Στο κυνήγι ενός έρωτα «σοβαρού» κατέληξες να φοβάσαι

Ο φόβος της δέσμευσης δεν υπάρχει μόνο στα άτομα που προτιμούν να συνάπτουν περιστασιακές σχέσεις από το να δεσμευτούν σε κάτι μόνιμο ή πιο σοβαρό. Ο φόβος της δέσμευσης είναι πολύ εύκολο να δημιουργηθεί και σε άτομα που συνειδητά δηλώνουν ότι ενδιαφέρονται μόνο για σοβαρή σχέση. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι εκείνοι που από την αρχή ακόμη μιας νέας γνωριμίας δηλώνουν την επιθυμία τους να ξεκινήσουν μια όμορφη αλλά σοβαρή σχέση και δε σκοπεύουν να συμβιβαστούν με οποιονδήποτε άλλο τύπο σχέσης που στα μάτια τους φαντάζει «λίγος» και ανούσιος. Από τους πρώτους κιόλας μήνες, νιώθουν έτοιμοι για εκδρομές, γνωριμία με τους γονείς αλλά και συγκατοίκηση. Είναι τέτοια η ανάγκη τους να ανήκουν κάπου και να νιώθουν πως είναι δεσμευμένοι και όχι ελεύθεροι. Θέλουν να οικοδομήσουν τη σχέση τους βασισμένοι σε πολύ δυνατά θεμέλια για να είναι σίγουροι πως δε χάσουν απλά το χρόνο τους σε μια σχέση με ημερομηνία λήξης.

Όταν για κακή τους τύχη βρεθούν εκτός σχέσης, δεν απολαμβάνουν καθόλου την εργένικη ζωή, χάνουν την ισορροπία τους και κάνουν ό,τι μπορούν για να βρουν το επόμενο ταίρι, χωρίς να αφήσουν το χρόνο να κυλήσει, να γιατρέψει τις πληγές τους και να τους αφήσει να τα βρουν με τον εαυτό τους. Η αναζήτηση ωστόσο του ιδανικού, της ασφάλειας και της ζεστασιάς μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα για εκείνους. Μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τη λαχτάρα στο βλέμμα τους σε κάθε πρώτο ραντεβού αλλά και στον τρόπο που εξετάζουν τα λεγόμενα του άλλου προκειμένου να καταλάβουν τις προθέσεις και τον χαρακτήρα τους. Το παραμικρό λάθος μαζί τους, μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο. Από τη στιγμή εξάλλου που βάζει κάποιος τον εαυτό του στη διαδικασία να σκεφτεί ότι δεν μπαίνει κάπου επιπόλαια ή ότι δεν πρόκειται να χαλάσει κάτι με την πρώτη δυσκολία, φοβάται να ρισκάρει και αποζητά το τέλειο το οποίο και πιστεύει ότι δε θα βρει ποτέ και γίνεται επομένως ο πιο αυστηρός κριτής.

Όταν λοιπόν είσαι στη διαδικασία αναζήτησης του ιδανικού, όταν περάσει ο αρχικός ενθουσιασμός και τα πρώτα ραντεβού έρθουν και πάνε καλά, μπαίνεις στη διαδικασία της υπερανάλυσης. Ψάχνεις να βρεις μανιωδώς ψεγάδια, ζητάς επίμονα τη γνώμη των ανθρώπων που εμπιστεύεσαι και λειτουργείς σαν να ψάχνεις ένα λόγο να απορρίψεις το άτομο που σε ενδιαφέρει, ενώ μέσα σου λαχταράς το αντίθετο, για να γλιτώσεις περιττή ταλαιπωρία και απογοήτευση. Ειδικά αν το αντικείμενο του πόθου σου έχει υποπέσει σε κάποιο παράπτωμα, από το να ακυρώσει κάποια συνάντησή σας, να σου απαντήσει ανόρεχτα σε μήνυμα έως το να έχει «επιβαρυμένο» ερωτικό παρελθόν, να κάνει παρέα με τα λάθος -για σένα- άτομα ή να έχει περίεργα ενδυματολογικά γούστα, τότε δεν αργείς να βγάλεις το συμπέρασμα πως δεν κάνει για σένα και να τον βγάλεις από τη ζωή σου με συνοπτικές διαδικασίες. «Πάω παρακάτω» λες και μέσα σου το πιστεύεις πως δεν κάνεις λάθος που δείχνεις τέτοια αυστηρότητα.

Υπέρ-κοινωνικοί ή υπερβολικά εσωστρεφείς, μεγαλομανείς ή μίζεροι, αισιόδοξοι ή πεσιμιστές, μικρή σημασία έχει για σένα από τη στιγμή που θεωρήσεις πως δε χωρούν στα κουτάκια σου και όσα εσύ θεωρείς ιδανικά. Στην αναζήτηση όμως του ιδανικού, είναι πολύ πιθανό να προσπεράσεις ευκαιρίες να γνωρίσεις ενδιαφέροντα άτομα τα οποία μπορεί να απορρίψεις πριν καν τους γνωρίσεις απλά και μόνο γιατί κάτι πάνω τους σου χαλούσε την εικόνα που έχεις πλάσει εσύ στο μυαλό σου. Στην τελική, το να γνωρίζεις ανθρώπους μόνο να σε εξελίξει μπορεί. Γιατί να μην προσπαθήσεις;