Οι πρώτες ώρες μετά τον χωρισμό θα έπρεπε να καταργηθούν με νόμο

Ανοίγεις τα μάτια και προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει. Αυθόρμητα πιάνεις το κινητό σου για να δεις αν έχεις μήνυμα, ενώ πιάνεις τον εαυτό σου στην παρόρμηση να στείλει έστω μία καλημέρα. Και εκείνη την ώρα θυμάσαι. Θυμάσαι πως δεν έχεις καν το δικαίωμα πια να στέλνεις μηνύματα, ούτε καν αυτή την καθιερωμένη μα τόσο σημαντική καλημέρα.

Πόσο δύσκολη ήταν η νύχτα σου. Τα μάτια σου είναι βαριά και κουρασμένα σου υπενθυμίζουν τι ακριβώς έχει συμβεί. Δεν είστε πλέον μαζί. Τραβάτε δρόμους ξεχωριστούς και πρέπει να μάθεις να ζεις έτσι. Ίσως τα δάκρυα δεν αργήσουν να έρθουν ξανά και βρεθείς να νιώθεις την απουσία στη ζωή σου ήδη σαν γροθιά στο στομάχι.

Ένας χωρισμός σχεδόν πάντα για κάποιον από τους δύο, αν όχι και για τους δύο, είναι δύσκολος. Φαντάζει αδύνατο να σκεφτείς το μέλλον που χτίζατε μαζί να πρέπει τώρα να το βαδίσετε χώρια. Προς τα πού να πας κι ως τι, τώρα πια. Γινόμαστε τόσο πολύ ένα με το ταίρι μας καμία φορά, που δεν ξέρουμε πώς είναι να ζούμε χωρίς αυτό. Κι εκείνο το πρώτο πρωινό του χωρισμού είναι αβάσταχτο για εκείνον που δεν το επέλεξε αυτό το «χώρια». Για εκείνον που του ήρθε ουρανοκατέβατος ο χωρισμός, ή που τον έβλεπε να έρχεται μα έκλεινε πεισματικά τα μάτια μήπως και καταφέρει να τον διώξει σαν κακία σκέψη μακριά. Ήρθε, όμως, και τώρα πρέπει σαν μεγάλο παιδί να τον δεις κατά πρόσωπο. Να μάθεις να ζεις χωρίς τον άνθρωπό σου.

Όλα θέλουν χρόνο. Με όλα μαθαίνουμε να ζούμε. Το σίγουρο είναι πως δε θα είναι κάθε μέρα σαν εκείνη την πρώτη μέρα. Εκείνη την πρώτη μέρα που είναι σαν να μαθαίνεις να περπατάς ξανά. Πριν λοιπόν κανείς αυτά τα πρώτα νέα βήματα, δώσε χρόνο στον εαυτό σου να πενθήσει. Ζήσε τη νέα εκείνη μέρα στο ζενίθ της, όσο κι αν θα ήθελες να μην είχαν συμβεί ποτέ όλα αυτά. «Τι κάνω τώρα;» αναρωτιέσαι. «Πώς είναι να είσαι μόνος;», «Πώς πάω στη δουλειά;», «Πώς δε θα πάρω τηλέφωνο;», «Πώς θα δω μόνος μου τη σειρά μας απόψε;». Όλα αυτά είναι λογικά κι αναπόφευκτα να σε πελαγώνουν, όμως μπορείς απλώς με το να ξεκινήσεις με το να βγάλεις τη μέρα. Κι έπειτα την επόμενη, κι έπειτα την επόμενη, μέχρι που μια μέρα θα μάθεις να ζεις μόνος χωρίς να σε ενοχλεί.

Είναι κι εκείνες οι περιπτώσεις ανθρώπων που μετά τον χωρισμό θα ξυπνήσουν και θα νιώθουν πραγματικά ελεύθεροι. Που ήθελαν εκείνον τον χωρισμό όσο τίποτα άλλο στη ζωή τους αυτή τη δεδομένη στιγμή. Και δεν μπορείς να τους αδικήσεις. Κάποιες σχέσεις κουράζουν, πνίγουν. Όλα κάποια στιγμή φθίνουν, τελειώνουν κι ίσως οι πράξεις του συντρόφου που άλλοτε λάτρευες τώρα να μοιάζουν αποπνικτικές. Τότε ναι, η μέρα που ακολουθεί της μέρας του χωρισμού θα σε βρει χαρούμενο, αισιόδοξο και τρομερά ήρεμο. Ελεύθερο πραγματικά, μιας και δε θα χρειάζεται καν να τσεκάρεις το κινητό σου, δε θα νιώθεις υποχρεωμένος να στείλεις την καλημέρα και την καληνύχτα, δε θα έχεις πια εκείνο το βάρος στο στήθος. Θέλεις να κάνεις ένα σωρό καινούργια πράγματα το ένα μετά το άλλο. Νιώθεις την ανάγκη να περπατήσεις έξω με φίλους χωρίς να σε ενδιαφέρει αν θα γοητεύσεις κάποιον ή έχεις την όρεξη να ξεχυθείς στην αρένα των σχέσεων, μάλλον των εφήμερων για την ώρα. Αφού ούτως ή άλλως για σένα αυτή η σχέση είχε τελειώσει εδώ και καιρό, τώρα μπορείς και να το πεις και να το φωνάξεις, πως είσαι ελεύθερος.

Αν είσαι στη δεύτερη περίπτωση, δεν μπορείς να καταλάβεις την πρώτη και σου προκαλεί αμηχανία. Αν πάλι είσαι στην πρώτη, ζηλεύεις κι ίσως νιώθεις και θυμό, γιατί ταυτίζεις τη διάθεση με το πρόσωπο του ανθρώπου που σε χώρισε. Όλα στη ζωή δεν έχουν δύο όψεις μόνο, όμως, δεν είναι μόνο άσπρο και μόνο μαύρο. Έτσι κι οι χωρισμοί παίρνουν πολλές μορφές και βιώνονται σε πολλές συναισθηματικές αποχρώσεις. Είτε δέχτηκες τον χωρισμό, είτε τον προκάλεσες αγκάλιασε όσα έρχονται, ζήσ’ το κι αυτό όπως του αξίζει και τράβα παρακάτω.