Φλυαρία: απλά μία ενοχλητική συνήθεια;

Κάποιοι το λένε «συζήτηση», άλλοι το ονομάζουν «φλυαρία». Όλοι έχουμε εκείνους τους φίλους, συγγενείς, γονείς, συντρόφους που είναι ίσως λίγο παραπάνω ομιλητικοί απ’ όσο θα ‘πρεπε. Πολλές φορές, το να κάνεις παρέα με άτομα που έχουν την τάση να φλυαρούν μπορεί να ‘ναι και σωτήριο, καθώς βγαίνεις απ’ τη δύσκολη θέση να ‘χεις πάντα να πεις κάτι για να συνεχίσεις την κουβέντα, καθώς δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να την συνεχίσουν μόνοι τους, με την προϋπόθεση φυσικά να τους προσέχεις ή έτσι τουλάχιστον να δείχνεις.

Πολλοί είναι οι λόγοι που προκαλούν τη φλυαρία. Για αρκετούς ίσως είναι ένδειξη άγχους αλλά και τρόπος να ξεχαστούν απ’ το θέμα εκείνο που είναι στο πίσω μέρος του μυαλού τους και τους βασανίζει. Τι καλύτερο απ’ το αρχίσουν τελείως αθώα να μιλούν για οτιδήποτε τους έρχεται στο μυαλό εκείνη τη στιγμή; Ίσως πάλι είναι καθαρά θέμα ανασφάλειας και κόμπλεξ κατωτερότητας. Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν συνεχώς την ανάγκη για προσοχή κι επιβεβαίωση. Την επιζητούν σαν τρελοί. Έχουν ανάγκη να δείχνουν πόσο κοσμογυρισμένοι, ευχάριστοι, αστείοι ή γεμάτοι γνώσεις είναι. Είναι κι εκείνοι οι ξερόλες στην παρέα, που κάνεις κάποτε το μοιραίο σφάλμα να τους ρωτήσεις κάτι απλό και σου απαντούν με ένα μονόλογο τουλάχιστον μιας ώρας, κατά τον οποίο παίρνεις απαντήσεις σε ερωτήματα που στο μυαλό σου δεν υπήρχαν καν, όταν έκανες την ερώτηση. Και δε θα ήθελες καν να υπάρχουν, αν το καλοσκεφτείς. Ίσως η φλυαρία να σχετίζεται και με την περιέργεια, κι όχι απαραιτήτως με κακό τρόπο. Κάποιοι φλυαρούν όχι μόνο από αδιακρισία αλλά και στην προσπάθειά τους να μάθουν καινούρια πράγματα και να εμπλουτίσουν τις γνώσεις και τους εαυτούς τους. Η φλυαρία μπορεί να ‘ναι κι ένδειξη υπερβολικής κοινωνικότητας, καθώς πολλές φορές μπορεί να θεωρηθεί κι εκδήλωση φιλικής συμπεριφοράς.

Πολλές φορές, όμως, μπορεί η φλυαρία να κρύβει την ύπαρξη σοβαρών προβλημάτων. Είναι γνωστό ότι η ίδια αποτελεί ένα απ’ τα συμπτώματα της μανίας στα άτομα που πάσχουν από διπολική διαταραχή, μια διαταραχή που στο παρελθόν ήταν γνωστή ως μανιοκατάθλιψη. Τα άτομα που νοσούν απ’ τη συγκεκριμένη διαταραχή, παρουσιάζουν έντονες αλλαγές και μεταπτώσεις στη διάθεσή τους, που διαρκούν από μερικές μέρες έως κι εβδομάδες. Περνούν διάφορες φάσεις, που κυμαίνονται από κυκλοθυμία και μπορούν να φτάσουν μέχρι και τη μανία, κατά την οποία το άτομο εκ πρώτης όψεως μοιάζει υπερβολικά χαρούμενο κι ενεργητικό, ή και την κατάθλιψη.

Ένα απ’ τα συμπτώματα της μανίας είναι η έντονη φλυαρία. Κατά τη διάρκεια ενός μανιακού επεισοδίου, το άτομο μπορεί να μιλάει ακατάσχετα, χωρίς ειρμό και χωρίς να νοιάζεται ιδιαίτερα αν ο συνομιλητής του τον ακούει. Μερικές φορές, είναι δύσκολο για την συνομιλητή να παρακολουθήσει, καθώς το άτομο εκδηλώνει την τάση να πηδάει απ’ το ένα θέμα στο άλλο και να παρουσιάζει ιδέες ασύνδετες μεταξύ τους.  Στην περίπτωση αυτή, ο συνομιλητής μας, ο φίλος μας, ο συνάδελφός μας μπορεί να ‘χει πραγματικά ανάγκη τη βοήθειά μας και να θέλει να τον ακούσουμε. Και πριν προλάβουμε να εντάξουμε κάποιον σε κατηγορίες και να υιοθετήσουμε στερεότυπα, καλό θα ήταν να το κάνουμε.

Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στη ζωή μας πάντα κάθε νόμισμα θα ‘χει δύο όψεις. Πριν, λοιπόν, βιαστούμε να κρίνουμε, καλό θα ήταν να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε και να μπούμε στη θέση του άλλου. Πολλές φορές μια ενοχλητική συμπεριφορά μπορεί απλά να προσπαθεί να μας κινήσει την προσοχή για να ενδιαφερθούμε λίγο περισσότερο. Κι αυτό είναι κάτι που αξίζει να κάνουμε.