Σε κανένα δε νομίζω ν’ αρέσουν τα πολλά λόγια, όσο κι αν μιλά πολύ, ειδικά στις ερωτικές σχέσεις. Προτιμούμε τις πράξεις. Υπάρχει όμως μία λέξη, για την ακρίβεια δύο, που ο κάθε ερωτευμένος έχει ανάγκη ν’ ακούσει κι αυτή δεν είναι άλλη απ’ το «σ’ αγαπώ». Τίποτε δε συγκρίνεται λοιπόν με το πρώτο «σ’ αγαπώ» που θ’ ακούσεις απ’ τον αγαπημένο σου, εκείνο που μπορεί να μη βγαίνει δυνατά απ’ το στόμα του, να το ψελλίζει, να τρέμει όταν το εκφέρει, μα να αισθάνεσαι ότι το νιώθει.
Εκείνη η πρώτη φορά που θα το πει, που συνήθως δεν την περιμένεις είναι αυτή που θα θυμάσαι για πάντα, όσες κι αν ακολουθήσουν. Και δεν είναι ότι δεν το έχεις ξανακούσει, απλώς κάθε πρώτη φορά είναι τόσο συναρπαστική, όπως η πρώτη. Είναι γεμάτη λαχτάρα και συγκίνηση, πόθο κι αγωνία. Είναι ένα συνονθύλευμα σκέψεων και συναισθήματος, μια μοναδική στιγμή που της αξίζει να χαραχθεί στα άπαντα των ερώτων σου.
Το πρώτο «σ’ αγαπώ» κρύβει μια μαγεία, έναν κόμπο στο λαιμό, ένα δάκρυ έτοιμο να κυλήσει, μια αγκαλιά ζεστή κι ένα χάδι στο πρόσωπο. Δυο ζευγάρια μάτια που ανακαλύπτουν όλη την επιθυμία στα μάτια του συντρόφου τους και δυο κορμιά σφιχταγκαλιασμένα που μετρούν παλμούς αδρεναλίνης. Το περιμένεις πώς και πώς, αν και δε θέλεις να πιέζεις καταστάσεις, είναι ωραίο να βγαίνει αβίαστα απ’ την ψυχή του άλλου.
Κι όσο πιο αβίαστα ο άλλος σου το πει σε ανύποπτο χρόνο, τόσο πιο μεστό είναι το νόημά του. Έχει άλλη αξία το πρώτο «σ’ αγαπώ». Ενέχει την αναγνώριση της αμοιβαιότητας του έρωτα και την ύψιστη έκφρασή του. Έχετε σκεφτεί ποτέ πώς νιώθει εκείνην τη στιγμή ο άνθρωπος που λέει «σ’ αγαπώ»;
Η ευάλωτη πλευρά του ανθρώπου που μας αγαπά έρχεται στο προσκήνιο, καθώς εκτίθεται μπροστά μας. Υπάρχουν άνθρωποι που τρέμουν αυτήν την έκθεση, γιατί φοβούνται να γκρεμίσουν το τείχος του εγωισμού τους και να παραδεχτούν τα αληθινά τους συναισθήματα.
Εκείνοι λοιπόν που μετατρέπουν τη δική τους στιγμή αδυναμίας, στη δική μας δύναμη, που δε φοβούνται να εκφράσουν το «σ’ αγαπώ» τους, να τσαλακωθούν μπροστά μας και να αφεθούν στο έλεός μας είναι άξιοι της αγάπης μας.
Ο άνθρωπος που ξεγυμνώνει την αλήθεια του, λέγοντας αυτό που ο καθένας μας θέλει ν’ ακούσει απ’ το αντικείμενο του πόθου του, είναι αν μη τι άλλο ντόμπρος και σίγουρος για τα αισθήματά του. Νιώθει έτοιμος ν’ αφεθεί στα χέρια σου κι έχει την ανάγκη να ξέρεις ότι για εκείνον είσαι σημαντικός. Γιατί αυτό δείχνει το «σ’ αγαπώ», τη σημαντικότητα κάποιου στη ζωή μας.
Υπάρχουν κάποιοι που λένε εύκολα «σ’ αγαπώ», όχι γιατί δεν το έχουν πολυαναλύσει, απλώς ενθουσιάζονται με την παραμικρή υπερδιέγερση του εαυτού τους και κολακεύονται από ευγενείς συμπεριφορές κι ερωτοτροπίες. Δεν είναι ρηχοί, θα τους χαρακτήριζα παρορμητικούς κι ανυπόμονους να ερωτευθούν. Δεν μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς, γιατί είναι αυθόρμητοι κι αληθινοί, όσο λίγο κι αν κρατάει αυτή η συναισθηματική ανάφλεξη.
Απ’ την άλλη πλευρά συναντάς και κάποιους άλλους που σου βγάζουν το λάδι για ν’ αντιληφθείς τι νιώθουν και να πάρεις την πολυπόθητη επιβεβαίωση των συναισθημάτων σου. Αυτά τα «σ’ αγαπώ» που βγαίνουν δύσκολα, καμιά φορά μετά από πολύ καιρό κι από ανθρώπους που δεν το ‘χουν και πολύ με την εξωστρέφεια και την εκδήλωση των έσω τους, να τα εκτιμάτε λίγο περισσότερο. Να ξέρετε ότι για να ξεστομίσει ένα στρείδι ότι σας αγαπά, είναι απόλυτα βέβαιο ότι το εννοεί.
Το πρώτο «σ’ αγαπώ» πάντα θα το θυμάσαι. Είναι μια μικρή κατάθεση ψυχής κι ένα ξεγύμνωμα της αγάπης του ανθρώπου σου. Με τι να συγκρίνεις τα τρεμάμενα χείλη που το ψέλλισαν, τους παλμούς της καρδιάς σου που έκαναν έναν τρελό αγώνα δρόμου και τα μάτια εκείνα που καθρέφτιζαν όλες σου τις προσδοκίες. Για μια στιγμή άγγιξες την ευτυχία.
Κι όπως κάθε πρώτη φορά, δε συγκρίνεται με καμία άλλη, όσο καλύτερη και να ‘ναι. Γιατί απλώς ήταν και θα είναι η πρώτη. Να τα λέτε τα «σ’ αγαπώ» σας, κάνετε ανθρώπους ευτυχισμένους.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
