Αφήστε τα παιδιά να φορέσουν ό,τι θέλουν

Ρούχα. Χρώματα, σχέδια, υφάσματα, ποιότητες. Υπάρχουν τάσεις κι υπάρχουν κι αυτά που μας νοιάζει μονάχα αν αρέσουν σε μας κι ας μην αρέσουν σε κανέναν άλλο. Άλλωστε, ο καθένας από μας έχει τη δική του ταυτότητα.

Τα πρώτα ρούχα που φορέσαμε, όμως, το πρώτο στιλ που υιοθετήσαμε δεν ήταν τόσο αποτέλεσμα προσωπικής αισθητικής όσο του γούστου των γονιών μας κι ίσως περισσότερο της μητέρας μας. Εκείνη αναλάμβανε συνήθως τη φροντίδα της εξωτερικής μας εμφάνισης, για να ‘μαστε προσεγμένοι για κάθε έξοδο και κάθε περίσταση.

Κι ίσως να ‘ταν πραγματικά πολύ καλαίσθητα και χαριτωμένα όλα εκείνα που διάλεγαν για μας, ήταν όμως επιλογές ενηλίκων ενώ αφορούσαν παιδιά. Να τα σετάρουν προσεκτικά, τι ταιριάζει με τι, να υπάρχει χρωματική αρμονία, το μπλουζάκι να πηγαίνει με το παντελόνι και να μη φορέσει, μωρέ, τα καλά του και τα χαλάσει κι ας ήθελε αυτά, αντιθέτως θα τα φορέσει στην επίσκεψη στο τάδε φιλικό ζευγάρι.

Ένα παιδί χρειάζεται να ζήσει την παιδική του ηλικία. Να φορέσει ό,τι θέλει ώστε να νιώσει όμορφα κι άνετα με την εξωτερική του εμφάνιση. Για εκείνο μπορεί το μπλε να ταιριάζει με το μαύρο, το ροζ με το μουσταρδί και το λιλά το με πορτοκαλί. Μπορεί να μην του αρέσουν τα πουκάμισα ή να θέλει να φορέσει το φόρεμά της κι ας μην έχετε κάπου επίσημα να πάτε.

Αφήστε τα να παίξουν με τα ρούχα τους, να τα χαρούν, να δημιουργήσουν αναμνήσεις μ’ αυτά. Να συνδυάσουν το πουά μπλουζάκι με το ριγέ παντελόνι. Κι ας θυμίζει στα δικά μας μάτια κλόουν κι ας μας φαίνεται περίεργο, εκείνα δεν τα ενδιαφέρει αν θα ‘ναι προσεγμένα και στιλάτα, θέλουν μονάχα να αισθάνονται όμορφα, ίσως κι αστεία. Δεν τα νοιάζει τι θα πει η συντηρητική γειτόνισσα που κοιτάζει επικριτικά απ’ το μπαλκόνι. Τα ενδιαφέρει να νιώθουν εκείνα καλά μέσα τους, να ‘ναι χαρούμενα και να στηρίζουμε τις επιλογές τους.

Ως γονείς οφείλουμε να παραχωρούμε στα παιδιά αυτή την αίσθηση ελευθερίας, απ’ το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο. Ας βάλουν ό,τι χρώμα ρούχο θέλουν κι ας μην ταιριάζουν όλα μεταξύ τους. Το να διαλέξουν μόνα τους τι θα φορέσουν τα κάνει να νιώθουν ανεξάρτητα και σίγουρα για τον εαυτό τους, ενισχύοντας έτσι την αυτοπεποίθησή τους. Έτσι, σιγά-σιγά θα αποκτήσει τη δίκη του ταυτότητα στο ντύσιμο χωρίς να αισθάνεται πως πατρονάρεται. Θα ξεκινάει με άλλη λαχτάρα για το σχολείο, θέλοντας να δείξει τον συνδυασμό του στους φίλους του και να υπερηφανευτεί για εκείνα που μόνο του διάλεξε.

Ούτως ή άλλως, μεγαλώνοντας θα καταλάβει από χρωματικές αρμονίες, μόδες και στιλ, θα ‘χει χορτάσει από υπερβολές, θα ξεχάσει τις παλιές του ιδέες και θα ακολουθήσει νέες, κρατώντας όμως πάντα χαρακτήρα, διαμορφώνοντας το προσωπικό του γούστο. Θα δοκιμάσει, θα απορρίψει και θα εξελιχθεί.

Αν αφήσετε το παιδί να φορέσει ό,τι θέλει, θα βρει μόνο του τα λάθη που κάνει στο ντύσιμό του. Αν δεν επιλέξει αθλητικά για μια μέρα με παιχνίδι θα καταλάβει πως δε βολεύουν τα πιο επίσημα ρούχα. Η απαγόρευση κι η επιβολή μπορεί να φέρει μόνο αντίθετα αποτελέσματα. Ούτε θα πρέπει να σας νοιάζει το τι θα πουν για το παιδί σας. Αν είναι χαρούμενο με αυτό που έχει επιλέξει, τότε θα το αφήσετε να μείνει με αυτό. Εννοείται πως δε θα το αφήσετε να βγει με καλοκαιρινά μια χειμερινή μέρα ή πως δε θα επιτρέψετε να γίνει θύμα χλευασμών. Χρειάζεται μέτρο, όμως τα παιδιά βλέπουν και κρίνουν με την ψυχή και τη φαντασία τους κι όχι με τη δική μας αυστηρή λογική.

Δείξτε εμπιστοσύνη στα παιδιά ας. Όλοι μας περάσαμε από αυτά χρόνια. Τα τρελά, τα ανέμελα, με τις πολύχρωμες στέκες στο κεφάλι και τις λερωμένες φόρμες. Δεν υπάρχει λάθος ντύσιμο, υπάρχει μονάχα αυθορμητισμός, και δεν πρέπει να τον φυλακίσουμε.