Χαράξαμε τα αρχικά μας σε δέντρα, θρανία και παγκάκια

Στο παιχνίδι της ζωής, τις διάφορες πίστες τις λέμε «στάδια», κι είναι αυτά που μας κάνουν δυνατότερους. Απ’ τα στάδια μιας αληθινής φιλίας, ενός θυελλώδους έρωτα ως και μιας μοιραίας αγάπης, καθένα αφήνει το αποτύπωμά του πάνω μας καθορίζοντας σε μεγάλο βαθμό τη συμπεριφορά μας στο παρόν και το μέλλον.

Κάθε ανθρώπινη σχέση βρίσκει έναν τρόπο να τρυπώνει για τα καλά στην καρδιά μας. Δύσκολα μπορεί να φύγει, όσο ο χρόνος τη μετατρέπει σε πολύτιμη ανάμνηση. Πέρα απ’ το υποσυνείδητο όμως, βοηθάμε κι εμείς να μην ξεχαστούν όσοι κάποτε υπήρξαν σημαντικοί για μας. Συνειδητά κάνουμε ό,τι μπορούμε, με οποιοδήποτε μέσο, για να κρατήσουμε κάτι από αυτούς που θεωρούμε ότι μας σημάδεψαν.

Συνήθως επιλέγουμε να κρατήσουμε τα όμορφα, κι όχι όλα όσα ίσως έγιναν αιτία για να οδηγηθούμε στο τέλος. Δενόμαστε με ό,τι μας γεννάει ζεστασιά, από ένα ξεχωριστό δώρο γενεθλίων των κολλητών μας, ως και το βραχιολάκι από έναν παιδικό έρωτα, που δεν υπάρχει πια∙ όλα εκείνα που μας θυμίζουν όσα υπέροχα ζήσαμε μαζί τους.

Πέρα, όμως, απ’ τα δώρα, πέρα από όλα εκείνα τα αντικείμενα μεγάλης συναισθηματικής αξίας, αυτό που χρόνια μένει είναι το χάραγμα αρχικών γραμμάτων κι ονομάτων. Σίγουρα κάτι θυμίζει σε πολλούς αυτό, ίσως μερικοί από εμάς ακόμα και τώρα να χαράζουν τα αρχικά γράμματα ενός υπάρχοντος έρωτα ή μιας φιλίας κάπου. Αφού, όμως, το παρόν έχει άγνωστο μέλλον, ας μείνουμε σε εκείνα τα αρχικά του παρελθόντος. Σε εκείνα που ανήκουν σε αυτούς πλέον δεν είναι μαζί μας.

Ξεκινώντας απ’ την παιδική μας ηλικία, είχαμε έναν ιδιαίτερο τρόπο να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Όταν ο διαβήτης των μαθηματικών με τη μυτερή μυτούλα του ήταν το εύκολο εργαλείο χάραξης γραμμάτων. Το σχολικό θρανίο γινόταν ο πίνακας ανακοινώσεων συναισθημάτων κι αγάπης. Δύο αρχικά με το σύμβολο συν (+) στη μέση κι ένα σύμβολο ισότητας (=) σήμαιναν ότι το θα αγαπούσαμε για πάντα ή θα μέναμε για πάντα μαζί.

Να κάπως έτσι: Μ+Ε=L.F.E. Ο Μάνος με την Ελένη για πάντα μαζί. Ερωτευμένοι. Άλλες φορές πάλι η εξίσωση είχε ως αποτέλεσμα μια φιλία, με τη μόνη διαφορά ότι το L.F.E γράφονταν F.F.E. Το ένα σήμαινε αγάπη κι έρωτας για πάντα, ενώ το άλλο για πάντα φίλοι.

Αυτό το χάραγμα των αρχικών ήταν ένα σήμα κατατεθέν ενός δυνατού δεσίματος. Μια σχέση, όχι πάντα ερωτική, που άφηνε το σημάδι της όχι μόνο στα θρανία, αλλά και σε αλλά σημεία της πόλης, που ακόμα και τώρα όταν περνάς από ‘κει σε πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία.

Πολλές τέτοιες ιστορίες είναι αποτυπωμένες σε ένα παγκάκι, που κάποιο βράδυ χαράχτηκε ένα δυνατό φιλί ανάμεσα σε δυο ερωτευμένους ανθρώπους, κρατώντας τους κοντά «για πάντα». Μια ουλή στο ξύλο, που τους δεσμεύει να ‘ναι μαζί, τουλάχιστον όσο θα βρίσκεται κι εκείνη η ανάμνηση σε αυτό το παγκάκι. Το ίδιο και μια φιλία. Ένα χάραγμα σε έναν κορμό κάποιου δέντρου. Εκεί που μια παρέα μαζεμένη άφησε το «Φίλοι για πάντα» βαθιά χαραγμένο στο σώμα του βουβού παρατηρητή. Εκείνου που ξέρουν ότι δε θα σβήσει ποτέ. Εκείνου που θα στέκεται εκεί ώσπου να ξαναβρεθούν.

Οι στιγμές που έμειναν αναμνήσεις σε αρχικά γράμματα θα μας πηγαίνουν πίσω στον χρόνο. Αποτελούν αναδρομή στο παρελθόν, κίνητρο να θυμηθούμε όσα ζήσαμε εμείς και τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Αυτά που πλέον για διάφορους λόγους δεν έχουν επαφές μαζί μας. Δεν τήρησαν τις υποσχέσεις που έδωσαν τα αρχικά γράμματα των ονομάτων τους, στο ίδιο σημείο χαραγμένα μέχρι σήμερα. Εκεί που, όσες εποχές κι αν περάσουν, δε χάνουν την αξία και τα συναισθήματα που τους δώσαμε.

Τα χαραγμένα αρχικά δύσκολα εξαφανίζονται, όσο κι αν αργότερα τυχόν τα μετανιώσουμε. Μένουν για να θυμόμαστε έναν παλιό μας έρωτα που μας πρόσφερε δυνατές στιγμές, ή μια φιλία που άντεξε κάθε δυσκολία και σημάδεψε τα παιδικά μας χρόνια. Γράμματα αχώριστα, ακόμη κι αν τα πρόσωπα πλέον δε βρίσκονται κοντά: γλυκόπικρη ανάμνηση μιας άλλης ζωής.