Διασκεδάζοντας με την οικογένεια

Οικογένεια. Ένα σπουδαίο δημιούργημα της ζωής, στήριγμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μία ένωση με ένα ιδιαίτερο και σπάνιο δέσιμο. Το άλφα και το ωμέγα μας. Το στάδιο εξέλιξής μας. Ο λόγος για να εκτιμάμε τα απλά καθημερινά πράγματα, να σεβόμαστε και να αγαπάμε∙ πρώτα τους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν κι ύστερα κι όλους τους άλλους.

Μέσα απ’ την οικογένεια αποκτάμε χαρακτήρα. Αποκτάμε τα βασικά αγαθά για να εξελιχθούμε. Πρώτο και κύριο αγαθό, η αγάπη. Εκείνη που θα δώσουμε στον συνάνθρωπό μας, στην οικογένειά μας -γονείς, αδέρφια, παππούδες, θείοι, κι ο κύκλος όλο και μεγαλώνει. Μετά την αγάπη ακολουθούν αλλά αγαθά∙ σεβασμός εκτίμηση, στήριξη, βοήθεια.

Πέρα, όμως, από αυτά τα θεωρητικά, είναι κι η καθημερινή συνύπαρξη. Πώς να ζει το κάθε μέλος τις όμορφες οικογενειακές στιγμές ώστε να νιώθει πλήρες, σωματικά και ψυχικά. Χωρίς να επιζητεί μόνο τους φίλους του για να διασκεδάσει ή να περάσει ευχάριστα τον ελεύθερο χρόνο του -εννοείται πως κι οι φίλοι είναι μέρος της ευρύτερης οικογένειά μας.

Σίγουρα, με τα κολλητάρια μας θα περάσουμε εγγυημένα καλά. Μαζί τους αισθανόμαστε απελευθερωμένοι κι ανεξάρτητοι. Γι’ αυτό και τους επιλέγουμε πάντα για τις βόλτες και τις εξόδους μας, όμως αξίζει να δώσουμε μια ευκαιρία και στο κεφάλαιο «οικογενειακή διασκέδαση».

Έτσι, λοιπόν, ξεχνώντας για λίγο τους φίλους, ας επικεντρωθούμε στο πώς μπορούμε να περάσουμε καλά με τους δικούς μας. Εκτός ή εντός κατοικίας. Τις περισσότερες φορές, βέβαια, διαλέγουμε το δεύτερο. Μαζευόμαστε όλοι στο σπίτι, γιατί νιώθουμε άνετα, γιατί είναι ο πιο οικείος για όλους μας χώρος. Γι’ αυτό κι όταν θέλουμε να χαλαρώσουμε τους επισκέπτες μας λέμε «σαν το σπίτι σου». Δηλώνει την απόλυτη ελευθερία άνεσης και του να ‘σαι ο εαυτός σου, χωρίς να θέλεις να δείξεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι.

Με την οικογένειά μας, όπως και να ‘χει, είμαστε δεμένοι. Δεμένοι για να εκφραζόμαστε και να συζούμε στο ίδιο σπίτι. Αυτό, άλλωστε, ξεκίνησε απ’ τη στιγμή που γεννηθήκαμε. Κι αυτή η οικειότητα μας έκανε αυθεντικούς τον έναν απέναντι στον άλλο, χωρίς ντροπές κι αμηχανίες, λέμε όσα νιώθουμε.

Όπως οι γονείς μας, στην απόφασή μας να παίξουμε όλοι μαζί ένα επιτραπέζιο ή ηλεκτρονικό παιχνίδι, δε σταματούν να μας ρωτούν πώς ακριβώς παίζεται, αφού δεν καταλαβαίνουν όσες φορές κι αν το εξηγήσουμε. Κουραστικό, κάπως εκνευριστικό μα κι αστείο ταυτόχρονα. Κοιτούν μ’ ένα βλέμμα «μη με μαλώνεις, δεν καταλαβαίνω πώς παίζεται αυτό το ρημάδι» κι εσύ με τα αδέρφια σου απλά απορείς τι δεν καταλαβαίνουν. Αυτό είναι και το πρώτο στάδιο έναρξης του παιχνιδιού. Ό,τι κι αν αποφασίσετε να κάνετε, το πρώτο μισάωρο (τουλάχιστον) πάντα κάπως έτσι ξεκινάει.

Στο δεύτερο στάδιο, όλα τα μέλη της οικογένειας αρχίζουν να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον, κυρίως όμως το σκοπό και τη λογική του παιχνιδιού. Παρατηρούμε εκείνη τη στιγμή πονηρά και μυστήρια βλέμματα, εντάσεις, ζαβολιές (ή έστω την αποτυχημένη προσπάθειά τους), κλίκες και συνωμοσίες –ειδικά αν έχουμε χωριστεί σε ομάδες– αλλά κι άφθονα  γέλια και πειράγματα. Στο παιχνίδι, άλλωστε, όλα επιτρέπονται.

Γινόμαστε, για όσο κρατάει ένας ακόμη γύρος, όλοι παιδιά. Αυτομάτως οι γονείς παίρνουν έναν άλλο ρόλο, λιγότερο αυστηρό, ώστε να αισθανθούμε όλοι μια πιο χαλαρή ατμόσφαιρα, για να μπορέσουμε να απολαύσουμε τις στιγμές. Ξεχνάνε καθωσπρεπισμούς κι ηλικιακές αποστάσεις, αφήνονται και γίνονται, όντως, τα φιλαράκια μας.

Όταν αποφασίζουμε να μείνουμε σπίτι, όταν νιώθουμε την ανάγκη να χαλαρώσουμε, αλλά ταυτόχρονα να περάσουμε κι ευχάριστα, κι όχι απαραίτητα βαρετά, υπάρχουν πολλοί τρόποι. Μπορούμε να δούμε όλοι μαζί μια ταινία, να μαγειρέψουμε, να σκαλίσουμε παλιές φωτογραφίες απ’ τα οικογενειακά άλμπουμ, να μοιραστούμε ιστορίες των παιδικών μας χρόνων και φυσικά να παίξουμε.

Γιατί κι εκείνοι, ειδικά όσο μεγαλώνουμε κι ανησυχούν πως θα μας χάσουν, έχουν την ανάγκη να περάσουν δημιουργικό κι ευχάριστο χρόνο μαζί μας. Δε θα μας το ζητήσουν, γιατί ξέρουν ότι αλλά τα «θέλω» μας απ’ τα «θέλω» τους. Μα θα χαρούν τόσο αν αντί για καφέ με τους κολλητούς, τους προτείνουμε να πάμε κάπου μαζί ή να παίξουμε monopoly στο σαλόνι, πίνοντας ζεστή σοκολάτα, όπως όταν ήμασταν πιτσιρίκια. Οι γονείς αποτελούν την αλυσίδα που συνδέει όλη την οικογένεια, γι’ αυτό δεν πρέπει να προσπαθούμε –έστω κι ασυνείδητα– να αποκοπούμε απ’ το κρικάκι τους.

Το σπίτι μας είναι το καταφύγιό μας κι η οικογένειά μας ό,τι πιο δικό μας σ’ αυτόν τον κόσμο. Ας εντάξουμε στο πρόγραμμά μας και μερικές οικογενειακές μαζώξεις, που θα μας δέσουν κι άλλο και –γιατί όχι;– θα μας διασκεδάσουν.