Τα μεσαία αδέρφια, τα παιδιά sandwich!

Ασύγκριτη η αίσθηση να ανήκεις σε μια οικογένεια. Να ‘χεις γονείς παρόντες, όχι θεωρητικά αλλά κυρίως πρακτικά. Να μην είσαι μόνος, να σου κάνουν οι γονείς το δώρο να φέρουν κι άλλα παιδιά στον κόσμο. Να ‘χεις αδέρφια και να απολαμβάνεις τα συναισθήματα αγάπης, στοργής και κατανόησης, να στηρίζεσαι σ’ αυτό το δέσιμο και να αισθάνεσαι ασφαλής.

Είστε πια ομάδα. Αδερφάκια που θα κάνουν παρέα μεταξύ τους, θα περνάνε ώρες ατελείωτες μαζί. Θα διασκεδάζουν παίζοντας παιχνίδια∙ επιτραπέζια, ηλεκτρονικά, εκπαίδευσης, περιπέτειας. Παιχνίδια που θα σας βοηθήσουν να ‘ρθετε ακόμα πιο κοντά, να φτιάξετε αναμνήσεις. Στιγμές που θα αισθάνεστε πλήρεις που έχετε ο ένας τον άλλον. Ακόμα και στις διαμάχες και τους τσακωμούς, που σίγουρα δε θα λείψουν, οι καλές στιγμές θα ενώνουν όταν χαζοί εγωισμοί θα πάνε –ανεπιτυχώς– να χωρίσουν.

Γιατί τα αδέλφια είναι για να κρατιούνται χέρι με χέρι. Να προχωράνε στην ίδια γραμμή κι όχι σε παράλληλη, με προορισμό κοινό. Πάντα μαζί, στα δύσκολα στα εύκολα. Το ίδιο αίμα έχουν. Νιώθουν, προαισθάνονται το καλό και το κακό. Αντιδράνε στη θλίψη που θα δουν στα μάτια των αδερφών τους. Κάνουν τα πάντα για να την αντικαταστήσουν με ένα χαμόγελο.

Μα όσο δεμένα κι αν είναι, όσο κι αν αποτελούν μία ομάδα, κάθε παιδί, καθένα απ’ τα αδέρφια της οικογένειας, διαφέρει. Το καθένα από αυτά ξεχωρίζει απ’ την προσωπικότητά του, τα «θέλω» του, τον χαρακτήρα του. Το ένα ίσως να ‘ναι οξύθυμο και νευρικό, το άλλο να ‘ναι γλυκό, τρυφερό, ήρεμο και το άλλο απότομο και πιο κλειστό. Διαφορετικοί χαρακτήρες, έντονες προσωπικότητες μα πάντα πρόθυμα να διατηρήσουν το δέσιμο μεταξύ τους. Με τα αδέρφια θα συμφωνήσεις, θα διαφωνήσεις. Θα κλάψεις, θα γελάσεις. Θα θυμώσεις, θα ηρεμήσεις. Θα ‘στε πάντα κοντά, όχι όμως και πάντα εύκολα κι αρμονικά.

Πολλά τα μοτίβα μιας οικογένειας. Ένας γονιός με ένα ή περισσότερα παιδιά, ένα ζευγάρι χωρίς παιδιά. Γονείς με ένα μόνο παιδί, με δύο, με πέντε. Ας σταθούμε, όμως, στο ίσως πιο σύνηθες. Γονείς με τρία παιδιά. Τρία παιδιά σημαίνει τρία αδέρφια, το μεγάλο, το μικρό και, φυσικά, το μεσαίο. Εκείνο που συχνά χαρακτηρίζεται κι ως παιδί sandwich. Εκείνο, δηλαδή, που βρίσκεται στη μέση ανάμεσα σε δύο άλλα αδέρφια.

Αν είναι να γενικεύσουμε και να μιλήσουμε για τον χαρακτήρα του μεσαίου παιδιού, αυτό που το χαρακτηρίζει είναι η ηρεμία, η ισορροπία που προσφέρει στην οικογένεια αλλά κυρίως στα αδέρφια του.

Το μεσαίο παιδί, συνήθως, είναι εκείνο που βρίσκεται στη θέση του θεατή κι ακροατή, εκείνο που ψάχνει μια λύση στα προβλήματα. Προστατεύει και καθοδηγεί. Παρατηρεί τις συζητήσεις, τα αναλύει όλα στο μυαλό του και στο τέλος λέει την άποψή του. Θα πάρει μέρος σε μια διαμάχη ανάμεσα στα αδέρφια του ή θα μπλεχτεί σ’ έναν καβγά των γονιών μόνο για να τους σταματήσει. Θα γίνει ο δικηγόρος της οικογένειας, μέχρι τα πνεύματα να ηρεμήσουν.

Δε διαλέγει στρατόπεδα, δεν μπορεί να ξεχωρίσει την αγάπη για τα αδέρφια του. Χρειάζεται την ισορροπία και φροντίζει γι’ αυτήν. Ισορροπία όχι μόνο μεταξύ αδερφών αλλά και γονιών. Θέλει το κλίμα μέσα στην οικογένεια να μην περιέχει προστριβές κι εντάσεις, αναζητά τη γαλήνη. Μεγαλώνει κι ωριμάζει πιο γρήγορα συγκριτικά με τα υπόλοιπα αδέρφια του. Είναι το λιγότερο κακομαθημένο. Γι’ αυτό και πάντα προσπαθεί με καθαρό μυαλό να διαχειριστεί τις δύσκολες καταστάσεις, όταν αυτές προκύπτουν.

Το παιδί “sandwich” είναι συνήθως ευαίσθητο. Κλείνεται στον εαυτό του, αγαπάει τη μοναξιά. Σκέφτεται πολύ. Σκέφτεται τους γύρω του, τα οικογενειακά του και, σαφώς, τα αδέρφια του. Μαθαίνει να λύνει τα θέματά του μόνο του, χωρίς τη βοήθεια κανενός, μιας και μεγαλώνει πιο ανεξάρτητο, απέχοντας από υπερβολές. Παραπονιέται κάποιες φορές για την προσοχή των γονιών που δεν τη λαμβάνει στον ίδιο βαθμό με τους άλλους, αλλά δε σκάει κιόλας γι’ αυτό. Ίσως και να του αρέσει, να αισθάνεται έτσι πιο δυνατό. Κατανοεί, εξάλλου, πως οι άλλοι δύο τους χρειάζονται περισσότερο. Μελαγχολεί, μα δεν το δείχνει.

Δεν κοιτάει ποτέ μόνο τον εαυτό του. Γι’ αυτό και πάντα προσπαθεί να επαναφέρει τις ισορροπίες, χωρίς να αδικεί κανέναν. Έχει μάθει να προσαρμόζεται εύκολα κι αδιαμαρτύρητα σε διάφορες συνθήκες και καταστάσεις. Το μεσαίο αδερφάκι είναι μακράν το πιο βολικό παιδί. Δεν απαιτεί, δε θέτει τελεσίγραφα, δε βροντά πόρτες. Δέχεται ό,τι προκύψει και βρίσκει λύσεις για όλους. Θα ‘ναι πάντα εκεί για την οικογένειά του, ακόμα κι αν εκείνη ξεχνά κάποιες φορές να του αφιερώσει την προσοχή που αξίζει.

Χρωστάμε, λοιπόν, μια μεγάλη αγκαλιά στα μεσαία αδέρφια μας, γιατί κανείς δε γεννήθηκε δυνατός, απλά κάποιοι αναγκάστηκαν να γίνουν!