Θέλω να μου πεις την πρώτη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό όταν αντικρύζεις ένα άτομο με κάποια δυσμορφία. Μην κλέβεις! Όχι την δεύτερη την πιο εξευγενισμένη.
Όταν δυσκολεύεσαι να αποδεχθείς την μη συνηθισμένη μορφή ενός ανθρώπου, είτε διότι έχει στραβισμό, νανισμό, ή αυτισμό.
Μπορεί ναι μεν όλοι αυτοί με τα σύνδρομα σε –ισμο να γεννήθηκαν από την φύση όπως όλοι μας, αλλά το μάτι σου δεν το θεωρεί φυσιολογικό. Το μάτι σου το αλλήθωρο βεβαίως. Γιατί φυσιολογικό και αφύσικο, δεν υπάρχει.
Πέρα όμως απ΄τον αισθητήρα του ματιού μας, υπάρχει κάτι χειρότερο, που λέγεται Κριτής των Πάντων.
Και κάποιοι αυτόν τον κριτή, τον έχουν πολύ ανεπτυγμένο. Εκείνοι που γυρνάνε το κεφάλι σαν την κουκουβάγια όταν βλέπουν να μπαίνει στο χώρο ένας νάνος.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά το σπάσιμο των ταμείων που έκανε το Lord Of The Rings και με τον Peter Dinclage του Game Of Thrones να έχει μπει στην λίστα των γοητευτικών αντρών του πλανήτη, αντιμετωπίζουν τους νάνους σαν τέρατα από freak show.
«Κι αυτό εσύ το λες περιθωριοποίηση;» με ρώτησε η φίλη μου η Χρύσα, μαία κατά το επάγγελμα, όταν της το ανέφερα μια μέρα.
«Όταν η απόρριψη ξεκινά απ΄τη μήτρα της μάνας, τι μου λες εσύ για τους τρίτους. Προχτές μου ήρθε ένα ζευγάρι που πρόσφατα γέννησαν δίδυμα. Ξέρεις ποιο ήταν το αίτημα τους; Ήθελαν να παραλάβουν μόνο το ένα που ήταν υγιές. Το άλλο που είχε κάποιο εγκεφαλικό πρόβλημα είπαν να μας το αφήσουν. Ακούς; Να μας το αφήσουν λες κι ήταν για τον κάδο των αχρήστων, όχι το μωρό τους!» συνέχισε και την κοιτούσα αποσβολωμένη.
Ζώντας στον δικό μου παραμυθένιο κόσμο, αντιμετωπίζω με έξαψη τα άτομα με τέτοιες ιδιαιτερότητες, ως ξεχασμένα όντα από κάποια φυλή της Μέσης Γης του Τόλκιεν.
Στην πραγματικότητα που ζούμε όμως, υπάρχουν μόνο τέρατα.
Τέρατα που κατοικούν στο νου μας, χωρίς εμείς να το παίρνουμε χαμπάρι. Κάτι σκουληκιάρες που επικρίνουν, απορρίπτουν κι απομονώνουν οτιδήποτε βδελυρό.
Σου προκαλούν αίσθηση αυτά που σου λέω; Θες να το κλείσεις και να πας σε κάτι πιο light, να αφήσεις και το παράσιτό σου να κοιμηθεί; Να διαβάσεις για αγάπες ας πούμε;
Αγάπη. Τι υπερτιμημένη λέξη και πόσο λάθος την κοτσάρουμε μόνο σε ορισμένα είδη σχέσεων. Πως περιμένεις καλέ μου να αγαπηθείς, αν εσύ ο ίδιος δεν έχεις αγάπη μέσα σου για όλα τα πλάσματα;
«Καλέ έχω! Δε βλέπεις;», λένε οι υπέρτατοι υποκριτές και πατάνε like και κοινοποίηση σε φωτογραφία που απεικονίζει παιδί με κάποιο σύνδρομο. Την επόμενη στιγμή όμως, δυσανασχετούν όταν στον ΗΣΑΠ κάθεται δίπλα τους το αυτιστικό και κουνάει σπαστικά τα χέρια του.
Κι είναι και οι κυρίες, κυράτσες βαθμού Ά που κοιτούν με συμπόνοια κι ευχαριστούν τον Θεό, που το «μίασμα» δεν το έχουν στη δική τους οικογένεια.
Το παιδάκι βέβαια ποσώς το νοιάζει πώς το κοιτάς εσύ. Παρατηρεί την διαδρομή κι ανοίγει χαρούμενο το στόμα. Τα σάλια τρέχουν και κάποιες εικοσάχρονες χασκογελούν.
Στην πραγματικότητα βέβαια, ίσως και να το φθονούν. Το παιδί αυτό, στο δικό του μικρόκοσμο είναι απαλλαγμένο από την φυλακή που είμαστε χωμένοι εμείς οι υπόλοιποι. Από τη σκλαβιά του τι θα πουν οι άλλοι. Ενθουσιάζεται με το σχήμα των σπιτιών, με το χρώμα των καθισμάτων, χαίρεται αυτά τα μικρά που εμείς δεν παρατηρούμε.
Βγάζει ενοχλητικές για μας κραυγές, που όμως για ‘κείνο είναι μελωδίες στο τραγούδι της ζωής του.
Είναι ευτυχισμένο.
Κι εμείς θεωρούμαστε τυχεροί που διαθέτουμε φυσιολογικό σχήμα και την λογική να εκτιμήσουμε τα μεγάλα νοήματα. Αλλά ευτυχισμένοι δεν είμαστε.
Ίσως γίνουμε όταν πεθάνει το τέρας μέσα μας.
Συντάκτης: Αναστασία Σταθοπούλου
