Ακόμα και στο «μαζί» πάντα μόνοι;

«Πώς νιώθεις που τον θες περισσότερο απ’ όσο σε θέλει εκείνος;», «Σε μια σχέση πάντα ο ένας αγαπά περισσότερο», «Δε βαρέθηκες να τρέχεις πίσω από έναν άνθρωπο που φαίνεται πως δεν τρελαίνεται;», «Αν ήθελε, θα ήταν εκεί!» Αυτά είναι μερικά μόνο απ’ όσα έχουμε συζητήσει κατά καιρούς με φίλους, σε κάποιους τα ‘χουμε πει για να τους συνετίσουμε, ενώ κάποιοι άλλοι μας τα ‘χουν πει για να μας συνεφέρουν.

Η αλήθεια είναι πως όλοι έχουμε την τάση να κολλάμε, να εξιδανικεύουμε και να προσδίδουμε μια δόση μαγείας σε καθετί που δε μας έρχεται εύκολα ή πολύ απλά που δεν μπορούμε να το έχουμε. Είτε είναι από εγωισμό, πείσμα και κόλλημα είτε από γνήσιο ενδιαφέρον, τείνουμε να δείχνουμε ιδιαίτερη αδυναμία στους μονόπλευρους έρωτες, γιατί εκπροσωπούν το άπιαστο κι αυτό πάντα μας προκαλεί. Αυτό, όμως, που αρνούμαστε πολλές φορές να συνειδητοποιήσουμε είναι πως ακόμη και στους εκπληρωμένους έρωτες, πάλι μόνοι είμαστε.

Ο ένας απ’ τους δύο σε μια σχέση θα θέλει πιο πολύ. Πιο πολύ χρόνο με τον άλλο, περισσότερη αγάπη, αναγνώριση, συναίσθημα, μια καλύτερη θέση στη ζωή του άλλου. Θα τρέχει κοντά στο σύντροφό του οποιαδήποτε ώρα του το ζητήσει, θα μένει στο σπίτι χωρίς να κανονίσει κάτι, περιμένοντας εκείνο το ένα τηλεφώνημα. Θα μετράει ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα για το επόμενο ραντεβού, ενώ ο άλλος ίσως και να μην το σκέφτεται και πολύ και σίγουρα δε θα περίμενε το άλλο του μισό για να κανονίσει το πρόγραμμά του. Και μπράβο του και μαγκιά του που το κάνει. Μπράβο όμως και στον άλλο που ‘χει αποφασίσει πως θέλει να βάλει τη νέα του σχέση προτεραιότητά του.

Ο ένας απ’ τους δυο πάντα θα ζηλεύει λίγο περισσότερο, θα φοβάται μη χάσει αυτόν που αγαπά, καθώς και να μη μείνει μόνος γενικότερα. Όταν δίνεις πιο πολλά απ’ τον άλλο σε μια σχέση, μέσα σου το ξέρεις καλά απ’ την αρχή. Δεν περιμένεις ένα φίλο ή ένα άρθρο για να το καταλάβεις.

Κάποιες φορές ακόμη ίσως πιστέψεις πως προσπαθείς μόνο εσύ ίσως απογοητευτείς. Ό,τι κι αν κάνεις, όμως, δεν μπορείς να σταματήσεις να νιώθεις. Επιλέγεις να δίνεις με όλη σου την καρδιά χωρίς να ζητάς αντάλλαγμα. Κι αυτό είναι υπέροχο. Ακόμη και σε έναν εκπληρωμένο έρωτα, λοιπόν, ίσως νιώσεις μόνος -κι ας είναι για λίγες στιγμές. Όταν περιμένεις μια απάντηση σε ένα μήνυμα που άργησε περισσότερο απ’ το συνηθισμένο, όταν δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί αυτό που έχετε, όταν νιώθεις ανασφάλεια και δεν είσαι βέβαιος για τα συναισθήματα του άλλου.

Όμως αυτό είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. Γιατί ο έρωτας, όντως, κουβαλάει τεράστια μοναξιά -είτε μας αρέσει είτε όχι. Ο καθένας τον βιώνει μόνος του, με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Καλώς ή κακώς, τα συναισθήματα δύο ανθρώπων δεν είναι ποτέ απολύτως αμοιβαία. Εξάλλου, δε θα μπορούσαν ποτέ να ‘ναι, καθώς μιλάμε για δύο διαφορετικούς χαρακτήρες, με διαφορετικά βιώματα, εμπειρίες, επιθυμίες και καταβολές.

Τελειώνοντας, ας μην ξεχνάμε τα όμορφα λόγια του Λειβαδίτη, καθώς είναι γεγονός πως ο έρωτας είναι και θα ‘ναι πάντα ο πιο δύσκολος δρόμος για να γνωριστούν δύο άνθρωποι.