Υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει σκοτούρες και προβλήματα; Γιατί αν υπάρχει πολύ θα ήθελα να τον γνωρίσω και να μου πει πως τα καταφέρνει. Ωστόσο ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι, που παρ’ όλα τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν, έχουν μια πιο θετική άποψη για τη ζωή και αντιμετωπίζουν τις δύσκολες καταστάσεις με χαμόγελο.
Υπάρχει όμως μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τους θετικούς, χαμογελαστούς, αισιόδοξους ανθρώπους από τους υπερβολικά αισιόδοξους που ενθουσιάζονται μέχρι και με το γεγονός ότι εκεί που έκατσαν να φάνε, έχει οδοντογλυφίδες που οι άκρες τους είναι βουτηγμένες στη μέντα.
Είναι οι άνθρωποι που θα ακούσεις συνέχεια να μιλάνε με χαρά και διάχυτο ενθουσιασμό για τους πάντες και τα πάντα. Θα μου πεις και πού είναι το κακό με αυτό; Κανένα κακό, ίσα-ίσα. Είναι ένας άνθρωπος που προτιμάει να εστιάζει στα μικροπράγματα και να βλέπει την ομορφιά τους.
Και αυτό μπορεί να σε κερδίσει – στην αρχή. Θα σκεφτείς «για κοίτα, ένας άνθρωπος που δε το βάζει κάτω με τίποτα και εκτιμάει το κάθε τι, που βλέπει τη ζωή με άλλο μάτι και δεν ντρέπεται να το δείξει». Όσο περνάει ο καιρός όμως και αυτό δε μειώνεται ούτε στο ελάχιστο, παρά μόνο συνεχίζεται και εξαπλώνεται σε όλους τους τομείς, καταντάει κομματάκι βαρετό, εκνευριστικό και δύσπεπτο.
Ας το παραδεχτούμε: οι άνθρωποι χρειαζόμαστε και τις στιγμές που θα δούμε την ασχήμια κάποιων πραγμάτων. Θα σου ήταν εύκολο εσένα να αντέξεις σε μια σχέση με έναν άνθρωπο που ενθουσιάζεται το ίδιο με έναν μουσακά όσο με ένα βουνό από σκουπίδια στο τέλος ενός τριήμερου φεστιβάλ μέταλ μουσικής;
Και άντε πες σε αυτά τα θέματα, μικρό το κακό. Συνήθως όμως ένας τέτοιος άνθρωπος δεν έχει καν τη διάθεση να τσακωθεί για κάποιο (έστω υποθετικό) πρόβλημα στη σχέση ή να συζητήσει σοβαρά για κάποιο ζήτημα. Η υπεραισιοδοξία του κυλάει πια στο αίμα του. Δε μπορεί να την αποτάξει. Κι έτσι μπορεί εσύ να του λες ότι έπεσε ο σοβάς από το ταβάνι και τώρα θέλει ένα σκασμό λεφτά να φτιαχτεί και είναι και επικίνδυνο κι εκείνος να ενθουσιάζεται, επειδή το κομμάτι του σοβά που έπεσε σχημάτισε στο ταβάνι τη μούρη ενός ελέφαντα.
Θα άντεχες λοιπόν εσύ έναν άνθρωπο με συνεχόμενη και αμείωτη σχεδόν χαρά κι ευγνωμοσύνη για τα πάντα; Που κάθεται και μιλάει με τις ώρες σαν τον παρλαπίπα για το κάθε τι μικρό και ασήμαντο που στα μάτια του είναι τόσο μεγάλο κι όμορφο; Που κουνάει σαν κουτάβι που κάνει χαρούλες σε κάθε ευκαιρία;
Δε θα υπήρχαν στιγμές που ίσως να ένιωθες πως όλο αυτό είναι και κομματάκι υποκριτικό; Που θα ήθελες να πάρεις την αισιοδοξία και να του την τρίψεις στη μούρη; Να τον προσγειώσεις λιγάκι στην πραγματικότητα; Να του πεις να βγάλει το σκασμό, ότι ο κόσμος είναι σκατά με τόσους πολέμους και δυστυχία, ότι η ανθρωπότητα είναι ο καρκινος του πλανήτη κι ότι όλοι μας αργά ή γρηγορα θα πεθάνουμε; Αν όχι, τότε σίγουρα έχεις βρει έναν άνθρωπο μοναδικό για εσένα, που όμοιό του δύσκολα θα ξαναβρείς. Κράτα τον με νύχια και με δόντια και προσπάθησε να υιοθετήσεις κάτι από τη δική του θετική στάση.
Αν πάλι, όσα περιγράφω σου φέρνουν ναυτία και σε κάνουν να νιώθεις σαν τη Φοίβη από τα «Φιλαράκια» –που ήταν και από μόνη της πολύ θετικό και αισιόδοξο άτομο– με τον γκόμενο της Πάρκερ, μάλλον δύσκολα θα ταιριάξετε.
Εκεί δεν έχεις παρά να κάνεις νοητή εικόνα του ανθρώπου αυτού στο μυαλό σου ώστε να τον θυμάσαι, να τον εκτιμήσεις για ό,τι έχει, και να τον αφήσεις να βρει κάποιον να ταιριάζει.
Συντάκτης: Μαριάννα Κουρούπη
