Θα γίνω μάνα μια μέρα. Θα κουβαλήσω εννέα μήνες το μωρό μου στην κοιλιά μου και όταν έρθει στον κόσμο, θα είναι η προτεραιότητά μου. Θα το φροντίζω, θα το αγαπάω όσο δεν αγαπάω τίποτε άλλο στον κόσμο και θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να είναι καλά.
Αλλά δε γίνεται να είναι το παιδί μου καλά αν δεν είναι και η μανούλα του, δηλαδή εγώ. Γι’ αυτό το παιδί μου δε θα γίνει ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο θα έχω σχέση πια στη ζωή μου, ούτε και η μόνη μου ασχολία.
Δε θα πάψω να είμαι και γυναίκα και εργαζόμενη και φίλη και κόρη. Δε θα αφήσω όλη μου τη ζωή πίσω, για να γίνω μια μικροβιοφοβική, υπερπροστατευτική μητέρα που χτίζει ένα γυάλινο τοίχο και κλείνεται μέσα μαζί με το παιδί της. Να μην το δει κανείς, να μην το αγγίξει, να μην του μιλήσει και πεταχτούν σταγονίδια και πάθει τίποτα.
Όταν γεννηθεί το μωράκι μου, θα περάσουμε λίγες μέρες τα δύο μας –άντε τα τρία μας, να μην αφήνουμε και τον μπαμπά απ’ έξω– να τα βρούμε και να τα συμφωνήσουμε και μετά το αγγελούδι μου θα μπαίνει στο μάρσιπο που θα κρεμάω στην αγκαλιά μου και θα βγαίνει έξω με τη μαμά.
Θα κάνουμε μαζί τις εξωτερικές δουλειές μας, θα βλέπουμε φίλους και οικογένεια, θα πηγαίνουμε βολτίτσες και δε θα φοβόμαστε το παραμικρό. Κι έτσι εγώ θα είμαι πιο ευδιάθετη και χαλαρή και το μωράκι μου θα μαθαίνει τον κόσμο από πολύ μικρό.
Γιατί αν μείνουμε μέσα στο σπίτι και αποφεύγουμε τα πάντα και τους πάντες, το παιδί θα μάθει κάποια πράγματα πιο αργά γιατί θα έχει λιγότερα ερεθίσματα και ίσως να μην είναι και ιδιαίτερα κοινωνικό.
Μπορεί ακόμα να γαντζωθεί πάνω μου μιας και θα είμαι το μόνο άτομο που θα βλέπει μέσα στο σπίτι που θα το έχω κλεισμένο για να το προστατεύσω και να μη θέλει κανέναν άλλο, κάτι το οποίο δε θα το βοηθήσει και πολύ στη ζωή του και θα κάνει κι εμένα –αργά ή γρήγορα– νευρική.
Γιατί όταν ένας άνθρωπος και δη το παιδί σου εξαρτάται απόλυτα από εσένα και στις δέκα λέξεις που θα πει οι έντεκα θα είναι «μαμά», τα νεύρα σου δε θα αντέξουν και πολύ. Κι όταν τα νεύρα σπάνε, έρχονται οι φωνές και φεύγει η υπομονή. Δε θέλω να γίνω τέτοια μάνα, φωνακλού και ανυπόμονη.
Το παιδί μου θα μάθει αλλιώς, γιατί κακά τα ψέματα το παιδί όπως το μάθεις είναι. Θα μάθει να αγαπάει, να υπομένει και να επιμένει, να ακούει και να αγκαλιάζει. Και ο μόνος τρόπος να τα μάθει αυτά, είναι να δει την μανούλα του να τα κάνει.
Αν λοιπόν το παιδί μεγαλώνοντας θυμάται από εμένα μόνο τσιρίδες, νεύρα και πίεση, θα κάνει και αυτό τα ίδια μεγαλώνοντας. Αλλά αν πάρει καλές αξίες από εμένα, μεγαλώνοντας, θα είναι και πιο τολμηρό και πιο ανεξάρτητο και θα του είναι σίγουρα πιο εύκολο να πάρει σημαντικές αποφάσεις στη ζωή του και εγώ δε θα έχω κλείσει τη ζωή μου στο μικρόκοσμό του.
Δε θα παραμελήσω τον άντρα μου για να κοιμάμαι αγκαλιά με το μωρό το βραδύ γιατί δε θέλω να χάσει το ενδιαφέρον του για εμένα σαν γυναίκα. Δε θα παραμελήσω τους φίλους μου γιατί όταν θα θέλω να πω μια κουβέντα σε κάποιον, να με ακούσει και να μου προσφέρει λύσεις, αυτό δε θα μπορεί να το κάνει το μωρό μου. Δε θα παραμελήσω τους γονείς μου, γιατί αυτοί με έφεραν στον κόσμο και με φρόντισαν και για εκείνους δε θα πάψω ποτέ να είμαι το μωρό τους.
Και αυτές είναι κάποιες αξίες που θέλω το παιδί μου να πάρει από εμένα, όσο θα κυκλοφορούμε παρέα. Να μην ξεχνάει ποτέ τους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή του, ό,τι και να γίνει. Κι αν μια μέρα γίνει κι αυτό γονιός να μην ξεχάσει τη μανούλα και να μην την θυμάται μόνο για χάρες. Ούτε τους φίλους του, ούτε τον σύντροφό του.
Συντάκτης: Μαριάννα Κουρούπη
