Αρνούμαι να περιμένω πάνω από ένα τηλέφωνο

Μέρες κι ώρες χαμένες περιμένοντας πάνω απ’ το κινητό ένα μήνυμα ή ένα τηλεφώνημα. Αγωνία μέχρι ν’ ακούσεις εκείνο το σύντομο αλλά λυτρωτικό ήχο και να δεις την οθόνη του κινητού σου να φωτίζεται και μαζί με αυτή και το πρόσωπό σου να λάμπει.

Ατέλειωτες οι συζητήσεις πριν από αυτό. «Θα στείλει, λες;» ρωτούσες τους φίλους. Σίγουρα θα στείλει σε διαβεβαίωναν, ακόμη κι αν τις περισσότερες φορές πίστευαν πως απλά αδιαφορεί ή στην καλύτερη περίπτωση το παίζει πολυάσχολος για να σε ψήσει. «Για να μη στέλνει, λες, δε θα μπορεί; Μήπως να στείλω εγώ; Αλλά πώς θα το πάρει αν στείλω εγώ; Θα φανεί πως πιέζω; Αν δε στείλω, όμως, μήπως φανεί αδιαφορία;» σκεφτόσουν. Ατελείωτη η λίστα με τα επιχειρήματα υπέρ και κατά όσο τα νεύρα σου και τα επίπεδα εμμονής έφταναν σε άλλη διάσταση.

Τα χρόνια, όμως, πέρασαν κι έμαθες απ’ τις αμαρτίες του παρελθόντος. Σχέσεις και φιλίες για τις οποίες πρέπει να καταβάλεις υπεράνθρωπη προσπάθεια, μόνο εσύ, ακόμη και για μια απλή συνάντηση, απλά δε σε ενδιαφέρουν. Δε θα αλλάξεις το πρόγραμμά σου χιλιάδες φορές για κανένα και φυσικά δε θα ξεβολευτείς.

Δεν είναι εγωισμός, απλά δεν αντέχεις να το κουράζεις άλλο. Γνωρίζεις καλά πως αν θέλει θα ξεκλέψει λίγο χρόνο για να πιείτε ένα ποτό μαζί ή να πάτε επιτέλους εκείνο το διήμερο που τόσο καιρό σχεδιάζετε. Ακόμη κι αν χρειαστεί να προσπαθήσει λίγο παραπάνω. Ακόμη και στο τέλος μιας κουραστικής εβδομάδας, αν υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος. Όσο κλισεδιάρικο κι αν ακούγεται, στο τέλος, ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει. Και στον έρωτα και στη φιλία.

Ο χρόνος σου, όπως κι εσύ, είναι πολύτιμος και σπάνιος. Είναι το δώρο που χαρίζεις απλόχερα μόνο σε εκείνους που νοιάζονται πραγματικά και το αποδεικνύουν κάθε μέρα. Ίσως πιο παλιά να έκανες κάποιες εκπτώσεις, συμβιβαζόσουν,  μπορεί και να έλεγες και «ναι» σε όλα. Ακόμη και σε πράγματα που σιχαίνεσαι μόνο και μόνο από φόβο. Μη χάσεις έναν άνθρωπο, μη μείνεις εκτός κι η παρέα σε ξεχάσει. Μπορεί να ρύθμιζες το πρόγραμμά σου έτσι ώστε να είσαι κι εσύ κομμάτι της ζωής τους ή για να σε συμπαθούν τα «σωστά» άτομα. Πόσες φορές, άραγε, περίμενες μέχρι την τελευταία στιγμή να δεις αν θα μπορέσει για να κανονίσεις κάτι άλλο;

Αυτά τα λάθη, όμως, ανήκουν στο παρελθόν και πλέον δεν προσαρμόζεσαι και δεν αλλάζεις το πρόγραμμά σου για να χωρέσεις στη ζωή και στο κενό στο πρόγραμμα κανενός. Γίνεσαι επιλεκτικός και με προσοχή προσθέτεις άτομα στη ζωή σου. Θα μπορούσε να πει κανείς πως αυτό είναι και το πρώτο σημάδι ότι σιγά-σιγά μεγαλώνεις.

Είσαι σε ωριμότερη και πιο ήρεμη φάση στη ζωή σου. Στην ηλικία που είσαι αρνείσαι να περιμένεις τηλεφώνημα ή μήνυμα απ’ τον οποιονδήποτε. Έχεις καταλάβει πλέον πως αξίζει να είναι κοντά σου όποιος θα βρει το χρόνο και τον τρόπο να σε δει, να μοιραστεί πράγματα μαζί σου. Με λίγα λόγια να σε νοιαστεί. Τα «δεν έχω χρόνο» είναι δικαιολογίες για παιδάκια -και δεν πουλάνε πια.

Ακόμη και τη μοναξιά σου έχεις μάθει να την αγαπάς και να την εκτιμάς όταν έρχεται στο δρόμο σου. Γιατί τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και ξέρεις ποιος είσαι. Δε σε νοιάζει να περάσεις ένα Σαββατόβραδο μόνος απ’ το να το ξοδέψεις με άτομα που δε σε γεμίζουν.

Δε θυμώνεις. Ξέρεις πως δεν είσαι το κέντρο του κόσμου, απλά δε γουστάρεις πλέον συμβιβασμούς. Δεν είναι για σένα. Δε θέλεις να είσαι η δεύτερη επιλογή στη ζωή κανενός. Κι όταν κάποιος σε κάνει να περιμένεις πάνω από ένα τηλέφωνο για μια απάντηση, σημαίνει πως δεν είσαι προτεραιότητα γι’ αυτόν.

Γνωρίζοντας όλα αυτά, την επόμενη φορά που θα σου πει «θα κοιτάξω το πρόγραμμά μου και θα σε ενημερώσω», δε θα χρειαστεί καν να σκεφτείς αν θα πρέπει να περιμένεις κάποια ειδοποίηση ή απλά να διαμορφώσεις το πρόγραμμά σου όπως εσύ θες.