Κολλούσε συνέχεια. Από την αρχή σχεδόν. Η κίνηση των δαχτύλων πήγαινε αυτόματα πια.
Ctrl+ Alt+Del, έναρξη διαχείρισης εργασιών, τέλος εργασίας και πάλι από την αρχή.
Υπομονή γαϊδουρινή. Έλεγα δεν μπορεί, θα ξεκολλήσει. Επέμεινα. Αλλά όχι. Κάθε μέρα τα ίδια ξανά και ξανά. Άρχισα να νευριάζω τραγικά. Ανέβαζα παλμούς.
Μια μέρα το πήρα απόφαση. Θα κάνω format. Να σβηστούν όλα να μην υπάρχει τίποτα
Δεν είχα ξανακάνει format. Ήταν το πρώτο, το παρθενικό. Είχα μια ιδέα όμως κι έτσι έφτιαξα καφέ και στρώθηκα.
Μετά από μερικές ώρες, τα είχα πια καταφέρει. Τώρα ήταν ώρα να εγκατασταθούν τα προγράμματα. Έπρεπε να γίνει με απόλυτη προσοχή. Έτσι εγκαθιστούσα και πριν ό,τι να’ ναι, ό,τι μου γινόταν πάσα και φόρτωσα το σύστημα.
Ποιος ξέρει; Ίσως να είχα κατεβάσει και ιούς. Βλέπεις το antivirus μου είχε λήξει και είχα βολευτεί. Έλεγα δε θα την πατήσω εγώ. Θα κάνω αύριο ένα scan.
Αύριο, αύριο, αύριο.
Και το scan έμεινε καιρό on hold και όταν χρειάστηκε, δεν μπορούσε το antivirus να με εξυπηρετήσει πια.
Έτσι και σε αυτή τη σχέση. Κολλήματα, προβλήματα, προσπάθειες στο κενό.
Δεν κατηγορώ ,όμως, κανέναν. Ούτε εσένα, ούτε εμένα, ούτε τη σχέση, ούτε την ταμπέλα της. Τους λάθος χειρισμούς κατηγορώ. Εκεί θα ρίξω το φταίξιμο για να βγει πάνω από όλα τα άλλα.
Κάτι δε πρέπει να κατηγορήσω κι εγώ; Αυτό είναι λοιπόν. Ο χειρισμός είναι το παν.
Ο δικός μου, ο δικός σου, ο δικός μας.
Αν υψώναμε το firewall μας και δεν αφήναμε τόσους incoming κινδύνους ο υπολογιστής της σχέσης μας δε θα κολλούσε τόσο. Δεν θα καταντούσε κάτι εκνευριστικό, ψείρα στο κεφάλι, pain in the ass.
Η ασπίδα προστασίας σε μια σχέση δε δημιουργείται μόνη της. Θέλει και τους δυο χειριστές να είναι ετοιμοπόλεμοι. Να ξέρουν τι πρέπει να κάνουν και πότε. Να μην είναι επιρρεπείς, ούτε και αδιάφοροι.
Θέλει και οι δυο όταν βλέπουν το πρόβλημα, να το χτυπάνε στη ρίζα του, όχι να παίζουν τα «μήλα». Ποιος θα καεί πρώτος, ώστε να βγει εκτός παιχνιδιού.
Θέλει κότσια, αντοχή και φασαρία. Να λες εγώ θα κάνω το reboot κι εσύ θα αναβαθμίσεις μετά το λογισμικό. Και η dream team σας να δίνει τα χέρια και να δουλεύει μαζί πάνω από το μηχανάκι της σχέσης.
Γιατί όσο τεμπελιάζετε και όσο δειλιάζετε πάνω από την οθόνη της κοινής σας ζωής, τόσο αυτή δέχεται επιθέσεις κακόβουλου λογισμικού που κάποια στιγμή θα την κατατροπώσουν. Τόσο φορτώνει άσχετα και πάμπολλα αρχεία και προγράμματα που τρέχουν στο παρασκήνιο και ανοίγουν αυτόματα με κάθε έναρξη. Και σέρνεται η σχέση, σαν ανάπηρος βετεράνος πολέμου.
Σε αυτή την περίπτωση η λύση είναι μονόδρομος.
Ή έχεις μια σχέση θωρακισμένη από εισερχόμενους κινδύνους, καθόλου βαριά από περιττά φορτία που δεn κοιμούνται ποτέ στο χαοτικό σύμπαν των ανθρωπίνων σχέσεων, απαλλαγμένη από ανειλικρίνιες και ψεύδη ή απλά κάνεις format.
Τα διαγράφεις όλα και ξεκινάς από την αρχή. Όχι με αυτά που είχες, αλλά με καλύτερα. Γιατί αν κάτι δε δούλεψε την πρώτη φορά, κομματάκι δύσκολο να δουλέψει την δεύτερη.
Λες αλήθειες, δε κλείνεις τα μάτια στο πρόβλημα, δεν αναβάλλεις τίποτα από βαρεμάρα, βολή ή δειλία. Αν φοβηθείς την αλλαγή θα μείνεις πάντα με ένα πρόβλημα να σου απασχολεί το μυαλό και τα δάχτυλα σου στο σχηματισμό του Ctrl+ Alt+ Del.
Αναρωτήσου λοιπόν, θέλεις μουδιασμένα δάχτυλα;
Συντάκτης: Μαριάννα Κουρούπη
