Την πατάμε μ’ όσους θαυμάζουμε σ’ αυστηρούς ρόλους

Τον έβλεπες καθημερινά κι έκανε τη ρουτίνα και το συνηθισμένο σου λίγο πιο υποφερτό. Σου έδινε ένα κίνητρο να μαθαίνεις, να εξελίσσεσαι, να βελτιώνεσαι κάθε μέρα. Σε γοήτευσε γιατί διέφερε από αυτά που ήξερες. Ήσουν τότε στη μεταβατική φάση καθώς περνούσες απ’ τη ζωή του φοιτητή στην ενήλικη πλέον ζωή. Εκείνος ο άνθρωπος δεν ήταν ένα παιδάκι της ηλικίας σου.

Μια ιστορία χιλιοακουσμένη. Και ποιος, άλλωστε, δεν έχει νιώσει κάποτε στη ζωή του να τρελαίνεται για τον γοητευτικό ατσαλάκωτο προϊστάμενο, να νιώθει σκιρτήματα για τον ενδιαφέροντα πνευματώδη καθηγητή ή ίσως να την πατάει με κάποιον αυστηρό προπονητή; Είναι γεγονός πως όποιος λειτουργεί σαν μέντοράς σου κι έχει μια εξουσία στο χώρο που κινείσαι, σε γοητεύει.

Ίσως ήταν εκείνο που ονειρευόσουν να γίνεις κι εσύ κάποτε. Ναι, μέσα σου ήλπιζες πως κάποια μέρα θα του έμοιαζες. Θυμάσαι ακόμη την πρώτη συνάντησή σας. Τα χέρια σου έτρεμαν σε εκείνη την πρώτη χειραψία κι ήσουν σίγουρος πως δε γλύτωσες το ρεζίλεμα. Τον άκουγες να μιλάει με σιγουριά και να χειρίζεται ψύχραιμα τις καταστάσεις κι ευχόσουν κάποια στιγμή να έχεις κι εσύ την ίδια άνεση. Αν ίσως σήμερα τα έχεις καταφέρει, σε μεγάλο βαθμό, του το χρωστάς.

Ακόμη και τώρα δεν μπορείς να πεις με βεβαιότητα αν τον ερωτεύτηκες πραγματικά ή αν απλά τον θαύμαζες και τον εκτιμούσες ως άνθρωπο. Ίσως παρασύρθηκες απ’ το κύρος του, το γεγονός ότι όλοι στο χώρο εργασίας τον εκτιμούσαν κι η γνώμη του μετρούσε. Ήταν ο άνθρωπος που ήξερε τι θέλει, πώς να το διεκδικήσει και πώς ακριβώς να το κερδίσει. Έφταιγε λίγο κι η μοναξιά σου εκείνη την περίοδο και το άγχος για το νέο ξεκίνημα. Ίσως την είχες ξαναπατήσει έτσι και παλιά.

Μπήκε, λοιπόν, στο μυαλό σου κι έκανε κανονική κατάληψη. Και μεγαλύτερο διεγερτικό από αυτό δεν υπάρχει. Το θέμα του μονοπωλούσε τις συζητήσεις σου με τους φίλους. «Ξεκόλλα επιτέλους» σου έλεγαν. «Άσ’ τον τον άνθρωπο στην ησυχία του», «Ή που δε θα γίνει τίποτα ποτέ ή που θα χάσεις τη δουλειά σου στο τέλος», ήταν μερικά μόνο απ’ τα ενθαρρυντικά που σου έλεγαν για να ξεκολλήσεις και να πας παρακάτω. Αλλά εσύ εκεί, επέμενες.

Δεν του τα έριξες ποτέ ευθέως. Ούτε ερωτικές εξομολογήσεις είχαμε. Δεν ήταν, άλλωστε, ποτέ αυτό το στιλ σου. Ίσως μόνο κάποια χαμόγελα και κάποια βλέμματα που διήρκεσαν λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε να σε πρόδωσαν. Αυτός ήταν ο τρόπος σου να τον κάνεις να το νιώσει μέσα του και να ζει με την αμφιβολία, «λες να ενδιαφέρεται;».

Ίσως μια μέρα να ήρθατε πιο κοντά, όχι απαραίτητα ερωτικά, να σου έκανε ένα κομπλιμέντο, που εσύ θα ήθελες να το εννοεί αλλιώς. Είχατε ανάγκη ο ένας τον άλλο, σαγηνευτές και σαγηνεμένοι, το χρειαζόσασταν ο καθένας με τον τρόπο του. Επιβεβαίωση, διαφυγή από ένα βαρετό γάμο ή μια ρουτινιασμένη σχέση, μια δυνατή συνεργασία, μια νέα πηγή έμπνευσης; Ό,τι και να ήταν αυτή η αλληλεπίδρασή σας, σας βοήθησε να πάτε μπροστά.

Δεν ξέρεις πραγματικά τι σε τράβηξε σε εκείνον. Ίσως έφταιξε το χιούμορ του, η ευφυΐα του,  η ευγένειά του και το επικοινωνιακό του χάρισμα. Ίσως γι’ αυτό να ήταν για τόσο καιρό η πρώτη σου σκέψη το πρωί κι η τελευταία το βράδυ. Έκανε τις μέρες σου λίγο πιο φωτεινές, σίγουρα λιγότερο βαρετές. Ξέρεις πως αν δεν ήταν εκείνος ίσως να μην τα είχες καταφέρει τόσο καλά, ίσως και να μην είχες αντέξει τόσο την πίεση. Μπορεί να τα είχες παρατήσει νωρίτερα. Κι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που τον ευγνωμονείς.

Ακόμη κι αν δεν πίστευες πως θα συνέβαινε ποτέ, κάποια στιγμή απλά σου πέρασε. Τα βραδιά εκείνα που το μόνο που ήθελες ήταν να σου στείλει ένα μήνυμα και να σου ζητήσει να βρεθείτε, είναι πλέον παρελθόν. Ίσως αυτό που χρειαζόταν για να ξεκολλήσεις και να πας παρακάτω ήταν να δεις αυτόν τον άνθρωπο ερωτευμένο κι ευτυχισμένο και να το πάρεις κι εσύ απόφαση και να προχωρήσεις σε κάτι καινούριο. Ίσως να συνειδητοποίησες πως δεν είχε να κάνει με τον άνθρωπο αλλά με το ρόλο του. Ίσως να πήρες μια γεύση κι η πραγματικότητα να σε απογοήτευσε.

Δεν έχει σημασία πώς κατέληξε, ακόμα κι αν δεν έγινε μεταξύ σας αυτό που ήθελες. Αισθάνεσαι τυχερός που πέρασε απ’ τη ζωή σου και που η σκέψη πως την επόμενη μέρα θα τον δεις σε έκανε να σκας ένα χαμόγελο. Κι αυτό, από μόνο του, είναι κάτι.