Ένα κόλλημα είναι∙ θα περάσει;

«Άσ’ το, μωρέ, ένα κόλλημα είναι. Μην ασχολείσαι άλλο, δεν έχει νόημα». Οι φίλοι μας έχουν συμβουλεύσει άπειρες φορές να προχωρήσουμε. Να μην κολλάμε σε καταστάσεις προβληματικές κι αδιέξοδες. Πολλές φορές στη ζωή μας ίσως έχουμε ακουμπήσει σε ιστορίες που δε θα έπρεπε να είχαν ξεκινήσει απ’ την αρχή. Τις περισσότερες φορές ίσως επιλέξαμε να δούμε την πραγματικότητα όπως συμφέρει τον εγωισμό μας, λίγο διαφορετική απ’ ό,τι είναι στην ουσία.

Δεν είναι λίγες οι φορές που μια γνωριμία λίγων μόνο εβδομάδων πήρε στο μυαλό μας διαστάσεις μεγάλου έρωτα και με την ίδια ευκολία ξεχάστηκε όταν βρέθηκε ο επόμενος που είχε για μας κάτι ξεχωριστό -ακόμη κι αν συζητούσαμε γι’ αυτή την ιστορία με τους φίλους για μήνες. Πριν δούμε, όμως, τα πράγματα ξεκάθαρα και δώσουμε στην ιστορία την αξία που της άρμοζε, ίσως κολλήσαμε, γιατί για εμάς αυτή η επαφή –έστω και για λίγο– μας άγγιξε με έναν τρόπο που μας έκανε να νιώθουμε πλήρεις ξανά.

Τείνουμε να θεωρούμε το κόλλημα ευτελές. Κάτι ασήμαντο που με τον καιρό θα περάσει. Θεωρούμε πως είναι φάση που οφείλεται στο άγχος, τη μοναξιά, την έλλειψη άλλων ενδιαφερόντων. Ειδικά όταν πρόκειται για υποθέσεις στις οποίες είμαστε απλά παρατηρητές. Ένα κόλλημα, όμως, μπορεί να κουβαλάει βαθιά συναισθήματα κι όπως καθετί που μας κάνει να νιώθουμε έντονα, είτε αυτό είναι έρωτας κι ενθουσιασμός είτε φόβος κι αγωνία ενόψει μιας απόρριψης, αξίζει το σεβασμό μας.

Κολλάμε με τον ίδιο τρόπο που ερωτευόμαστε: νομίζουμε πως έχουμε βρει στον άλλο αυτό που λείπει από εμάς. Επενδύουμε χρόνο, συναίσθημα κι ένα κομμάτι του εαυτού μας χωρίς να μας νοιάζει αν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, αν είναι ανώριμος, δεσμευμένος, ένας σχεδόν άγνωστος, πολύ μικρότερος ή πολύ μεγαλύτερος, με λίγα λόγια από άλλο κόσμο σε σχέση με τον δικό μας.

Όσοι δεν το έχουν ζήσει, ίσως κάπου μπερδέψουν το κόλλημα και την εμμονή με τον έρωτα. Ένας άνθρωπος, όμως, που σε φτάνει στο σημείο να ασχολείσαι εμμονικά μαζί του αντί να είναι δίπλα σου, δεν μπορεί να είναι ποτέ ο έρωτάς σου.

Αν δεν είναι έρωτας, είναι κόλλημα, καψούρα, εμμονή με ένα άτομο που τις περισσότερες φορές δε μας έχει δώσει τίποτα και δε θα μπορέσει ποτέ να το κάνει. Μπορεί, όμως, να μας κάνει να μάθουμε λίγο καλύτερα τον ίδιο μας τον εαυτό. Όλα στη ζωή είναι ένας κύκλος κι αν κάπου πιάνουμε τον εαυτό μας να κάνει τα ίδια λάθη ξανά και ξανά, ίσως πρέπει να καταλάβουμε πως κάπου φταίμε εμείς κι ήρθε η ώρα αυτό να το αλλάξουμε. Κάθε συναίσθημα που έστω νομίζαμε πως βιώσαμε, ακόμη και για άτομα που ήταν απλά περαστικοί από τη ζωή μας, μας φέρνει πιο κοντά στον ίδιο μας τον εαυτό και κάπως έτσι αρχίζουμε να πατάμε γερά στα πόδια μας.

Οι άνθρωποι ερωτεύονται με χίλιους τρόπους. Ένα βλέμμα που σε κάρφωσε εκείνο το βράδυ και δεν μπόρεσες να το ξεχάσεις. Ένας άνθρωπος διαφορετικός από σένα και σίγουρα διαφορετικός από αυτό που περίμενες. Ίσως κόλλησες επειδή σου την έλεγε συνέχεια κι είχε δίκιο τις περισσότερες φορές ή μπορεί να έφταιξε εκείνο το μεταδοτικό πάθος του για ζωή, που έκανε την κάθε μέρα σου ξεχωριστή. Στην τελική, μπορεί και να ήταν εγωισμός. Μπορεί να τον ερωτεύτηκες επειδή σε αγνόησε εκείνο το βράδυ στο πάρτι ή επειδή του είπες να σταματήσει να σε ενοχλεί κι εκείνος απλά το έκανε. Ίσως πάλι να νοιάστηκε λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε κι απ’ όσο πίστευες πως ήταν ικανός να νοιαστεί.

Όταν μια νέα γνωριμία γίνεται σχέση ή έστω κάνει τον κύκλο της κι ολοκληρώνεται, όλα βαίνουν ομαλά. Δεν υπάρχουν απωθημένα, ούτε βράδια που σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τα δύσκολα, όμως, αρχίζουν όταν χωρίζουμε ή η έκβαση μιας νέας γνωριμίας δεν είναι αυτή που φανταζόμασταν. Τότε είναι που δοκιμάζονται οι αντοχές κι ο χαρακτήρας μας. Και τότε έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποφασίσουμε τι άνθρωποι θα θέλαμε να είμαστε. Αυτοί που αρχίζουν εμμονικά τις παρακολουθήσεις στα social media και κολλάνε στο παρελθόν χωρίς ουσία, βασισμένοι σε υποθέσεις ή αυτοί που βάζουν τα πράγματα κάτω, αντιμετωπίζουν την αλήθεια τους και πάνε μπροστά;

Ίσως εκείνη τη στιγμή έρχεται η ώρα να αναλογιστούμε τι θέλουμε να είμαστε στη ζωή κάποιου και τι αξία δίνουμε στον εαυτό μας και τα συναισθήματά μας. Κι όταν το καταφέρουμε, ίσως τότε να είμαστε πια έτοιμοι να ζήσουμε τον έρωτα που λέμε ότι θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας.