Βουτιά στα βαθιά

Μία είναι η ερώτηση των γυναικών όταν πλησιάζουν κάποια συγκεκριμένη ηλικία.

«Πότε θα παντρευτείς;»

Και ερωτώ. Ποιος είναι ο λόγος που θέλουν να υπανδρευφθούν (για να μιλάμε και σωστά ελληνικά);

Από μικρά, τα περισσότερα κορίτσια παίζουν με Barbie κι ονειρεύονται να γίνουν πριγκίπισσες, με συνέπεια να γαλουχούνται με την ιδέα, ότι η σπουδαία μέρα είναι μία: η ώρα που θα εισέλθουν πριγκιπικά στην εκκλησία, φορώντας ένα νυφικό, με μακριά πλουμιστή ουρά, τιάρα και όλα τα συναφή.

Όμως, όπως έγραψε και η Σταυρούλα Φωτιάδου στο άρθρο «Οδηγός επιβίωσης για τον τέλειο γάμο», κάθε γάμος πρέπει να καθρεφτίζει το ίδιο το ζευγάρι. 

Αυτό σημαίνει ότι οι περιπτώσεις είναι δύο. Η πρώτη, αφορά τους πραγματιστές, που προσπερνούν το πανηγύρι και προτιμούν να υπογράψουν το συμβόλαιο ζωής σε κάποιο δημαρχείο, λιτά και απέριττα.

Η δεύτερη, από την άλλη, αφορά εκείνους που επιθυμούν διακαώς ν’ ακολουθήσουν τον παραδοσιακό τρόπο, όπως διατείνονται τα σκαλιά της εκκλησίας, τηρώντας ήθη και έθιμα.

Ο γάμος, παρόλα αυτά, δεν είναι μια επίδειξη για το ποιο ζευγάρι έκλεισε το καλύτερο κτήμα ή έβαλε την καλύτερη τζίφρα. 

Ο γάμος αποτελεί πνευματική άσκηση. 

Την υπέρτατη άσκηση, ίσως, καθ’ ότι ο σύντροφος, ως καθρέφτης, βοηθάει μέσα από αλλεπάλληλες συγκρούσεις, θυσίες και συγκινήσεις, να ανακαλύψει το έτερον ήμισυ, τον εαυτό του και κατ’ επέκταση, το πνεύμα του.

Αυτό που σπάει σε χίλια κομμάτια λόγω της καθημερινής σκοτούρας που υπόκειται και αυτό που αδυνατεί να επιβιώσει σε δύσκολες συνθήκες.

Το πνεύμα που επιβιώνει μόνο με την ψυχική ανάταση που αισθάνεται κάποιος, όταν γνωρίσει τον άνθρωπο, που όχι μόνο θα κάνει την καρδιά του να σκιρτά (για τις κυρίες), ή θα αιματώνει κάθε σημείο του κορμιού του (για τους κυρίους), αλλά αυτόν που θα φουσκώνει τη ψυχή του, με κάθε λέξη.

Οι περισσότεροι άνδρες, αν ερωτηθούν ποια έχουν σκοπό να νυμφευθούν, θα απαντήσουν απλά: «αυτή που θα με εμπνεύσει να θέλω να κοιμάμαι και να ξυπνάω μαζί της καθημερινά».

Αυτή, δηλαδή, που θα εμπνεύσει τον άνδρα σαν γνήσια νύμφη –εξου το ότι ένας άνδρας νυμφεύεται και δεν παντρεύεται-, εκτός κι αν πρόκειται για κάποιον Ολλανδό.

Έπειτα, το ζευγάρι καθρεφτίζεται ακόμα και μέσω της βέρας.

Όλες οι γυναίκες τραγουδούν στα κρυφά, το άσμα της Beyoncé, “Put a ring on it’’ και ονειρεύονται μονόπετρα να κοσμούν τα δάχτυλά τους, αλλά τους διαφεύγει τι συμβολίζει αυτή η πολυπόθητη χρυσή βέρα.

Η βέρα έχει σχήμα κύκλου και όπως υποστηρίζουν οι μαθηματικοί, ο κύκλος είναι το τελειότερο σχήμα.

Αυτό συμβαίνει γιατί ο κύκλος δεν έχει γωνίες. Άλλωστε, οι γωνίες χρησιμεύουν μόνο στο να πέφτεις ή να σκοντάφτεις.

Δύο άνθρωποι που έχουν εξομαλύνει τις «γωνίες» της ψυχής τους ή είναι διατεθειμένοι να το κάνουν για την αγάπη τους, σχηματίζουν έναν κύκλο. 

Μια χρυσή ρόδα, που γυρίζει απ΄ τη μια καρδία στην άλλη.

Παρόλα αυτά, η βέρα φορέθηκε στο δάχτυλο και ξεχάστηκε ο βαθύς αυτός συμβολισμός της μέσα στα χρόνια.

Ξεχάστηκε ο λόγος ύπαρξης, αυτής τη χρυσής ρόδας, ανάμεσα στις καρδιές των συντρόφων και ποιος θα λειάνει τις γωνίες;

Επιπλέον, ένα στοιχείο του γάμου που αποτελούσε για χρόνια απαραίτητη προϋπόθεση, αλλά δεν είναι πια της μοδός, είναι το πέπλο. 

Σε κάποιο βιβλίο του, ο Mikhael Aivanhov αναφέρει πως όταν ο άντρας σηκώνει το πέπλο, πετά τη δυαδικότητα και το ζευγάρι αντικρίζει μαζί το φως της αλήθειας, δηλαδή ότι όλα στη φύση προορίζονται να γίνουν ένα.

Αλλά, ο σκοπός δεν είναι να κατατροπώσουν ο ένας τον άλλον ή να βρεθεί κάποιος υπό του άλλου.

Όπως είπε και ο Κhalil Gibran χαρακτηριστικά: «Αφήστε να υπάρχουν αποστάσεις στην ένωσή σας. Αφήστε την αγάπη να είναι σα μιά κινούμενη θάλασσα ανάμεσα στις ακτές των ψυχών σας και τους ανέμους του ουρανού να χορεύουν ανάμεσα σας.»

Τόσο απλό στα λόγια κι όμως τόσο δύσκολο στην πράξη.

Τελικά, όλο το μυστήριο του γάμου έχει να κάνει με την ένωση των δύο ψυχών και την εξύψωση του πνεύματός τους, αποτελώντας πρόκληση και βαθιά βουτιά, στην αμοιβαία αναζήτηση της ψυχής και του πνεύματος.

Όμως, πόσοι έχουν τα κότσια να βουτήξουν;