Ο έρωτας έρχεται εκεί που δεν τον περιμένεις.
Έρχεται απρόσκλητος και στρογγυλοκάθεται.
Δεν κάνει διακρίσεις σε ηλικίες, χρώμα, φύλο, εθνικότητα. Όμως, είναι απαιτητικός. Και δε ζητάει μόνο από εσένα και το σύντροφό σου. Ζητάει γενικώς.
Εσύ θα κάνεις τη τρέλα σου, θα κάνεις την υπέρβασή σου, θα κάνεις τη θυσία σου. Το ίδιο και ο σύντροφός σου. Θα αφιερώσετε χρόνο ο ένας στον άλλο. Θα συνδυάσετε τη καθημερινότητά σας. Θα δημιουργήσετε δικό σας κώδικα επικοινωνίας, ώστε να μη σας καταλαβαίνουν πάντα οι φίλοι όταν μιλάτε μεταξύ σας μπροστά τους.
Τι γίνεται, όμως, με όσα πρέπει να γίνονται μόνο ανάμεσά σας; Σε εσένα και το έτερον σου ήμισυ; Πόσες φορές δεν αγκαλιάζεις σφιχτά το μαξιλάρι όταν ξαπλώνεις μόνος στο κρεβάτι, οραματιζόμενος πως είναι η κοπέλα σου;
Πολλές φορές πιάνεις τον εαυτό σου να του μιλάς κιόλας. Να του λες πως ήταν η μέρα σου, να του δίνεις κι ένα φιλί κι έπειτα να κοιμάσαι γλυκά με αυτή την ψευδαίσθηση.
Όμως, το πρωί που ξυπνάς η αγαπημένη σου δεν είναι πλάι σου.
Έχει ξυπνήσει στο σπίτι της και φτιάχνει πρωινό. Βάζει δυο κούπες καφέ. Γιατί θα ήθελε να είσαι εκεί, μαζί της, να παίρνετε πρωινό παρέα, για να σας δώσει ενέργεια να αρχίσετε τη μέρα σας. Κι όταν η μητέρα της διακόπτει τη σκέψη της για να τη ρωτήσει γιατί έβαλε δυο κούπες με καφέ, θα απαντήσει πως ήταν αφηρημένη.
Μη πάει ο νους σου στη συγκατοίκηση. Όχι. Ίσως είναι νωρίς ακόμα, ίσως το θεωρείς μεγάλη δέσμευση, ίσως δεν αντέχεις γενικά την ιδέα της συγκατοίκησης· μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Όμως, τον θες τον χώρο σου ρε παιδί μου όταν είσαι με έναν άνθρωπο.
Ακόμα κι αν προσπεράσεις την ιδέα του κοινού ύπνου κάποια βράδια τόσο φορτισμένα, που δε θες να αποχωριστείς αυτήν που κοιτάζεις και πονάς που σκέφτεσαι πως δε θα σου παγώνει τα πόδια με τα δικά της, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τα ζεστάνει, ώστε να καταφέρει να κοιμηθεί.
Είναι τόσα άλλα που θες να κάνεις μαζί της, χωρίς να σας βλέπουν άλλοι. Μόνο εσείς οι δυο. Κι εκείνη το θέλει. Το διαβάζεις στο βλέμμα της κάθε φορά. Είναι σα να συνδέονται τα μυαλά σας και να σκέφτεστε τα ίδια πράγματα.
Πόσο ωραία θα ήταν να ξεκουμπίζονταν οι δικοί σας για κάνα διήμερο από το σπίτι. Θα κάνατε τη κουζίνα κώλο, θα πετούσατε το φαγητό που κάψατε όσο κυνηγιόσασταν γύρω από τον πάγκο, ενώ φιλιόσασταν με πάθος. Έπειτα θα τρώγατε τις μακαρονάδες που παραγγείλατε και στριμωγμένοι στον καναπέ, ο ένας πάνω στον άλλο, θα βλέπατε ένα θρίλερ.
Όμως, χώρος δεν υπάρχει. Κι αν δεν υπάρχει χώρος, ξεγλιστράνε οι στιγμές.
Δε μαθαίνεις όλες της τις γκριμάτσες, δεν ξέρεις πως είναι να αράζετε τα δυο σας, αλλά δεν υπάρχουν και οι ιδανικές συνθήκες να τις δείξεις πόσο την θες. Πόσο σε ανάβει. Κι εκείνη δε μπορεί να σου κάνει τα κόλπα που θέλει.
Δε βολεύει το αμάξι, ρε γαμώτο. Πόσες καβάτζες να βρείτε πια; Πόσο ζογκλερίστικα ακροβατικά να κάνετε; Πόσο πια να διακινδυνέψετε να σας δουν αδιάκριτα μάτια και να σας μαζέψει καμιά κλούβα για προσβολή δημοσίας αιδούς;
Δε θα ξεχάσεις ποτέ τη νύχτα που πάνω στη καύλα σας ήσασταν τόσο ασυγκράτητοι και τόσο μεθυσμένοι για να κάνετε ακροβατικά κι έτσι βγήκατε έξω και προσπαθήσατε να κρυφτείτε ανάμεσα στις δυο πόρτες. Είχε το γούστο του το υπαίθριο, πέρασε όμως ένα τρακτέρ και σας έκανε σχεδόν τσακωτούς.
Επόμενη λύση το ξενοδοχείο. Μα πόσα τριαντάρια να σκάσεις σε ξενοδοχεία της κακιάς ώρας; Και πόσος ρομαντισμός να προλάβει να αναπτυχθεί μέσα στο χρονικό όριο που τίθεται;
Πώς να χωρέσεις όλα όσα θέλεις, σε ένα δωμάτιο που όσο και να καθαριστεί δεν το νιώθεις πεντακάθαρο και όση ώρα παραμένεις εντός, δεν προλαβαίνεις να το νιώσεις οικείο;
Θέλει τον χώρο της η σχέση.
Θέλει τον χώρο του ο έρωτας για να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί σε κάτι μοναδικό. Δε φτάνουν οι συναντήσεις σε καφετέριες, μπαράκια και εστιατόρια. Δε φτάνουν τα ολιγόλεπτα γαμήσια, στα πίσω καθίσματα. Ούτε τα τρίωρα στα διάφορα ξενοδοχεία.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, δε θα της έχεις κάνει το μασάζ που θέλεις για να την βοηθήσεις να αποβάλλει το στρες και τη κούραση της ημέρας.
Δε θα έχεις την πολυτέλεια να ξαπλώσεις πλάι της ανακουφισμένος, να την πάρεις αγκαλιά και να μιλάτε για άσχετα δικά σας θέματα. Γιατί η έλλειψη χώρου δημιουργεί έλλειψη άνεσης και συνεπώς και έλλειψη ποιοτικού και εποικοδομητικού για τη σχέση σας χρόνου.
Όποιοι και αν είναι οι λόγοι που δεν έχετε ένα μέρος μόνο για εσάς, προσπαθήστε να τους ξεπεράσετε. Ξέρω πως είναι δύσκολο, αλλά θα δείτε μεγάλη διαφορά. Ακόμα κι αν ο χώρος είναι το σπίτι ενός φίλου που μένει μόνος και χρειαστεί να τον ξεσπιτώσετε. Θα καταλάβει. Έχει βρεθεί κι εκείνος σε παρόμοια θέση.
Αλλιώς υπομονή, μέχρι τα δεδομένα να αλλάξουν.
Γιατί ένα άλλο δεδομένο δε θα αλλάξει ποτέ: ο χώρος πάντα θα είναι μεγίστης σημασίας σε μια σχέση. Την ανεβάζει επίπεδο.
Δεν είστε πια εραστές της καβάτζας. Είστε εραστές με τα όλα τους.
Συντάκτης: Μαριάννα Κουρούπη
