Πόσα «θα δούμε» χωράνε σ' έναν έρωτα;

Κάθεσαι στο αγαπημένο σου στέκι και παρατηρείς το ζευγάρι που κάθεται ακριβώς απέναντί σου. Από την άνεση και την οικειότητα ανάμεσά τους καταλαβαίνεις πως σίγουρα δεν πρόκειται για πρώτο ραντεβού. Αυτοί οι δυο γνωρίζονται αρκετά καλά. Εύκολα μπορείς να διακρίνεις τον πόθο που τρέφει ο ένας για τον άλλο. Αγγίγματα, βλέμματα, γέλια. Ψιθυρίζει ο ένας στο αυτί του άλλου και ξέρεις πως απλώς ανυπομονούν να φύγουν από το μπαρ. Ξέρεις πως ο ένας θέλει τον άλλο λίγο περισσότερο. Αυτό φυσικά δεν το κατάλαβες παρατηρώντας τους, αλλά το ένιωσες όταν άκουσες τη λέξη-κλειδί να βγαίνει από το στόμα του ενός από τους δύο πάνω από τρεις φορές. «Μείνε απόψε» – «Θα δούμε», «Να σε περιμένω την Κυριακή;» – «Μέχρι τότε βλέπουμε», «Ανυπομονώ για το τριήμερό μας» – «Μην το δένεις ότι θα μπορέσω».

Πολλοί θα πουν ότι στις σχέσεις τα πράγματα είναι απλά ακόμη και αν θέλουμε να τα δυσκολευουμε. Το «θα δούμε» δηλώνει φόβο στην καλύτερη των περιπτώσεων ή ένα διακριτικό «δε σε θέλω τόσο». Και όμως εσύ ξέρεις καλά πως μπορεί να σημαίνει και «σε θέλω πιο πολύ από οτιδήποτε». Γιατί αυτός που διστάζει και κάνει ένα βήμα πίσω, είναι και αυτός που έχει παραδοθεί τελείως και φοβάται πως ο άλλος θα το καταλάβει.

Με αυτή την αφορμή, αυτό το βράδυ αποφασίζεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Δε γουστάρεις να μπεις στη διαδικασία να ωραιοποιήσεις καταστάσεις ούτε καν για να παρηγορηθείς. Ξέρεις πολύ καλά τα λάθη σου και τα σωστά σου, ακόμη και αν δεν το παραδέχεσαι πάντα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έχεις απατήσει, έχεις πει ψέματα ή προσπάθησες να κρατηθείς από εφήμερες σχέσεις για να καλύψεις το κενό μέσα σου. Ένα κενό δυσαναπλήρωτο βέβαια, ειδικά τα βράδια που γυρνάς μόνος σε ένα άδειο σπίτι και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Ωστόσο, όταν αυτό που νιώθεις είναι διαφορετικό και δυνατό, είσαι ακόμη σε θέση να το αναγνωρίσεις.

Τα πράγματα όμως άλλαξαν όταν εμφανίστηκε ο άνθρωπος εκείνος, τον οποίο θα ήθελες να αποκαλείς άνθρωπό σου. Σε αντίθεση με τις ταινίες και τα ρομαντικά μυθιστορήματα, δεν ήρθε στη ζωή σου με τρόπο φαντασμαγορικό, αλλά απλά κι αβίαστα άρχισε να γίνεται κομμάτι του εαυτού σου. Αν μπορούσες να αποδείξεις πρώτα σε σένα τον ίδιο πως του αξίζεις, θα έλεγες πως επιτέλους βρήκες την ευτυχία. Δε σε κέρδισε με τις φιγούρες, το ακριβό αμάξι ή το πόσο κοσμογυρισμένος είναι. Σε κέρδισε η προσωπικότητα, ο δυναμισμός και η αυθεντικότητά του που σε έκαναν να δεις τον κόσμο λίγο διαφορετικά. Ο άνθρωπος αυτός δε δίστασε να σου ασκήσει κριτική όταν έπρεπε. Με τον τρόπο του ήξερε πώς να σε κάνει να πατάς γερά στη γη και να μη ζεις στα σύννεφα. Σύντομα κατάλαβες πως μέσα από αυτή τη σχέση θα μπορούσατε ν΄ αρχίσετε να ωριμάζετε και οι δυο και κάπου εκεί συνειδητοποίησες πως το ταίρι αυτό δεν ήταν σαν τα άλλα. Ήταν μοναδικό. Και κάπου εκεί έκανες πίσω, γιατί ήξερες πως οτιδήποτε παραπάνω μαζί του δε θα είχε επιστροφή. Θα την πατούσες και θα έπρεπε να είσαι έτοιμος να υποστείς τις συνέπειες, μερικές από τις οποίες θα ήταν η εμπιστοσύνη, η αγάπη, η αφοσίωση.

Κρύφτηκες κι εσύ πίσω από όλα τα «θα δούμε» του κόσμου και με τον καιρό κατάφερες να υποβιβάσεις αυτό το όμορφο που ξεκινούσε σε κάτι εφήμερο. Πολλές φορές αναρωτιέσαι, γιατί δεν το τόλμησες και αρνήθηκες να δώσεις. Άλλες πάλι δικαιολογείς τον εαυτό σου, λέγοντας πως έπραξες όπως ένιωσες. Αρχίζεις ακόμη να σκέφτεσαι πως καλά έκανες και γλίτωσες από ένα μεγάλο λάθος. Συνειδητοποιείς βέβαια πως τη νύχτα αυτή, σκέφτεσαι και θέλεις κάποιον πιο πολύ από ποτέ. Όχι για λίγο, ούτε για όσο, αλλά για πάντα. Στο μυαλό σου για λίγο είναι όλα ξεκάθαρα. Παίρνεις το κινητό στο χέρι σου και αναρωτιέσαι αν πρέπει να στείλεις μήνυμα. Πληκτρολογείς ένα γενναίο «μου λείπεις». Το μήνυμά σου έχει παραδοθεί και διαβαστεί αμέσως και ένα «κι εσύ» σε περιμένει στην οθόνη σου. Αν το είχες στείλει και στο σωστό πρόσωπο, θα έλαμπες από ευτυχία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, μένεις απλώς ανέκφραστος. Δεν έχεις το θάρρος να στείλεις εκεί που θέλεις πραγματικά και κάπως έτσι καταλαβαίνεις πως είναι αργά και η στιγμή σας έχει πια περάσει. Βλέπεις το ζευγάρι απέναντί σου που σηκώνεται και φεύγει. Ζητάς κι εσύ το λογαριασμό και κάνεις το ίδιο.