκδικούμε. Είναι στοιχείο της εγωιστικής μας φύσης, το θέλουμε δικό μας και το θέλουμε εδώ και τώρα. Ούτε ψάχνουμε έμμεσους τρόπους να εκδηλώσουμε τι αισθανόμαστε, ούτε κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, ούτε έχουμε μια χλιαρή αντιμετώπιση της κατάστασης.
Είναι κρίμα ν’ αναλωνόμαστε σε συναισθήματα που προφανώς δεν υπάρχουν και δεν εκδηλώνονται, απ’ το να παραβλέπουμε αυτά που υπάρχουν και είναι ξεκάθαρα προς τα μέρος μας.
Υπάρχουν άνθρωποι, λοιπόν, που έχουν το θάρρος να μας εκφράσουν ότι τους λείπουμε και η απουσία μας στην καθημερινότητά τους είναι αισθητή. Άνθρωποι που θέλουν να μας γνωρίσουν περαιτέρω και κάνουν οικειοθελώς χώρο για να τρυπώσουμε στη ζωή τους. Άνθρωποι που ξέρουν ότι τα συναισθήματα είναι για να εκδηλώνονται, κι όχι για να τα κρατάμε μέσα μας ως επτασφράγιστο μυστικό.
Αυτούς, που έχουν τα κότσια να σας ρωτήσουν γιατί δεν είστε εκεί μαζί τους, να τους αγαπάτε λίγο περισσότερο απ’ τους άλλους. Κι αν δεν έχετε τα ίδια συναισθήματα, να εκτιμάτε την ειλικρίνεια και την ντομπροσύνη και να έχετε κατά νου ότι έναν τέτοιο άνθρωπο αξίζει να βρείτε.
Όταν σε ρωτά κάποιος «πού είσαι;», αν μη τι άλλο, ενδιαφέρεται για σένα. Πίσω απ’ αυτήν τη μικρή ερώτηση κρύβεται η ανάγκη του να σε έχει κοντά. Δε χρειάζονται πολλά λόγια για να πεις σε κάποιον ότι σου λείπει. Αρκεί να βρεις το θάρρος να το πεις με τον τρόπο σου.
Μην ψάχνετε, λοιπόν, φανφάρες και μεγάλα λόγια. Βρείτε απλούς και ξεκάθαρους ανθρώπους, με καθαρή καρδιά.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
