Πολλές φορές, ειδικά όταν βρίσκομαι σε νοσταλγική διάθεση, αναπολώ τις περασμένες μου σχέσεις· πώς ξεκίνησαν, πώς εξελίχθηκαν, ποιο ήταν το τέλος τους κι όλα εκείνα τα μικρά και μεγάλα που οδήγησαν σ’ αυτό, κυρίως γιατί είμαι από τους ανθρώπους εκείνους που προσπαθούν να μαθαίνουν από τις εμπειρίες του παρελθόντος και με το πέρασμα του χρόνου να γίνονται όσο το δυνατόν λιγότερο ευάλωτοι απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις, γίνεται. Ίσως έχει τύχει σε όλους, είτε είναι ελεύθεροι, είτε σε σχέση να ταξιδεύουν νοερά στο ερωτικό τους παρελθόν. Στη δική μου περίπτωση, το πρόβλημα είναι πως από ένα τέτοιο ταξίδι στον χρόνο, δεν έχει βγει ποτέ τίποτα καλό.
Δυσκολεύονται να νιώσω την παραμικρή σύνδεση με τα άτομα που πέρασαν από τη ζωή μου κι έμειναν για λιγότερο ή περισσότερο και νιώθω απλώς τυχερή που αυτές οι ιστορίες έχουν τελειώσει. Τις σχέσεις που δεν ήταν κακοποιητικές κι είχαν ένα γλυκό τέλος, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την τάση, είτε να τις εξιδανικεύουν, είτε να τις θυμούνται και να σκάνε και κανένα χαμόγελο πού και πού. Με προβληματίζει λοιπόν αρκετά το γεγονός πως όσο πιο σίγουρη νιώθω για τον εαυτό μου με το πέρασμα του χρόνου κι όσο πιο συνειδητοποιημένη είμαι ως προς το τι ψάχνω σε μια σχέση και ποια είναι τα θέλω κι οι πεποιθήσεις μου, τόσο τείνω ν’ απορρίπτω όλες τις προηγούμενες σχέσεις μου ως αποτυχημένες και μάλιστα νιώθω ντροπή για τις επιλογές μου, ακόμη κι όταν πρόκειται για σχέσεις, που στην αρχή τουλάχιστον, πήγαν καλά και μου χάρισαν όμορφες στιγμές και συναισθήματα. Πώς μπόρεσα να κάνω εγώ μια τέτοια επιλογή, αναρωτιέμαι, και κάπου μέσα μου κατηγορώ τον εαυτό μου.
Η τάση μου αυτή να ισοπεδώνω το παρελθόν, αναρωτιέμαι αν πηγάζει από την εμπειρία μου και το γεγονός πως γνωρίζω πλέον καλύτερα τι λειτουργεί για μένα σε μια σχέση και τι όχι, ή αν είναι απλώς μια άμυνα ώστε να μην πληγωθώ ξανά και να μην κάνω τα ίδια λάθη. Μπορεί ακόμη, απλώς να έχω εσωτερικεύσει κάποιες αρνητικές εμπειρίες με άτομα που δεν έκαναν για μένα και κάπου να μου χρέωσα την αποτυχία των σχέσεων εκείνων.
Σίγουρα, σε κάποιες περιπτώσεις έφταιξα εγώ περισσότερο, σε κάποιες η άλλη πλευρά, κάποιες άλλες τις διέλυσε η πλήξη κι η ρουτίνα, άλλες ένα τρίτο πρόσωπο ή απλώς οι συνθήκες της ζωής που δεν επέτρεπαν στις ζωές μας να συμβαδίσουν. Η αλήθεια όμως είναι πως αυτή η ολοκληρωτική ισοπέδωση του παρελθόντος από την πλευρά μου, αποτελεί κι έναν τρόπο αυτοπροστασίας ώστε να μην πληγωθώ -αν γίνεται ποτέ- ξανά. Άλλωστε, χωρίς αμφιβολία, οι σχέσεις εκείνες που με πλήγωσαν περισσότερο ήταν εκείνες που το τέλος τους το βρήκα άδικο και λίγο ξαφνικό νιώθοντας πως εγώ δε φέρω παρά ελάχιστο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτό, κυρίως γιατί έκανα ό,τι μπορούσα για τον άλλο και ό,τι έδωσα, το έδωσα μέσα από την καρδιά μου. Ως ένα βαθιά συναισθηματικό άτομο που εμπιστεύεται δύσκολα, ανοίγεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις και σπάνια δίνει αν δεν είναι σίγουρο πως θα βρει ανταπόκριση, πάντα δυσκολευόμουν να εκλογικεύσω το γεγονός πως τη μια μέρα νιώθεις πως ο άλλος είναι ο πιο κοντινός σου άνθρωπος και την επομένη σου λέει πως όλα έχουν τελειώσει.
Λένε πως δεν έχει σημασία πόσα ταξίδια έχεις κάνει στη ζωή σου, με πόσους ερωτικούς παρτενέρ έχεις βρεθεί, πόσους φίλους κέρδισες και πόσους έχασες, πόσο ψηλά ανέβηκες στην εταιρική ιεραρχία ή πόσα χρήματα ήσουν σε θέση να ξοδεύεις σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, καθώς το μόνο που θα έχεις να θυμάσαι σε δέκα ή και περισσότερα χρόνια είναι μόνο πώς ένιωθες όταν βίωνες όλες εκείνες τις στιγμές, καθώς τα συναισθήματα είναι αυτά που μένουν αναλλοίωτα στον χρόνο. Από τη μια λοιπόν, νιώθω απόλυτη ανακούφιση στη σκέψη πως οι σχέσεις αυτές που με έφθειραν κι οι άνθρωποι εκείνοι που δεν εκτίμησαν όσα τους δόθηκαν, δε θα είναι ποτέ ξανά στη ζωή μου, ενώ δε χάνω ποτέ την ευκαιρία να δηλώσω πως δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τέτοια άτομα ποτέ ξανά. Από την άλλη όμως, ακόμα κι αν πλέον ξέρω πως κάποιοι έρωτες που βάφτισα μεγάλους τελικά δεν ήταν τόσο σημαντικοί, είναι κρίμα που δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια, να θυμηθώ τις καλές στιγμές και να ζήσω ξανά στο μυαλό μου τις όμορφες στιγμές.
Τελικά, ίσως το γεγονός πως δεν είμαι σε θέση ν’ αναγνωρίσω παρά ελάχιστα θετικά στοιχεία στις σχέσεις του παρελθόντος, συγχρόνως με κάνει να αισιοδοξώ, καθώς το πιο πιθανό, είναι πως ο έρωτας που σου κόβει την ανάσα δε μου έχει χτυπήσει ακόμη την πόρτα. Πια, νιώθω ικανή να δίνω μόνο επαγγελματικές συμβουλές, να προτείνω ταξίδια και καλά εστιατόρια, αλλά, όσο κι αν αγαπώ να συζητώ και να γράφω για σχέσεις, δεν είμαι σίγουρη πως μπορώ να δίνω συμβουλές γι’ αυτές, καθώς καμία σχέση μου δεν ήταν ποτέ πραγματικά επιτυχημένη. Είμαι όμως σίγουρη πως τα λόγια του ποιητή, «η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει» θ’ αποδειχτούν σοφά ακόμα και στη δική μου, ενίοτε δύσκολη, περίπτωση.
Συντάκτης: Νεφέλη Μπαντελά
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
