Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν από ευγενική απόρριψη

Πολλές φορές έχει τύχει στη ζωή μας, είτε από ευγένεια είτε από έλλειψη θράσους και τσαγανού, να μην απορρίπτουμε τους ενοχλητικούς. Αυτούς που παίρνουν περισσότερο θάρρος από όσο θα θέλαμε να δώσουμε κι εισβάλλουν στη ζωή μας με το έτσι θέλω. Στον τύπο που επί ένα χρόνο μας την πέφτει στο γυμναστήριο και ζητάει ραντεβού, στην τύπισσα απ’ το καφέ δίπλα στη δουλειά που δε λέει να σταματήσει τα υπονοούμενα ή στον παλιό έρωτα που, ακόμη και μήνες μετά τον χωρισμό, δε σταματά τα τηλέφωνα και τα μηνύματα. Γιατί κατά βάθος ελπίζει σε κάτι, είναι εγωιστής ή απλά απελπισμένος.

Αυτό, όμως, που εσύ το βαφτίζεις πολιτισμένη συμπεριφορά κι ευγενική απόρριψη, κάποιος άλλος το παίρνει ως ενθάρρυνση. Για να μην τον βρίζεις, να μην του λες πως έχεις σχέση, πως σε ενοχλεί κι ότι πρέπει απλά να σταματήσει, μάλλον ενδιαφέρεσαι. Κι απλά θες να ανεβάσεις το βαθμό δυσκολίας της προσέγγισης. Κι οι δύσκολοι στόχοι, όπως και να το κάνουμε, είναι πάντα πρόκληση.

Κι έτσι, για να αποφύγεις τη σύγκρουση με ένα παλιό γνωστό, ένα φίλο, έναν πρώην, ένα θαυμαστή, αφήνεις απλά μια προβληματική και τελματωμένη κατάσταση να διαιωνίζεται, μοιάζοντας στα μάτια του άλλου με ένα μυστήριο που περιμένει να το λύσουν. Ακόμη κι αν δεν είσαι, κι αν θες απλά την ησυχία σου. Στο μυαλό, όμως, αυτού που έχει εμμονή μαζί σου, όλα παίρνουν άλλες διαστάσεις. Ακόμη κι η πιο αθώα κίνηση μπορεί να παρεξηγηθεί και να θεωρηθεί εκδήλωση ενδιαφέροντος.

Πολλές φορές η αδιαφορία είναι η μόνη λύση για να απαλλαγείς κι άλλες δεν αρκεί. Υπάρχουν φορές που ο διώκτης σου μπορεί να ‘ναι ένας άγνωστος. Ένα τηλεφώνημα και μια φωνή μέσα στη νύχτα. Ο αριθμός σου που έπεσε στα λάθος χέρια. Πόσο, όμως, θα πρέπει να πληρώνεις το γεγονός πως η φωνή σου άρεσε στο λάθος άτομο, που ίσως και να παρεξήγησε τα λεγόμενά σου;

Είναι τρεις το πρωί, ξημερώματα Τετάρτης. Το τηλέφωνο χτυπάει στερώντας σου έτσι ακόμη και τις ελάχιστες στιγμές ξεκούρασης που απολαμβάνεις μέσα στην εβδομάδα. Ο αριθμός άγνωστος. Το σηκώνεις κι αρχικά δε μιλάει. Περνούν λίγα δευτερόλεπτα κι ακούς μια φωνή άγνωστη σε πρώτη ανάγνωση αλλά και συνηθισμένη συγχρόνως, καθώς θα μπορούσε να ‘ναι ο καθένας.  Σου μιλάει για όσα ζήσατε και δηλώνει πως δεν μπορεί να τα ξεχάσει. Εσύ αγνοείς την ύπαρξή του και δε θέλεις να ακούσεις άλλα. Δεν το δέχεται κι αρχίζει τις απειλές. Το κλείνεις. Αλλά δεν ησυχάζεις. Έχεις αναστατωθεί. Καλύτερα να μην είχε μιλήσει καν, σκέφτεσαι. Προσπαθείς να ξανακοιμηθείς αλλά μάταια. Ένα ακόμη χαμένο βράδυ κι άλλη μια μέρα στη δουλειά που θα ‘σαι πτώμα.

Σκέφτεσαι ποιο θα ‘ναι το επόμενο βήμα σου. Να καλέσεις τον πάροχο της κινητής προκειμένου να σταματήσεις να δέχεσαι κλήσεις με απόκρυψη, να ζητήσεις άρση απορρήτου ή απλά να μην το σηκώσεις ποτέ ξανά; Η ώρα κοντεύει τέσσερις και ξέρεις πως το ξυπνητήρι θα χτυπήσει στις εφτά. Δεν ξέρεις ποια είναι η σωστή επιλογή, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται να επιτρέψεις σε κανένα να εισβάλλει με το ζόρι στη ζωή σου.

Αποφασίζεις πως από ‘δω και στο εξής θα βάζεις τα πράγματα στη θέση τους, γιατί μόνο έτσι καταλαβαίνουν κάποιοι. Από ’δω και πέρα τέρμα ο φόβος κι η πολιτισμένη συμπεριφορά. Μόνο ξεκαθαρίσματα απ’ την αρχή. Χρωστάς στον εαυτό σου να τον προστατεύεις, ακόμη και αν πρέπει να γίνεις δυσάρεστος. Και θα το κάνεις.