Οι «δεν παντρεύομαι» παντρεύονται πρώτοι!

Φτάνουμε σε μία ηλικία που αρχίζουμε και αναλύουμε καταστάσεις. Αναλύουμε κι επεξεργαζόμαστε τα θέλω μας. Αυτά που θέλουμε κι αυτά που δε θέλουμε.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος σκέφτεται διαρκώς. Σκέφτεται το σημαντικότερο κεφάλαιο της ζωής ενός ανθρώπου, αυτό που λέγεται «Ζωή». Πώς θα είναι η ζωή μας; Τι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτήν όσο ο χρόνος τρέχει; Οραματιζόμαστε το μέλλον μας κι αρχίζουμε σιγά-σιγά να χτίζουμε πάνω σ’ αυτό.

Μέσα απ’ την καθημερινότητα, μέσα απ’ τις καταστάσεις που ζούμε, μέσα απ’ τη συναναστροφή μας με φίλους, γνωστούς κι αγνώστους, μέσα από προσωπικές σχέσεις ή καθεαυτού ερωτικές, αποκτάμε όλο και περισσότερες εμπειρίες, ώστε να κατασταλάξουμε κάποια στιγμή στο τι θέλουμε από εμάς τους ίδιους για να γίνουμε ευτυχισμένοι.

Καλώς ή κακώς, το πρώτο βασικό κομμάτι που χαρακτηρίζουμε ως την αρχή της δικής μας ζωής, όπως το αναλύουμε συνήθως μέσα στο μυαλουδάκι μας, είναι μια σταθερή δουλειά. Δουλειά ίσον ζωή για τους περισσότερους, καθώς η επιβίωση, η οικονομική ανεξαρτησία και η κοινωνική δικτύωση επιτυγχάνονται μέσω αυτής. Μια δουλειά θα σου εξασφαλίσει μια άνετη ζωή και κυρίως τη δυνατότητα να την ζήσεις, όπως θέλεις.

Έτσι εξασφαλίζοντας την επαγγελματική μας σταθερότητα, αρχίζουμε να κάνουμε σχέδια. Σκεφτόμαστε το μελλοντικό μας αυτοκίνητο, τα νέα μας ρούχα, το καινούργιο μας σπίτι με τον τεράστιο κήπο γεμάτο τριανταφυλλιές. Προβαίνεις σ’ αυτές τις αλλαγές γιατί έχεις μεγαλώσει πλέον και χρειάζεσαι ένα περιβάλλον κατάλληλα διαμορφωμένο μόνο για σένα και τις ανάγκες σου.

Μέχρι στιγμής απολαμβάνεις τη μοναξιά, την ανεξαρτησία σου και τις εξόδους με συναδέλφους και φίλους. Όλα πάνε, όπως τα είχες σχεδιάσει. Έχεις ήδη μια καλή δουλειά κι ένα άνετο σπίτι. Μαζώξεις με αγαπημένα πρόσωπα, φίλους και οικογένεια ή συγκατοίκηση με τον άνθρωπο που μοιράζεσαι στιγμές τρυφερότητας, συντροφικότητας, αγάπης κι έρωτα. Μπορεί όχι ακόμη συγκατοίκηση, όμως αρκεί που υπάρχει μια σχέση. Δεν έχει τόση σημασία για εσένα, όση για την οικογένεια. Για τους άλλους.

Αυτοί οι άλλοι είναι η οικογένειά σου, οι συγγενείς σου, οι φίλοι σου και όσοι υπάρχουν στη ζωή σου. Αυτοί που θέλουν να σε δουν επιτέλους ευτυχισμένο. Από μικρά παιδιά τούς ζούμε, τούς μαθαίνουμε, γελάμε, μαλώνουμε, γλεντάμε, διασκεδάζουμε, λέμε ό,τι μας απασχολεί και μοιραζόμαστε μαζί τους κάποιες απ’ τις ανησυχίες μας. Οι επιθυμίες μας επηρεάζονται κάποιες φορές απ’ τις επιθυμίες τους.

Όλοι μας έχουμε συγκρουστεί με τους οικείους μας. Ένας απ’ τους κύριους λόγους διαφωνίας είναι κι ο γάμος. Μεγάλη κουβέντα, φίλοι μου. Τόσο μεγάλη, που αν μπλέξεις με το σόι σου ή με άτομα δικά σου να συζητάς αυτό το θέμα καταλήγεις να εκνευρίζεσαι και να χτυπιέσαι σαν ένα παιδάκι που δε θέλει να πάει σχολείο, ενώ το αγαπάει τόσο πολύ κι οι βαθμοί του είναι άριστα(10).

Κι εκεί που βρίσκεσαι αμέριμνος και χαλαρός σε οικογενειακό τραπέζι, έρχεται το αγωνιώδες ερώτημα: «Πότε θα παντρευτείς;». Κι ακολουθεί το γνωστό λογύδριο της μάνας ή της γιαγιάς σου συνήθως μετά παρρησίας κι εκείνου του λυγμού που κάθεται στο λαιμό: «Πότε θα νοικοκυρευτείς, βρε παιδάκι μου, πότε θα δω εγώ εγγόνια;». Ανοίγει έτσι το θέμα που απεχθάνεσαι να συζητάς, ενώ έχεις δηλώσει επανειλημμένως ότι εσύ δεν παντρεύεσαι!

Χτυπιέσαι κι οργίζεσαι. Κατά βάθος, βέβαια, ξέρεις ότι κι εσύ ζητάς να βάλεις την κουλούρα στο κεφαλάκι σου, απλώς όποτε θελήσεις εσύ. Όσοι με σθένος και πάθος δήλωσαν: «δεν παντρεύομαι», ανέβηκαν πρώτοι τα σκαλιά της εκκλησίας. Ξέρεις γιατί; Γιατί οι περισσότεροι υποσυνείδητα επιδιώκουμε το γάμο και τη δημιουργία οικογένειας. Μπορεί να είναι μόνο ένα χαρτί, αλλά σίγουρα επισφραγίζεται το μαζί με το σύντροφό μας, η κοινή πορεία και οι στόχοι μας. Ζούμε καθημερινά τον άνθρωπό μας, φτιάχνουμε μια ζωή όπως ακριβώς μας ταιριάζει, ονειρευόμαστε την απόκτηση των δικών μας παιδιών.

Μπορεί κάποιοι να είναι υπέρ της ελευθερίας, φανατικοί θα λέγαμε, αλλά στην πορεία των ετών η αναζήτηση συντρόφου μετατρέπεται σε επιτακτική ανάγκη. Δε νομίζω η μοναξιά να είναι αυτοσκοπός του καθενός, ούτε να μη θέλει κάποιος να μοιραστεί τη ζωή του με κάποιον που του ταιριάζει.

Άφησε, λοιπόν, τις βαρύγδουπες δηλώσεις ότι απεχθάνεσαι το γάμο, τα «δεν παντρεύομαι» και τα «δεν είναι αυτά για μένα» κι αρκέσου απλώς να πεις ότι δεν έχει βρεθεί ακόμη ο κατάλληλος άνθρωπος. Όσοι αρνούνται πεισματικά το γάμο –συνήθως από αντίδραση στην πίεση που δέχονται από γονείς και πρώην ή νυν συντρόφους– καταλήγουν να ανεβαίνουν τα σκαλιά της εκκλησίας νωρίτερα κι απ’ τους υπέρμαχους του θεσμού.

Δεν εγγυάται κανείς ότι ο γάμος θα φέρει την απόλυτη ευτυχία. Όμως είναι φανερό ότι όταν κάποιος είναι τόσο κάθετος και αρνητικός με κάτι, έρχεται η ίδια η ζωή και ανατρέπει σε μία στιγμή ό,τι πίστευε.

Να θυμάσαι, λοιπόν, ότι όσοι με θυμό αρνούνται το γάμο είναι εν τέλει κι αυτοί που καίγονται απ’ την επιθυμία να πουν ότι κατά βάθος τους αρέσει. Επομένως, μην είσαι απόλυτος κι άσε τα πράγματα να κυλήσουν. Η ζωή κρύβει τις μεγαλύτερες εκπλήξεις. Σήμερα αρνείσαι το γάμο, κι αύριο ερωτεύεσαι κεραυνοβόλα και θέλεις όσο τίποτα να κάνεις τον άλλο δικό σου, ακόμη και με μια τυπική τελετή.

Φρόντισε μόνο, αν αλλάξεις γνώμη, μην ξεχάσεις να μας καλέσεις!