Κάποτε όταν άρχισα να ψάχνομαι με τους χώρους αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης, είχα διαβάσει σ’ ένα βιβλίο του Neile Donald Walsh ότι οι άνθρωποι σκοτώνουν αυτούς που αγαπούν και μετά τους κάνουν μάρτυρες.
Δεν το είχα πολυκαταλάβει ομολογώ.
Δεν άργησα να εντοπίσω μετά από λίγο καιρό ότι όλα αυτά τα σεμινάρια ρείκι, διαλογισμού, πρανικής θεραπευτικής με φανταχτερά προσωνύμια, μπορεί να έχουν σαν σκοπό την προσωπική ανάπτυξη αλλά δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι που τα παρακολουθούν ή διατείνονται ότι τα διδάσκουν (ακόμα χειρότερα) είναι προσωπικά ανεπτυγμένοι.
Ο σταθερός κανόνας «τα πάντα έχει ο μπαξές», ισχύει και εδώ.
Άνθρωποι με διαμαντένιους χαρακτήρες μαζί με σκατά κι απόσκατα.
Αποφάσισε η κυρά Ρίτα μαζί με την φίλη της, την κυρά Τούλα, μια που δοκίμασαν όλες τις νέες γεύσεις βιολογικού τσαγιού και βαρέθηκαν, να πάνε και σε μια συνεδρία ρέικι.
Ξεσκόνισαν όλα τα βιβλιοπωλεία με «εναλλακτικά βιβλία» κι άρχισαν να αποστηθίζουν βαθυστόχαστα τσιτάτα από Βουδισμό και Ζεν για να τα γράφουν στα status τους, να βλέπουν οι άλλες οι κυράτσες πόσο βαθιά πνευματικές είναι.
Οι δε συζητήσεις τους, χάρμα ακουστικό.
Την λέξη «κάρμα» τη μεταχειρίζονται όπως οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί το «μαλάκα».
«Και σου είπα χρυσή μου δεν θα σου πετύχει το κοτόπουλο σήμερα που ο Κρόνος μπήκε στον Ζυγό, τώρα πήρες όλο το κάρμα του πάνω σου!»
Κάρμα το ότι άναψε κόκκινο στο φανάρι νωρίτερα απ’ ότι υπολόγιζε και μπλόκαρε ο συμπλέκτης, κάρμα η συνάντηση με τον μπατζανάκη του συνάδελφου με τον οποίο συνεργάζεται ο πρώην, κάρμα τα σάπια ροδάκινα στο μανάβικο.
Κάρμα κάρμα κάρμα μέχρι που αηδιάζεις ν’ ακούς την λέξη η οποία έχει χάσει και το νόημα της πλέον.
«Είμαστε εργάτες του Φωτός!» θα τις ακούσεις να βροντοφωνάζουν και ψάχνεις μήπως η αντανάκλαση απ’ τα λαμέ φουλάρια τους ,τις έχει κάνει να πιστεύουν ότι μεταλλάχτηκε και η αύρα τους.
Βρίσκουν κι ένα Δάσκαλο ή Δασκάλα και το νόημα της ζωής τους έχει επιτευχθεί.
Γίνονται φανατικές groupies!
Πιο φανατικές κι απ’ αυτές που είχε ο Mick Jagger στις δόξες του.
Αν όμως τύχει κι αυτός ο δάσκαλος να είναι πραγματικός διδάσκαλος προσωπικής ανάπτυξης και πει κάτι που ενοχλήσει το «εγώ» τους, από εργάτες του φωτός μεταλλάσσονται σε βοθρατζήδες του σκότους.
«Αν έχεις δύο δωμάτια, το ένα με άπλετο φως και το άλλο με μαύρο σκοτάδι κι ανοίξεις δύο σχισμές σε αυτά τι πιστεύετε; Θα γεμίσει το φωτεινό με σκοτάδι ή το σκοτεινό με φως ;» γράφει στο status της η βαθιά πνευματική κι από κάτω οι έτερες πνευματικές επευφημούν λες και μίλησε ο Παπανδρέου στην πλατεία Συντάγματος (προ Μνημονίου).
Ποιο φως χρυσή μου και ποιο σκοτάδι;
Όταν δεν έχεις καθαρίσει τα υπόγεια, πως ν’ ανέβεις στο ρετιρέ και περιμένεις να μπει και το φως εκεί μέσα;
Αυτήν την αρχή την ξέρει μέχρι και η κουτσή κι αγράμματη καθαρίστρια που δεν έτυχε να έχει περίσσιο χρήμα να σπαταλήσει σε γιόγκες και αγγελικές συνεδρίες για να τα μάθει.
Κι όταν λέω υπόγεια, εννοώ τον κατώτερο εαυτό μας, με τις ζήλειες του, τα πάθη του, τον εγωισμό του, το δράμα του, την αυτολύπηση του και τα τοιαύτα.
Γιατί αν εσύ μετά από συνεχόμενα πέρα-δώθε σε συνεδρίες αυτογνωσίας, πλέεις ακόμα σε πελάγη φιλαυτίας, ψευτοκολακείας και θεατρινισμού με γερές δόσεις drama queen μοτίβων, τότε δεν έχεις καθαρίσει τα υπόγεια.
Ο υπέροχος Νίκος Καζαντζάκης έγραψε στην «Ασκητική» του ότι είμαστε η νύχτα που παλεύει να γίνει φως.
Ο κάθε άνθρωπος της όποιας φυλής και όποιας εθνικότητας, έχει το δικό του προσωπικό σκοτάδι και φυσικά την δική του πορεία για να το παλέψει.
Είτε συνειδητά ακολουθώντας κάποιο φιλοσοφικό σύστημα, είτε όχι. Και σίγουρα άγγελος δεν γίνεται μέσα σ’ ένα χρόνο.
Επειδή έχετε μαζευτεί πολλές εκεί έξω, αφήστε την «εργασία του φωτός» στους ηλεκτρολόγους ή στους εναπομείναντες πνευματικούς διδασκάλους κι εργαστείτε πάνω στο μάθημα της ζωής σας αθόρυβα κουκλίτσες μου.
Συντάκτης: Αναστασία Σταθοπούλου
