Αν το μόνο που σε κρατά είναι η συνήθεια έχεις ήδη φύγει

Μπαίνουμε στο τριπάκι να δημιουργήσουμε μια σχέση. Μια σχέση όχι επιπόλαια αλλά απ’ αυτές που έρχονται για να μείνουν. Όχι για πάντα –αυτό είναι μεγάλη κουβέντα– αλλά τουλάχιστον μια σχέση που να μας στηρίζει και να την στηρίζουμε, για όσο. Στήριξη σε όλους τους τομείς της ζωής. Προσωπικά, επαγγελματικά, συναισθηματικά, κυρίως ανθρώπινα.

Μια σχέση από ‘κείνες που δε θα κρατήσουν ένα βράδυ, αλλά αν περνάει απ’ το χέρι μας θα αντέξουν για καιρό. Για όσο υπάρχει επιθυμία και διάθεση για εξέλιξη κι απ’ τους δύο συντρόφους. Άλλωστε, για να προχωρήσει μια νέα γνωριμία σε σχέση θα πρέπει να γίνονται διαρκώς προσπάθειες.

Έτσι, λοιπόν, αν φτάσουμε στο προχωρημένο στάδιο που η σχέση μας χαρακτηρισθεί κι απ’ τους δύο συντρόφους «σοβαρή», εννοώντας όχι αδιάφορη ούτε επιφανειακή, τότε αυτόματα αναγνωρίζουμε ότι για να κρατήσει, θα πρέπει καθημερινά κι οι δύο να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό.

Την καλύτερη εκδοχή μας θα δώσουμε μέσα απ’ τις διαρκείς προσπάθειες για να κρατήσουμε ζωντανή τη φλόγα. Οι προσπάθειες αυτές θα δείξουν στον σύντροφό μας το ενδιαφέρον, την αγάπη, τον έρωτά μας, ό,τι νιώθουμε για εκείνον. Θα βοηθήσουν τη σχέση στο να εξελιχθεί, να αντέξει στον χρόνο και να βελτιώνεται μέσα σ’ αυτόν μόνο κι αν συνειδητά το επιδιώξουμε, χωρίς να την θεωρούμε δεδομένη, χωρίς να καταντήσει μια ακόμη συνήθεια.

Συνήθεια. Λέξη που το άκουσμά της συνοδεύει μια πικρή γεύση. Τι πάει να πει «σχέση συνήθειας»; Δηλαδή μένεις επειδή συνήθισες τη σχέση σου; Τι συνήθισες; Τη συντροφιά; Την ασφάλεια; Τα μοιρασμένα έξοδα; Το να σου πλένει τα ρούχα; Να σου μαγειρεύει; Να σε προσέχει; Τι είναι ο άνθρωπός μας; H νταντά μας; Η αγάπη δε χωράει στον όρο «συνήθεια». Απαγορεύεται.

Πολλές οι σχέσεις που συντηρούνται μόνο και μόνο επειδή έχει συνηθίσει ο ένας τον άλλον. Μια βολική ρουτίνα. Πρωινό μαζί, μεσημεριανό μαζί, βραδινό μαζί, ίσως ύπνος στο ίδιο κρεβάτι, πού και πού καμιά βόλτα, ακόμα και μοίρασμα στα οικονομικά. Μια αίσθηση ασφάλειας, βασισμένη στη συνεχή επαφή και την οικειότητα. Δεν είναι κακό να περνάμε πολύ χρόνο με το σύντροφό μας, αρκεί αυτές τις ώρες να ‘μαστε εκεί με την καρδιά και το μυαλό μας, να μην τις εκμεταλλευόμαστε απλά για να πούμε ότι η μέρα μας είναι γεμάτη, ότι έχουμε κάτι να κάνουμε και κάποιον να δούμε.

Είναι και φορές που μες στην καθημερινότητα χτίζονται σχέσεις εξαρτητικές. Ένας σύντροφος μπορεί να προσφέρει μια πιο άνετη, πιο εύκολη, ζωή, έτσι ο άλλος, ακόμα κι αν δεν αισθάνεται να ανήκει πια εκεί, μένει γιατί φοβάται τι μπορεί να συναντήσει έξω απ’ αυτή τη σχέση. Άρα βόλεψη και συνήθεια πάνε μαζί. Τι ευτυχία σου προσφέρει, όμως, η συνήθεια; Καμία απολύτως.

Θέλουμε τη σχέση μας όχι επειδή μας συντηρεί ή μας προσφέρει μια άνετη κι εύκολη ζωή. Θέλουμε τον άνθρωπό μας επειδή δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς αυτόν. Χωρίς την παρουσία του. Χωρίς αυτό το συναισθηματικό δέσιμο. Μένουμε σε αυτή τη σχέση για να πολεμάμε καθημερινά, όχι για να ανεχόμαστε παραδομένοι.

Εκεί φαίνεται ο χαρακτήρας μας. Εκεί φαίνεται το πόσο ικανοί είμαστε να αγαπήσουμε χωρίς όρια, χωρίς να απαιτούμε πράγματα απ’ τον σύντροφό μας. Ό,τι κάνουμε πρέπει να το επιθυμούμε, να μας εξιτάρει, να μας αναζωογονεί. Όχι να μας ικανοποιεί κάπως, απλώς επειδή συνηθίσαμε στην ύπαρξη αυτής της σχέσης κι αυτού του ανθρώπου δίπλα μας.

Η συνήθεια είναι έννοια προσβλητική όταν περιγράφει τον λόγο που μένουμε σε μια σχέση. Αν ακούσεις από κάποιον πως αυτό που τον κρατάει και τον δένει με το ταίρι του είναι η συνήθεια, σίγουρα δε θα ονειρευτείς μια τέτοια σχέση, ούτε θα θεωρήσεις πως έχεις μπροστά σου έναν ευτυχισμένο άνθρωπο. Μάλλον ένα συμβιβασμένο άνθρωπο, που ζει μια ασφαλή, βαρετή, ζωή. Κολλημένος στη ρουτίνα και χάνοντας την πραγματική αξία του «μαζί».

Αν φτάσουμε στο σημείο που η αγάπη, ο έρωτας, το ενδιαφέρον για οποιονδήποτε άνθρωπό μας γίνει μοναχά συνήθεια, τότε ήρθε το τέλος αυτής της σχέσης. Δεν έχουμε πια τη διάθεση να προσφέρουμε κάτι παραπάνω από αυτό που ήδη έχουμε δώσει. Αδυνατούμε να προσπαθήσουμε. Βαρεθήκαμε για δικούς μας λόγους. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, η ρουτίνα, ένας άλλος άνθρωπος, το ότι αλλάξαμε εμείς ή ο άλλος, η φυγή είναι η μόνη λύση. Μονάχα έτσι θα δείξουμε σεβασμό προς τον εαυτό μας αλλά κι απέναντι στον άνθρωπο με τον οποίο μοιραστήκαμε στιγμές.

Οι σχέσεις περνάνε από καθημερινές δοκιμασίες.  Κάποτε χρειαζόμαστε παραπάνω χρόνο και προσπάθεια, αλλά αν έχουμε τη θέληση, καταφέρνουμε να τις ξεπερνάμε κι άλλοτε, εγκλωβισμένοι στη συνήθεια, δεν κάνουμε απολύτως τίποτα γι’ αυτές, αδιαφορώντας για όλα. Και τότε αν δεν αποχωρήσουμε, χάνουμε κάθε αξιοπρέπεια.