Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας που άνετα μπορούν να χαρακτηριστούν ως η δεύτερη οικογένειά μας. Είναι οι φίλοι μας που με το πέρασμα των ετών και τις κοινές εμπειρίες που έχουμε ζήσει, έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας.
Δε θα μπορούσε να προκύψει κάποιο «θέμα» και να μην τρέξουμε στο σπίτι ενός φίλου μας να το συζητήσουμε με τους κολλητούς μας. Κι εκεί που πιστεύεις πως η βραδιά θα εξελιχθεί συζητώντας κι αναλύοντας το θέμα σου, αναδύεται η μαγεία της φιλίας, το ανθρώπινο δέσιμο κι η χαρά της κουβέντας.
Πόσο σημαντικό είναι να μη σε νοιάζει τι λέτε αλλά να περνάτε καλά και να γελάτε. Να πετάει ο καθένας ό,τι του ‘ρθει, να εκθέτει τον πόνο του, να θυμάται τι έγινε χθες και να λέει τα δικά του. Κι εκεί πάνω στον ειρμό να ακολουθεί κάτι τύπου: «Δεν παραγγέλνουμε καμιά κρέπα;»
Λογικό, μετά από τόση ώρα πεινάσατε κι αποφασίζετε να παραγγείλετε. Πάντοτε αυτές οι συναθροίσεις εμπεριέχουν φαγητό και ποτό! Τότε πριν έρθει το φαγητό, λες κι εσύ: « Ας σας μιλήσω τώρα για το «θέμα» μου!»
Ξάφνου πετάγεται ένας φίλος σου απ’ το πουθενά, μ’ ένα άλμπουμ φωτογραφιών στο χέρι που βρήκε στα ράφια της βιβλιοθήκης κι αρχίζετε ν’ αναπολείτε τις αξέχαστες στιγμές των διακοπών σας κατά τη διάρκεια των περασμένων καλοκαιριών.
Τι να πρωτοθυμηθείτε! Το ξέφρενο κέφι στα μπαράκια της Ίου, τον μπάρμαν που σας σήκωνε στα μπράτσα του κι ούτε που τον θυμόμασταν ή τις ατέλειωτες βραδιές γέλιου και παρ’ ολίγον πνιγμού στην Πάρο;
Και δεν τελειώνετε εκεί. Θυμάστε τις όμορφες βόλτες στα σοκάκια της Νάξου, τις φωτογραφίες με το γαϊδουράκι και τα παγωτά στη γραφική Αντίπαρο ή το Βοσκόπουλο που μετουσιώθηκε ξαφνικά στο πρόσωπο μιας φίλης σας και σπαρταρούσατε απ’ το γέλιο! Ω ναι! Κάθε παρέα έχει να θυμάται τις δικές της γελοιότητες, ανεξίτηλες γρατσουνιές γέλιου χαραγμένες στο διάβα του χρόνου.
«Ωραία παιδιά, πρέπει να σας πω για το θέμα μου όμως». Κι ενώ είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις, χτυπάει το κουδούνι. Ήρθε η παραγγελία σας. Κάθεστε όλοι γύρω-γύρω απ’ το τραπεζάκι του σαλονιού, άλλοι κάτω στο πάτωμα κι άλλοι στον καναπέ κι ανοίγετε την τηλεόραση να βλέπετε κάτι καθώς τρώτε.
Εσείς δεν είστε παρέα, κριτική επιτροπή έπρεπε να ‘σασταν. Δεν αφήνετε κάτι ασχολίαστο. Να μη συζητήσετε για το προσφυγικό, για το νέο σύμβουλο του πρωθυπουργού τρελό φαν της Μενεγάκη, να μην κλάψετε με τις ατάκες της Παπαγγελή, να μη βασανιστείτε με τη συνέντευξη του Πρέκα;
Γενικότερα, σχολιάζετε ό,τι επίκαιρο παίζει, σατιρίζετε και καυτηριάζετε τα μιντιακά δρώμενα. Τα αναλύετε, τα εξευτελίζετε και το ευχαριστιέστε, βρε αδερφέ! Κι αφού είστε διαλυμένοι κι αραγμένοι στον καναπέ και σας έχει πιάσει μια νύστα, έρχεται η ώρα να συζητήσετε επιτέλους και το «θέμα» για το οποίο μαζευτήκατε!
Δεν προλαβαίνεις ν’ αρθρώσεις τις πρώτες λέξεις επ’ αυτού κι ακούς ένα ηχητικό σιγοντάρισμα στα λεγόμενά σου. Δεν είναι ούτε η τηλεόραση, ούτε το ραδιόφωνο, ούτε κι οι φίλοι σου.
Είναι η γειτόνισσα, η οποία απ’ ό,τι φαίνεται περνά καλά κι απολαμβάνει τη ζωή και τον έρωτα. Τώρα βρήκε κι αυτή! Ξεσπάτε μαζικά σε γέλια κι αρχίζετε το γνωστό σχολιασμό. Υπήρχε περίπτωση να ξεφύγει κάτι τέτοιο από εσάς; Κι αφού σχολιάσατε τα πάντα και φωνάξατε: «Άξιος, άξιος», ήρθε η ώρα να φύγετε.
Ωραία ήταν κι απόψε, γελάσατε, περάσατε αξέχαστες στιγμές, εκείνες τις μικρές της καθημερινότητας που δεν έχει τόση σημασία τι λέτε, αλλά ότι είστε όλοι μαζί και τις ζείτε παρέα. Γιατί αυτό είναι που δένει τους φίλους, οι στιγμές του «μαζί».
«Επ και μην ξεχνιόμαστε, πρέπει να δώσουμε ραντεβού να μιλήσουμε για το θέμα!».Αν και για τους αληθινούς φίλους, «θέμα» είναι η ίδια η ζωή.
Επιμέλεια Κειμένου Αναστασίας Νάννου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
