Μια ζωή αφηρημένοι

Είμαστε ονειροπόλοι. Είμαστε σκεφτικοί. Είμαστε γενικότερα στον κόσμο μας. Είστε κι είμαστε όλοι μας ο εαυτός μας, θέλω να πιστεύω, πράγμα που δηλώνει αυτόματα ότι δεν πηγαίνουμε με βάση τους άλλους. Τι σκέφτονται, τι λένε ή τι μας υποδεικνύουν.

Συνήθως οι άνθρωποι λειτουργούν εγκεφαλικά στη ζωή τους, περισσότερο από το να λειτουργούν με όσα η καρδιά τους λέει. Το μυαλό τρέχει συνεχώς. Κάνει σκέψεις, αν όχι σοβαρές, σίγουρα μη απαραίτητες. Αυτές οι σκέψεις μας βασανίζουν σίγουρα. Μας κάνουν να σκεφτόμαστε και τις στιγμές που έχουμε πιο ουσιώδεις ασχολίες. Οι ασχολίες αυτές μπορεί να είναι η δουλειά μας, η προετοιμασία για μια εργασία ή μια πολύ σοβαρή συζήτηση. Το αποτέλεσμα  είναι να αποσυντονιζόμαστε και να χάνουμε τον μπούσουλα στα πράγματα που έχουμε να κάνουμε, στο πρόγραμμά μας και σε όσα λέει ο συνομιλητής μας. Είναι σαν να έχουμε βάλλει παρωπίδες στα αφτιά μας, χωρίς να ακούμε τι μας λένε.

Το μυαλό σκέφτεται, αναλύει και στο τέλος αυθόρμητα δίνει μια απάντηση στο συνομιλητή μας, έπειτα από όσα έχει πει, χωρίς να έχουμε ακούσει όλη τη συζήτηση. Η απάντηση αυτή ή θα είναι μονολεκτική και κάπως αφηρημένη. Η αρχή όλης αυτής της συμπεριφοράς προκύπτει από τα παιδικά μας χρόνια. Τα χρόνια που το μυαλό έπρεπε να κάνει διαρκώς υπολογισμούς, πράξεις ώστε να δώσει απαντήσεις, λύσεις σε μαθήματα. Πόσες φορές ο δάσκαλός μας, ο καθηγητής μας, εν ώρα παράδοσης κι επεξήγησης μαθήματος μας ρωτούσε αν έχουμε καταλάβει κι η απάντηση πάντα ήταν άμεσα θετική· πολλές φορές. Έτσι απλά, αυθόρμητα μια θετική απάντηση στο ότι καταλάβαμε τα πάντα. Αποδεικνύοντάς του πόσο έξυπνα παιδιά είμαστε ενώ δεν είχαμε καταλάβει τίποτα. Όχι γιατί δεν ήμασταν έξυπνα, αλλά γιατί εκείνη την ώρα το μυαλό μας βρισκόταν σε άλλη διάσταση. Άλλες σκέψεις. Τι φαγητό θα έχει η μαμά στο σπίτι, να μην ξεχάσω να πάρω δώρο για τη συμμαθήτριά μου που έχει πάρτι το Σάββατο, να πάω στο σπίτι της Σοφίας ή του Γιάννη να δούμε καμιά ταινία. Αν όχι σκέψεις σίγουρα αφηρημάδα ή βαρεμάρα.

Αυτό γίνεται μέχρι και τώρα. Δεν είναι λίγες οι φορές που όταν ο συνομιλητής μας εκφράζεται, μας λέει τα προβλήματά του ή μας ρωτάει κάτι το οποίο θα λύσει την απορία του εμείς θα δώσουμε έτσι ξερά χωρίς να έχουμε σκεφτεί, μια απάντηση. «Ναι να πας ταξίδι» ενώ εκείνος σου είχε εκφράσει πριν λίγο ότι τα οικονομικά του είναι σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση.

Δεν είναι ότι αδιαφορούμε για τα προβλήματα του άλλου. Το μυαλό είναι ένας λαβύρινθος. Σε μπερδεύει τόσο πολύ με τις σκέψεις που έρχονται σε λάθος στιγμή. Ο άλλος όμως που θα σε ρωτήσει αν κατάλαβες με το «ναι» που του έδωσες και δεν κατάλαβες τίποτα από όσα σου είπε, τότε θα νιώσει πραγματικά ότι τον δουλεύεις ή ότι δε σε αφορούν τα προβλήματα τα οποία μοιράστηκε μαζί σου. Δε γίνεται όμως πάντα κάτι ηθελημένα. Μακάρι να μπορούσαμε να δώσουμε απαντήσεις για το τι συμβαίνει στο μικρό αυτό μυαλουδάκι.

Πραγματικά όμως πόσοι από μας έχουμε απαντήσει χωρίς να έχουμε καταλάβει λέξη από όσα μας λένε; Πολλοί. Σίγουρα μιλάμε για μια πολύ άβολη και κακή στιγμή όταν μας ρωτήσουν τι καταλάβαμε. Το «ναι» είναι «ναι», το «όχι» πάντα θα θέλει και μια αιτιολόγηση ένα «γιατί». Δίνουμε στον άλλον την ικανοποίηση μιας θετικής απάντησης, άλλωστε σε ποιον αρέσει η άρνηση;

Πρέπει όταν ένας άνθρωπος συνομιλεί μαζί μας να νιώθει ότι τον παρακολουθούμε. Ότι τα αφτιά μας τον ακούν και το μυαλό αναλύει όσα μας λέει ώστε την ώρα που ρωτήσει να του δώσουμε μια απάντηση σωστή με επιχειρήματα. Βέβαια όταν αυτό δε συμβαίνει, μη μας παρεξηγείτε, αγαπήστε μας κι έτσι. Αφηρημένους και παρορμητικούς.