Είσαι άνθρωπος της τέχνης. Ασχολείσαι με αυτή μέρα-νύχτα, αλλά κι όταν ακόμη δεν ασχολείσαι, την έχεις στο μυαλό σου. Αναζητάς παντού την έμπνευση, γιατί ξέρεις καλά πως οτιδήποτε μπορεί να σε βοηθήσει να δημιουργήσεις. Συνήθως δεν είναι η κανονική σου δουλειά –εκτός κι αν είσαι πραγματικά τυχερός–, αλλά εύχεσαι να ήταν, καθώς η ενασχόλησή σου με αυτό που αγαπάς, ό,τι είναι αυτό, –χορός, τραγούδι, γραφή, ζωγραφική– είναι το μόνο που σε γεμίζει πραγματικά.
Φυσικά, δεν το κάνεις ερασιτεχνικά. Είσαι υπερβολικά φιλόδοξος για να το δεις σαν χόμπι. Προσπαθείς, σχεδιάζεις και γίνεσαι μέρα με τη μέρα καλύτερος. Κάθε βήμα που σε φέρνει πιο κοντά στο όνειρό σου είναι ικανό να σου δώσει τεράστια χαρά κι ενέργεια για να συνεχίσεις την προσπάθεια, για όσο χρειαστεί, μέχρι να καταφέρεις να φτάσεις εκεί που ονειρεύεσαι.
Κάποιος μπορεί να πάρει την απόφαση να ασχοληθεί με την τέχνη για χίλιους λόγους, που μπορεί να μην είναι πάντα οι πιο σωστοί. Μπορεί να ‘ναι η ανάγκη να αναγνωριστεί η αξία του, το χρήμα, η αναγνωρισιμότητα, η δίψα για αυτοπροβολή κι η ματαιοδοξία. Ο πραγματικός καλλιτέχνης έχει λίγο απ’ όλα αυτά μέσα του, σε συνδυασμό με ταλέντο και μια δόση τρέλας, που ψάχνει τρόπο να εκτονωθεί.
Πολλοί είναι εκείνοι που στο ξεκίνημα, τουλάχιστον, της δημιουργικής σχέσης σου με την τέχνη σε ρωτούν «Μα γιατί κάθεσαι και τα κάνεις όλα αυτά;». Αναρωτιούνται αν σου αποδίδει χρήματα, αν δε σε ‘χει κουράσει να αφιερώνεις τόσο χρόνο ή τι πιστεύεις πως θα σου προσφέρει στο τέλος. Κι εσύ αποφεύγεις να απαντήσεις. Κι αυτό γιατί την απάντηση την ξέρεις βαθιά μέσα σου, αλλά ξέρεις πως εκείνοι δεν πρόκειται να καταλάβουν ποτέ.
Όχι γιατί είναι στενόμυαλοι, αλλά γιατί εκείνοι δεν έχουν αισθανθεί ποτέ με αυτόν τον τρόπο. Εσύ, όμως, ξέρεις πως γράφεις για να νιώσουν κι άλλοι άνθρωποι όσα νιώθεις και να δουν στη γραφή σου κάτι απ’ τον δικό τους εαυτό. Χορεύεις για να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, τραγουδάς γιατί αλλιώς δε νιώθεις ζωντανός. Ακόμη, λοιπόν, κι αν στην αρχή ασχολήθηκες με την τέχνη για όλους τους λάθος λόγους, τώρα πια το κάνεις γιατί δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτή. Κάθε δημιουργία σου είναι το καταφύγιό σου, η φυγή σου απ’ την πραγματικότητα κι η καθημερινή σου ανάσα.
Τι γίνεται, όμως, όταν η καθημερινότητα κι η ρουτίνα σου χτυπούν την πόρτα και, συγγνώμη αν στο χαλάω, για κάποιον τουλάχιστον καιρό θα πρέπει να κάνεις και μια άλλη δουλειά και να περνάς πολλές ώρες σε ένα γραφείο 9 με 5 (στην καλύτερη), απλά και μόνο για να ζήσεις; Αυτό κι αν είναι ξόδεμα και ταλαιπωρία για ‘σένα. Μπορεί να έχεις την καλύτερη δουλειά του κόσμου. Πολλοί μπορεί και να σε ζηλεύουν, καθώς στην εποχή μας έχεις καταντήσει να ‘σαι ο «μη μιλάς εσύ, έχεις καλή δουλειά». Και μπορεί και εσύ ακόμη να αγαπάς αυτό που κάνεις ή τουλάχιστον κάποια κομμάτια του. Στην ουσία, όμως, δε σου είναι αρκετό.
Κάτι λείπει και θα λείπει πάντα. Σου έχει τύχει να ‘σαι στη δουλειά και να νιώθεις πως παραμελείς την τέχνη σου και το αντίστροφο. Σου ‘χει τύχει επίσης να νιώθεις πως σκοτώνεις και φυλακίζεις τη δημιουργικότητά σου μέσα σε ένα γραφείο. Πολλές φορές κουράζεσαι ή ακόμη κι απελπίζεσαι. Κι εκεί είναι που αναρωτιέσαι, η τέχνη είναι δώρο ή βάσανο, τελικά, γι’ αυτόν που την υπηρετεί; Ναι, σε κάνει να νιώθεις διαφορετικά, ξεχωριστός και προικισμένος, αλλά τις περισσότερες φορές έρχεται και σου ανατρέπει τα πάντα, καθώς δε σε αφήνει να χαρείς τα απλά και καθημερινά.
Η λύση, φυσικά, δεν είναι να τα παρατήσεις όλα για να κυνηγήσεις ένα όνειρο, που ίσως δε θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί ποτέ. Οφείλεις, όμως, να συνεχίσεις την προσπάθεια, όσο κι αν οι υποχρεώσεις κι η καθημερινότητα σε περιορίζουν. Να βρίσκεις πάντα χρόνο στο πρόγραμμα και την καθημερινότητά σου γι’ αυτό που αγαπάς. Το οφείλεις στον εαυτό σου. Κι όταν νιώθεις πιεσμένος, απλά συνέχισε.
Και μην ξεχνάς, τίποτα δεν μπορεί να σε τρομάξει περισσότερο μέσα στη νύχτα από ένα όνειρο που δε θα πραγματοποιηθεί ποτέ.
Συντάκτης: Νεφέλη Μπαντελά
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
