Ξέρεις πως δεν είναι για σένα, αλλά καθυστερείς τη μεγάλη απόφαση

Σχέσεις ανάγκης. Αν είσαι αρκετά τυχερός, δεν έχεις υπάρξει ποτέ σε μια τέτοια σχέση. Σε έναν ιδανικό κόσμο, όλοι ερωτεύονται και ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Δεν είναι όμως πάντα η αγάπη και το πάθος τα στοιχεία που φέρνουν κοντά και δένουν τους ανθρώπους σε μια σχέση. Ακόμη κι αν θεωρήσουμε ως δεδομένο πως στις ανθρώπινες σχέσεις ο ένας θα θέλει πάντα περισσότερα, όταν το κίνητρο του ενός δεν είναι η αγάπη από την αρχή, τα πράγματα είναι άσχημα. Υπάρχουν οι άνθρωποι εκείνοι που είναι τα λεγόμενα παυσίπονα. Ακουμπάμε πάνω τους για να ξεχάσουμε ή απλώς για να μη χάσουμε το μυαλό μας. Εφήμερες σχέσεις ακόμα και φαινομενικά πιο σοβαρές που είναι απλώς η ασπιρίνη μας. Στην αρχή μοιάζουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Μέχρι που οι απαιτήσεις της σχέσης μοιάζουν υπερβολικές και αρχίζουν τα προβλήματα και οι άβολες ερωτήσεις.

Αν έχεις υπάρξει σε μια τέτοια σχέση υπήρξες πολλές φορές ο αποδέκτης ερωτήσεων στις οποίες δεν είχες απάντηση. Δεν είναι λίγες οι φορές που σε ρώτησε αν είναι ο άνθρωπός σου και είπες «ναι». Ακόμη κι αν γνώριζες πως αυτό ήταν ψέμα. Μπορούσες να διακρίνεις στο βλέμμα του ανθρώπου αυτού την αγωνία, την επιθυμία, την ανάγκη να ξέρει πως νιώθεις κι εσύ όσα νιώθει και πως τον θεωρείς την καλύτερη δυνατή επιλογή.

Πολλές φορές δεν είπες τίποτα και έμεινες σε αυτή τη σχέση ακόμη και αν για σένα δεν ήταν η καλύτερη επιλογή, αλλά απλώς μια δικλείδα ασφαλείας. Πάνω απ’ όλα εξάλλου στη ζωή έμαθες να είσαι ρεαλιστής και από τις επιλογές που έχεις στα χέρια σου να κρατάς την πιο βολική. Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που κοίταζες τον άνθρωπο αυτό και ευχόσουν να μπορούσες να νιώσεις το ίδιο. Να έκρυβες στην ψυχή σου τα ίδια συναισθήματα, τον ίδιο πόθο, την ίδια λαχτάρα. Μπορεί να σου αρέσει, αλλά θα ήθελες να μπορούσε να πάρει τη θέση του κάποιος άλλος. Ένα πρόσωπο λίγο πιο ενδιαφέρον και πιο κοντά σε αυτό που είσαι εσύ.

Δεν είναι λίγα τα βραδιά που προτίμησες να τα περάσεις παρέα με φίλους ή με ένα καλό βιβλίο. Πολλές φορές απέφυγες συναντήσεις γιατί έπληττες μόνο και στην ιδέα μιας ρομαντικής βραδιάς με το συγκεκριμένο πρόσωπο. Και εκεί που κανονικά ο λόγος αυτός θα έπρεπε να σε κάνει να πεις απλώς ένα «δεν κάνω εγώ για σένα» και να φύγεις, αποφασίζεις να μείνεις κι ας ξέρεις πως δε θα βρεις την ευτυχία. Μένεις και προσποιείσαι πως είσαι χαρούμενος, πως γουστάρεις, πως ταιριάζετε, πως είναι ό,τι καλύτερο σου έχει συμβεί. Μένεις με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα πιστέψεις τα ψέματα που λες στον ίδιο σου τον εαυτό.

Η μέρα που περίμενες έφτασε. Ξύπνησες και έπαψες να περιμένεις κάτι ν’ αλλάξει. Δε νιώθεις κανένα άγχος και καμία αγωνία. Μάλλον τελικά κατάφερες τόσο καλά να ενσαρκώσεις τον ρόλο του βολεμένου και ικανοποιημένου που τελικά έπεισες και τον ίδιο σου τον εαυτό πως αυτή η σχέση είναι αρκετή. Κάπως έτσι λοιπόν περνάς τα βράδια και τις ημέρες σου περιμένοντας χωρίς να περιμένεις να σου χτυπήσει την πόρτα ο σωστός άνθρωπος. Μέχρι φυσικά τη στιγμή που αυτό θα συμβεί.