Όλη μας η ζωή κινείται γύρω απ’ την προσπάθεια που καταβάλλουμε να βρούμε την ευτυχία στο πρόσωπο εκείνου που ερωτευόμαστε κάθε φορά. Είναι μια άνιση μάχη, καθώς τις περισσότερες φορές ο έρωτας, είτε δεν είναι αμοιβαίος είτε δεν είναι όπως τον φανταζόμασταν. Ενέχει παγίδες αυτή η αναζήτηση κι η μεγαλύτερη δεν είναι άλλη απ’ το να ερωτευτούμε την αντανάκλαση του δικού μας έρωτα προς το πρόσωπο του αγαπημένου μας ή το δικό του έρωτα προς το πρόσωπό μας.
Ο έρωτας πάντα δημιουργεί μεγάθυμα αισθήματα, παραληρηματικά ξεσπάσματα κι υπερβολή στην εκδήλωση του πόθου μας. Αν δεν υπάρχει αυτός ο υπέρμετρος ενθουσιασμός κι αυτή η μεθυστική, συναισθηματική ζάλη τότε δε μιλάμε για έρωτα. Ζούμε όμως όντως ένα μεγάλο έρωτα ή μεγαλοποιούμε αυτό που νιώθουμε; Ξέρετε, είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε, καθώς ο ναρκισσισμός είναι ύπουλος και κρύβεται σε καθετί που έχει σχέση με τον εαυτό μας.
Θα μου πείτε, ναρκισσισμός; Από πού κι ως πού; Ο ναρκισσισμός είναι η αυταρέσκεια, ο αυτοθαυμασμός, όχι μόνο της εξωτερικής μας εμφάνισης, αλλά και των καταστάσεων που βιώνουμε. Πολλές φορές δεν το κάνουμε για να δείξουμε στους άλλους τι μας συμβαίνει, αλλά γιατί εμείς αισθανόμαστε καλύτερα και πιο όμορφα σ’ αυτή τη θέση. Πχ νιώθουμε ομορφότεροι όταν χαμογελάμε, πόσο μάλλον όταν αυτό το χαμόγελο μας το δημιουργεί ο έρωτάς μας, αισθανόμαστε ότι είμαστε τρελοί από έρωτα και ζούμε το απόλυτο συναίσθημα βάσει αυτών που προσφέρουμε εμείς κι όχι αντικειμενικά βάσει αυτού που ζούμε.
Πολλές φορές, ασυναίσθητα, αναπτύσσουμε τόσο έντονα συναισθήματα για κάποιον που σκεφτόμαστε: «μα είναι δυνατόν μ’ όλα αυτά που έχω κάνει, αυτός ο άνθρωπος να μη με έχει αισθανθεί; Να μην έχει νιώσει; Να μη με έχει ερωτευτεί;».
Η αντανάκλαση του έρωτά μας είναι τόσο ισχυρή που ερωτευόμαστε αυτό το ίδιο το μεγαλειώδες συναίσθημα που μας κατακλύζει. Τον έρωτά μας, τις πράξεις που μας ωθεί να κάνουμε, τα λόγια που εκπορεύονται απ’ την καρδιά μας και το χαμόγελο που μονίμως κοσμεί το πρόσωπό μας. Υπάρχουν λοιπόν στιγμές που ερωτευόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό ερωτευμένο και τη βίωση αυτής της υπέρμετρης χαράς.
Υπάρχουν και κάποιες άλλες, που ερωτευόμαστε τον έρωτα του συντρόφου μας προς το πρόσωπό μας. Σίγουρα έχετε πει στους φίλους σας: «δε μου έχει φερθεί κανείς άλλος τόσο όμορφα», «με διεκδικεί καθημερινά», «λατρεύω τον τρόπο που με κοιτάει». Και κάπως έτσι, συνειδητοποιούμε ότι έχουμε ερωτευθεί τον έρωτα του άλλου προς εμάς. Την αντανάκλαση της δικής μας πολιορκίας, η οποία μας γοητεύει, μας κάνει να αισθανόμαστε γνήσια αντικείμενα του πόθου και μας επιβεβαιώνει.
Γι’ αυτό πριν αναφέρθηκα στο ναρκισσισμό, καθώς, καλώς ή κακώς, όλοι έχουμε μια μικρή, έστω ελάχιστη, αυταρέσκεια και θέλουμε να μας θέλουν και να μας το δείχνουν. Για να είμαστε εμείς καλά, για να νιώθουμε ευτυχισμένοι.
Η αλήθεια είναι ότι ο έρωτας πάντα είναι ένα εξαρτημένο συναίσθημα. Ένα συναίσθημα που εξαρτάται απ’ την ύπαρξη κάποιου άλλου συναισθήματος, σε αντίθεση με την αγάπη που μπορεί να υπάρξει κι αυθύπαρκτη.
Όσο όμορφα κι αν αισθανόμαστε με τον τρόπο, που εμείς νιώθουμε όντας ερωτευμένοι με κάποιον, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τις στιγμές αμοιβαίας εκδήλωσης του έρωτα, της αντικειμενικής ύπαρξης δηλαδή ισοδύναμων συναισθημάτων κι απ’ τις δυο πλευρές.
Είναι ανεπανάληπτο συναίσθημα ο έρωτας. Παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του, ακόμη και την ανιαρή καθημερινότητα. Πώς να μην ερωτευθείς τον τρόπο που σε κάνει να αισθάνεσαι, τα κόκκινα γυαλιά με τα οποία αντικρίζεις πλέον τον κόσμο, το χαμόγελο που είναι μονίμως ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου; Ερωτεύεσαι την αντανάκλαση του έρωτά σου, γιατί σου αρέσει να βλέπεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο.
Κάποιες φορές περισσότερο ευτυχισμένο απ’ ό,τι η ίδια η ζωή σου δίνει την ευκαιρία να τον δεις.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
