Παρθένοι σε μεγάλη ηλικία∙ επιλογή ή φοβία;

Ζούμε σε μια εποχή και μια κοινωνία όπου είναι φυσιολογικό κι αναμενόμενο, απ’ τα πρώτα χρόνια της ζωής σου, να συμβαδίζεις μ’ ένα συγκεκριμένο πλάνο, στο οποίο ορίζονται με μαθηματική ακρίβεια τα βήματα που θα πρέπει ν’ ακολουθήσεις στη ζωή σου.

Αν δε θέλεις να προκαλέσεις, θα πρέπει να κάνεις ό,τι κι οι πολλοί. Γιατί αυτό θεωρείται «νορμάλ» για τα κοινωνικά δεδομένα. Από μικρή κιόλας ηλικία γνωρίζεις πότε είναι η κατάλληλη ηλικία να ολοκληρώσεις τις σπουδές σου και να ξεκινήσεις την καριέρα σου, πότε θα πρέπει να πάρεις προαγωγή και να παντρευτείς, προκειμένου να «τακτοποιηθείς» και να δημιουργήσεις οικογένεια.

Το σεξ δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς αντιμετωπίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Πριν ακόμη αποκτήσεις τις πρώτες εμπειρίες σου, ακούς, διαβάζεις και συζητάς γι’ αυτό. Το σκέφτεσαι και το φαντασιώνεσαι. Ακόμη κι εκεί υπάρχουν κανόνες που μπορείς να ακολουθήσεις για να ‘σαι πολιτικά ορθός. Πότε θα πρέπει να το κάνεις, όχι πολύ νωρίς για να μην κακοχαρακτηριστείς, αλλά ούτε και πολύ αργά, γιατί πάλι θα σε σχολιάσουν. Σου έχουν φυτέψει βαθιά μέσα σου προσδοκίες σχετικά με το άτομο με το οποίο θα ήταν πρέπον να το κάνεις και σε ποια φάση. Επιτρέπονται μόνο οι ρομαντικές σχέσεις, ενώ ο φευγαλέος έρωτας απαγορεύεται διά ροπάλου.

Πολλοί είναι αυτοί που θα ακολουθήσουν τους κανόνες και θα τηρήσουν ευλαβικά τα όσα έχουν μάθει. Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι που αποφασίζουν λιγάκι να παρεκτραπούν απ’ το συνηθισμένο. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που απέχουν συνειδητά απ’ το σεξ και παραμένουν παρθένοι, ακόμη κι αρκετά μετά τα εφηβικά τους χρόνια. Σίγουρα, στην αρχή το να απέχεις είναι θέμα επιλογής και συγκυριών. Ίσως κάποιοι να μην έχουν βρει τον κατάλληλο και μέχρι να τον βρουν να μην έχουν χώρο στη ζωή τους για συμβιβασμούς. Άλλοι πάλι θα το απέδιδαν σε ρομαντισμό ή κι έλλειψη ρεαλισμού. Όταν κυνηγάς το κάτι ιδιαίτερο, έρωτες βγαλμένους από ταινία, είναι λογικό η πραγματική ζωή να σε απογοητεύει και τίποτα να μη σου αρκεί. Ίσως πάλι να ‘ναι ξεκάθαρα έλλειψη κοινωνικής ζωής κι ευκαιριών. Γιατί ακόμη και στο σεξ και τον έρωτα όλα έχουν να κάνουν με τη σωστή στιγμή και το κατά πόσο την αφήνεις να σε προσπεράσει.

Σαφώς, είναι αξιοθαύμαστο να βλέπεις νέους ανθρώπους να μη συμβιβάζονται εύκολα, να θέλουν να ζήσουν κάτι μοναδικό και να αρνούνται να μπλεχτούν σε καταστάσεις και σχέσεις που είναι λιγότερες από αυτό που θεωρούν ότι αξίζουν κι ονειρεύονται. Ωστόσο, όσο σημαντικό κι ωφέλιμο είναι σε κάποιες περιπτώσεις το να περιμένεις για τον άνθρωπο που θα σε αγγίξει πραγματικά και θα σου αλλάξει τη ζωή, άλλο τόσο μπορεί να επιδράσει αρνητικά στον χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεσή σου αυτή η ατέρμονη αναμονή.

Το σεξ δεν είναι μόνο ορμόνες και χημεία. Σίγουρα μπορεί να ενώσει δυο ανθρώπους, να τους φέρει πραγματικά κοντά και να δώσει νέα διάσταση στην έννοια του μοιράσματος, της τρυφερότητας, της αγάπης. Μετά από αυτό κανείς δεν είναι πλέον ο ίδιος, καθώς από παιδί αρχίζεις να αισθάνεσαι ο άνδρας ή η γυναίκα που κάποτε ήθελες να γίνεις.

Όταν, όμως, τα χρόνια περνούν κι η μετάβαση απ’ το ένα στάδιο της ζωής στο άλλο καθυστερεί, η όλη κατάσταση αρχίζει να γίνεται ταμπού, καθώς όσοι απέχουν δυσκολεύονται να το συζητήσουν και να το παραδεχτούν ακόμη και στους πιο στενούς τους φίλους. Όλο αυτό τους τρώει κι αρχίζει να παίρνει διαστάσεις προβλήματος, που θα πρέπει να επιλυθεί. Έτσι, γίνονται επιφυλακτικοί. Σε κάθε νέα γνωριμία, ακόμη κι αν σε πρώτη ανάγνωση τους είναι ενδιαφέρουσα, διστάζουν και σκέφτονται πολύ προσεκτικά.

Φοβούνται ν’ αφεθούν και να ξεγυμνωθούν σε έναν άλλο άνθρωπο. Ίσως κατά βάθος φοβούνται και ν’ αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν, γιατί δεν το έχουν κάνει ποτέ ξανά με τέτοιο τρόπο, ενώ η αμφιβολία είναι συνήθως κακός σύμβουλός τους. «Περίμενα τόσο καιρό και τώρα θα κάνω το επόμενο βήμα με αυτό το άτομο;» σκέφτονται, απορρίπτοντάς τους όλους.

Στο τέλος της ημέρας ίσως κουβαλούν μεγάλη μοναξιά. Όχι τόσο όταν στις παρέες έρχεται η κουβέντα στο σεξουαλικό ή όταν βλέπουν ζευγάρια στον δρόμο ή στην παρέα και νιώθουν πως έχουν μείνει λίγο πίσω στον τομέα αυτό. Ίσως νιώθουν μόνοι, κυρίως γιατί έχουν πείσει τον εαυτό τους πως είναι καλύτερα να ζουν χωρίς έρωτα και πως συναισθηματισμοί, αγάπες και λουλούδια απλά δεν τους χρειάζονται.

Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να διαθέσει τον εαυτό του και να κάνει τη ζωή του όπως εκείνος κρίνει καλύτερα, πέρα από πρότυπα και στερεότυπα. Όμως, αν και χιλιοακουσμένο, η ζωή είναι όμορφη κι ο έρωτας μπορεί να την κάνει μαγευτική. Αν ακόμη περιμένεις, την επόμενη φορά που θα γνωρίσεις έναν άνθρωπο που θα σε κερδίσει, δώσε μια ευκαιρία. Πραγματική αυτή τη φορά. Ολόκληρη, όχι μισή. Μια ευκαιρία που να την πιστεύεις. Γιατί ίσως έχει έρθει και για σένα η κατάλληλη στιγμή. Μη φοβάσαι.