Ζούμε στην εποχή της συναισθηματικής χρεωκοπίας. Επενδύουμε σε ανθρώπους ψυχή και σώμα, εναποθέτουμε ευσεβείς πόθους και προσδοκίες, κι έχουμε την ελπίδα ότι θ’ ανταποκριθούν. Ξεχνάμε όμως να ζήσουμε αυτό που μας προσφέρεται, λοιδορούμε μπροστά στο όποιο δόσιμο του άλλου και καταλήγουμε να μην απολαμβάνουμε τη σχέση που έχουμε με τον άνθρωπό μας.
Είναι απόλυτα λογικό να είμαστε ολοκληρωμένες προσωπικότητες, ή εν πάση περιπτώσει να βρισκόμαστε καθ’ οδόν στο δρόμο προς την ολοκλήρωση και οι απαιτήσεις μας από έναν άλλο άνθρωπο να είναι αυξημένες. Δύσκολα υποχωρούμε κι ακόμη δυσκολότερα εγκαταλείπουμε πλήρως τις αντιλήψεις μας για να δεχτούμε τις δικές του. Πώς θα λειτουργήσει, όμως, η σχέση μας αν δε συμβιβαστούμε κι αν δεν αφήσουμε στην άκρη τα ακραία πιστεύω μας;
Θα μου πείτε, ακραία μπορεί να φαίνονται στα μάτια του άλλου, στα δικά μας είναι η κοσμοθεωρία μας. Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθούμε διακαώς να εμφυσήσουμε τις δικές μας απόψεις στο σύντροφό μας. Έχει τη δική του προσωπικότητα και οφείλουμε να τον αγαπάμε ως έχει και να συνδιαλεγόμαστε σε κάθε ζήτημα που προκύπτει.
Οι διάλογοι, οι διαφωνίες και οι καβγάδες είναι το πιο εποικοδομητικό κομμάτι μιας σχέσης, όσο δύσκολο κι αν φαντάζει με την πρώτη ματιά. Μέσα απ’ την αντικρουόμενη παράθεση των απόψεών μας –αντιφατικών ως επί το πλείστον– επέρχεται η ζύμωση και η εύρεση μιας λύσης που να ικανοποιεί και τις δυο πλευρές. Μαθαίνουμε σε βάθος τον άνθρωπό μας και το πιο σημαντικό, αγαπάμε τον τρόπο που τσακωνόμαστε. Οι άνθρωποι όταν εκνευρίζονται παρουσιάζουν τον αληθινό εαυτό τους, ξεγυμνωμένο απ’ το καμουφλάρισμα της πραότητας.
Στόχος, λοιπόν, του κάθε συγκρουσιακού διαλόγου με τον άνθρωπό μας είναι ν’ αφήσουμε στην άκρη τους εγωισμούς μας και τις ακραίες αντιλήψεις, να έρθουμε κοντά στην ψυχή του άλλου, να ενώσουμε τις απόψεις μας και τις επιθυμίες μας και να καταλήξουμε σε μια συμβιβαστική λύση που θα ικανοποιεί και τους δυο.
Οι ευσεβείς πόθοι και οι προσδοκίες είναι μεγάλα κεφάλαια σε μια σχέση και τις περισσότερες φορές είναι η προσωπική μας τροχοπέδη για να ζήσουμε την ευτυχία στον απόλυτο βαθμό. Άλλα εμείς περιμένουμε κι άλλα μας προσφέρει ο σύντροφός μας, άλλες βλέψεις έχουμε για εμάς και για τη σχέση μας κι αλλού οδεύουμε, άλλη αντιμετώπιση προσμένουμε κι άλλη λαμβάνουμε.
Το να καταφέρουμε ν’ αποδεσμευτούμε απ’ τις προσδοκίες, που κατακλύζουν το μυαλό μας και μας εμποδίζουν ν’ αντιληφθούμε πλήρως και ρεαλιστικά αυτό που βιώνουμε, είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.
Ο μόνος που μπορούμε να ελέγξουμε, να του θέτουμε νέους στόχους, να τον κατσαδιάζουμε που δεν τους πέτυχε, να κρατάμε μούτρα για την αθέτηση υποσχέσεων, να τον προκαλούμε για να γινόμαστε καλύτεροι, είναι ο εαυτός μας. Κανείς άλλος δεν μπορεί ν’ ανταποκριθεί πλήρως στις δικές μας προσδοκίες και πάντα στο τέλος θα απογοητευόμαστε.
Χρεωκοπημένοι στο χρηματιστήριο του έρωτα και αποκαμωμένοι απ’ την προσπάθεια διάσωσης, έστω κι ενός μέρους απ’ όλα όσα επενδύσαμε.
Οι συναισθηματικές επενδύσεις είναι οι πιο ακριβές. Τι να πρωτολογαριάσεις; Την ψυχή που καταθέτεις, το χρόνο που αφιερώνεις, την αγάπη που την χτίζετε μαζί με τον άνθρωπό σου κάθε μέρα, τις προσωπικές θυσίες για να είστε μαζί, τι απ’ όλα αυτά; Όλα κοστίζουν ιδιαίτερα όταν το αποτέλεσμα της προσπάθειας δε μας ικανοποιεί και καταλήγουμε να επιρρίπτουμε ευθύνες στο σύντροφό μας.
Και θα γελάσετε μ’ αυτό που θα σας πω, αλλά και στον έρωτα η καλύτερη λύση είναι η λιτότητα κι η ολιγάρκεια. Η ευτυχία βρίσκεται στα απλά, στα καθημερινά, στην εκτίμηση μικρών αλληλοπροσφορών, στα χάδια, στην τηλεπαθητική επικοινωνία, στις πράξεις αγάπης, στο μερτικό απ’ την ψυχή που καταθέτει ο καθένας για να λειτουργεί ομαλά αυτό που ονομάζεται σχέση.
Να είστε ευγνώμονες μ’ όσα έχετε και να τα θεωρείτε αρκετά για να σας κάνουν ευτυχισμένους. Αν έχετε βρει τον άνθρωπό σας, υπάρχει αγάπη, επικοινωνείτε, έχετε κοινές αντιλήψεις και στόχους, δεν υπάρχει λόγος να προσπαθείτε να θέτετε συνέχεια τον πήχη όλο και ψηλότερα. Δεν είναι αναγκαίο να εκπληρώνονται οι προσδοκίες μας κάθε φορά. Και η διάψευση αυτών μας κάνει σοφότερους.
Μας κάνει να πιστεύουμε περισσότερο στον εαυτό μας και να εκτιμάμε, όσα ήδη υπάρχουν στη ζωή μας. Μόνο έτσι είμαστε σε θέση ν’ απολαύσουμε τον έρωτα χωρίς συνέχεια να διψάμε για περισσότερες εκδηλώσεις αγάπης απ’ την πλευρά του άλλου.
Η ψυχή μας έχει μια τάση προς την απληστία, ίδιον την ανθρώπινης φύσης. Είμαστε κι εγωιστές, τρομάρα μας, και πάντα θέλουμε να βάζουμε το χεράκι μας στη βελτίωση του άλλου για να ‘χουμε να καυχιόμαστε ότι σε εμάς οφείλεται όλο αυτό. Ξεχνάμε να ζήσουμε ό,τι έχουμε, κι αυτό που έχουμε, καλώς ή κακώς, είναι όλη μας η ζωή. Το έχετε συνειδητοποιήσει;
Ας μην την αφήνουμε να περνάει, σκεφτόμενοι τις χαμένες προσδοκίες μας.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
