Όλα όσα σημαίνει ένα «μου λείπεις» όταν το εννοείς

«Μου λείπεις»· δύο λέξεις με τόσο μεγάλη σημασία. Λείπεις, όπως λέμε λείπεις από τη ζωή μου, από την καθημερινότητά μου. Λείπεις, όπως λέμε λείπει το χαμόγελό σου, η μορφή σου, η αγκαλιά σου, το κορμί σου, το φιλί σου, το άρωμά σου. Ένα συναίσθημα που δεν υπάρχει άνθρωπος να μην έχει νιώσει. Μας λείπει ένα άτομο που αγαπάμε πολύ κι απλά είναι μακριά μας. Μας λείπει το ταίρι μας επειδή δεν περάσαμε τη χθεσινή νύχτα μαζί του. Μας λείπει ο εραστής μας, γιατί κυρίως αυτό το συναίσθημα βιώνουν οι εραστές, της μοναξιάς. Μας λείπει κάποιος που έφυγε για πάντα από τη ζωή. Μας λείπει εκείνος που άφησε τη δική μας κοινή ζωή κι άνοιξε πανιά γι’ αλλού.

Οποία συνθήκη κι ας μας έκανε να νιώσουμε την έλλειψη, πάντα θα είναι η έκφραση του κενού της ζωής μας. Αυτό το βάρος που αισθάνεσαι, το αβάσταχτο κενό. Και καμιά φορά αυτό το κενό δε γεμίζει με όποιο άλλο πρόσωπο κι αν προσπαθήσεις να το μπουκώσεις, όσο καλά και να περνάς. Είναι πολύ συγκεκριμένος ο λόγος για τον οποίο νιώθεις έτσι, όμως δεν μπορείς να το σταματήσεις από το να συμβαίνει. Και συχνά, σου μένει μόνο το να μπορέσεις να επιβιώσεις για να μη σε φάει ζωντανό.

Και πάλι καλά αν μπορείς τουλάχιστον να το μοιραστείς. Γιατί είναι κι εκείνα τα «μου λείπεις» που δεν μπορείς να τα ξεστομίσεις. Έρχεται ο εγωισμός και μπαίνει μπροστά και πιστεύεις πως ζέχνουν απελπισία και δεν έχεις τα κότσια ούτε να τα νιώσεις καλά καλά, όχι να τα μοιραστείς με τον άμεσα ενδιαφερόμενο. Βέβαια, ίσως μεταξύ μας να μην του αξίζουν και τόσο ή να μην έχεις το δικαίωμα να τα πεις για να μην ταράξεις ξανά τη ζωή που κάποτε έκανες άνω κάτω με τη φυγή σου. Από την άλλη βέβαια, πόσοι είναι εκείνοι που ξεροσταλιάζουν μπροστά από μία οθόνη για να διαβάσουν ένα τέτοιο μήνυμα, είτε για να τονώσουν λίγο τον θιγμένο εγωισμό τους, είτε για να μπορέσουν να ελπίζουν και πάλι πως κάτι μπορεί να αλλάξει, πως ακόμη συγκινούν το άτομο απέναντί τους;

Είναι κι εκείνες οι στιγμές που σου λείπει κάποιος ενώ είσαι ακριβώς δίπλα του. Αυτές κι αν πονάνε. Γιατί σου λείπει αυτό που ήταν κάποτε. Αυτό που ήσασταν κάποτε. Σου λείπει η δική σου απίθανα υπέροχη κι ευτυχισμένη εκδοχή, όταν ήταν αλλιώς. Όμως τίποτε δε μένει στάσιμο. Έτσι κι οι άνθρωποι. Όλα αλλάζουν κι αυτό είναι που θα έπρεπε να θυμόμαστε, για να μπορούμε να φεύγουμε από ‘κει που νιώθουμε μόνοι ενώ δεν είμαστε στην πραγματικότητα. Γιατί πάντοτε αυτή η μοναξιά είναι η πιο επικίνδυνη.

Μετά έρχεται εκείνο το «μου λείπεις» που γίνεται λύτρωση στα χείλη σου, άπαξ και ειπωθεί. Αφήνει όμορφο αποτύπωμα η ενέργεια, όταν καταφέρνεις και μοιράζεσαι συναισθήματα που βρίσκουν ανταπόκριση. Έχει τη δόση της ελευθερίας που χρειάζεσαι για να νιώσεις πιο ζωντανός η ομολογία του «μου λείπεις». Με μια τόση δα φράση δίνεις στον άλλον το κομμάτι σου που του ανήκει. Ξεγυμνώνεσαι για λίγο μπρος του κι όταν ξέρεις πως το νιώθει κι ο άλλος, τότε είναι πράγματι αυτό που χρειάζεσαι για να μπορέσεις να συνεχίσεις. Ποιος δεν το ένιωσε και ποιος δεν ικέτευσε έστω και νοερά για να το ακούσει. Είναι κατάθεση ψυχής, όπως και να το κάνουμε. Κι όταν το έχεις νιώσει ξέρεις και να το εκτιμάς όταν το ακούς. Κι όταν το ακούσεις, θες να χαϊδέψεις το ακουστικό του τηλεφώνου, θες βιαστικά να απαντήσεις κι είναι σαν να γεμίζουν για λίγο τα κενά στη ζωή και των δύο.

Εσένα σου λείπει;

Μήπως να το πεις;