4 παρενέργειες του έρωτα που συχνά αγνοούμε

Είναι ο έρωτας μια ανταλλαγή; Είναι μια στιγμή που δύο άνθρωποι, τόσο άγνωστοι μεταξύ τους, συντονίζονται και ταυτίζονται μέσα στον αδυσώπητο χρόνο; Μια στιγμή αιωνιότητας, μέσα στο περαστικό κι εφήμερο που ζούμε; Ο έρωτας σίγουρα έχει πολλά πρόσωπα. Μπορεί να είναι ρομαντικός. Μπορεί να είναι φαντασιακός. Μπορεί να είναι αόριστος. Άλλες φορές γίνεται προσωπικός και συγκεκριμένος. Στην κορύφωση της έντασής του, πιθανόν να εμφανιστούν κάποιες παρενέργειες, τις οποίες πολλές φορές τις προσπερνάμε χωρίς να δίνουμε την απαραίτητη σημασία.

1. Αμοιβαιότητα κι ετοιμότητα

Ο χρόνος που μας χτυπάει την πόρτα ο έρωτας συντελεί μια πρόκληση. Το πότε θα σε βρει είναι η μεγαλύτερη παγίδα του. Χτυπάει ξαφνικά. Ξέρει πότε είσαι έτοιμος. Είσαι ανυποψίαστος, αλλά έτοιμος. Αυτά συμβαίνουν σε σένα. Υπάρχει πάντα και η άλλη πλευρά. Εκεί συμβαίνει το ίδιο; Αφήνεσαι να νιώσεις και κάτι αρχίζει να χαλάει. Είναι αμοιβαίο; Αντί για στροβίλισμα, για γλυκιά ζάλη, αρχίζει να μοιάζει με τσίμπημα φιδιού και σταδιακή δηλητηρίαση. Σε κυριεύει λίγο-λίγο. Δε βλέπεις την ανταπόκριση που περιμένεις, ή κάνεις πώς δε βλέπεις. «Μα ξεκίνησαν όλα τόσο όμορφα, τι συμβαίνει τώρα; Αρχίζει να πικραίνεται το στόμα μου και να σφίγγεται το στομάχι μου.», σκέφτεσαι. Λες, όμως, ότι είναι η ιδέα σου και πατάς το mute. Περιμένεις με αγωνία μισόλογα, κρατάς τα ψίχουλα, απομονώνεις ατάκες που σε συμφέρουν για να πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι αμοιβαίο.

Δεν είναι το ίδιο όμως, κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει. Εσύ δεν το βλέπεις. Τι σου συμβαίνει; Κι επιμένεις. Στέλνεις μηνύματα. Παίρνεις τηλέφωνα. Μα σίγουρα ήταν αμοιβαίο, τώρα τι έγινε; Το ρίσκο του έρωτα. Γίνεται από φάρμακο, φαρμάκι. Ποιος φταίει γι’ αυτό;  Ο συντονισμός της αμοιβαιότητας. Είναι συχνό το φαινόμενο της μη αμοιβαιότητας ή της διαφοράς έντασης σε αυτήν. Λαμβάνεις διφορούμενα μηνύματα κι έτσι θολωμένος, όπως είσαι δεν τα ερμηνεύεις σωστά. Έχει και μια άλλη κρυφή πτυχή. Την ετοιμότητα. Αμοιβαιότητα και ετοιμότητα κρατιούνται χέρι-χέρι. Πόσο έτοιμος είναι ο άλλος; Δεν μπορώ να το ελέγξω, να το μετρήσω. Εγώ το ζω μέσα από τον δικό μου κόσμο. Ποτέ δε θα ξέρω, εάν έχει έρθει το ίδιο έτοιμος με εμένα. Κάποιες φορές το διαισθάνεσαι. Η διαίσθησή σου όμως είναι τόσο έντονη, όσο η οξύτητα των αισθήσεων ενός μεθυσμένου.

2. Τα κενά

Το γλυκό δηλητήριο ψάχνει να φωλιάσει στα κενά που έχεις αφήσει να δημιουργηθούν μέσα σου. Μικρά κενά, μικρή και σύντομη η επίδραση. Όσο μεγαλύτερα τα κενά που αφήνεις, τόσο πιο γρήγορη και επικίνδυνη η επίδρασή του.  Τα κενά λαξεύονται με έναν μηχανισμό υπόγειο και μυστικό. Πρωτοσκάβονται στην παιδική ηλικία, βαθαίνουν στην ενήλικη ζωή, αποτέλεσμα των σχέσεων με τους άλλους.  Λατρεύουν να γεμίζουν με φόβο, με λόγια που πληγώνουν. Αδυναμία έχουν φυσικά,  στο γλυκό δηλητήριο του έρωτα. Είναι οι υποδοχείς του. Έχουν μια σχέση αλληλεξάρτησης. Δυναμική η σύνδεσή τους. Κάνουν τον ξενιστή να εκτοξεύει την αίσθηση του έρωτα, αναλόγως της σοβαρότητας των κενών. Είσαι πια υπό την επήρειά του, ξεκάθαρα.

Αλλά δεν το καταλαβαίνεις. Αρχίζεις να ωραιοποιείς, να βλέπεις θολά. Σε τυφλώνει σταδιακά. Η τυφλότητα που προκαλεί, συνδέεται με το μέγεθος των κενών. Όσο μεγαλύτερα τα κενά, τόσο μεγαλύτερη η τυφλότητα προς το αντικείμενο του πόθου. Αλλοιώνει την αντίληψη, δικαιολογεί, συγχωρεί, επιμένει.

3. Ο τοίχος του άλλου

Κάτι υποψιάζομαι ότι βρίσκεται μπροστά μου, αλλά δεν είναι ξεκάθαρο. Τι είναι; Είναι ο τοίχος του άλλου. Μα τι είναι τελοσπάντων αυτός ο τοίχος; Είναι ένα συμπαγές σώμα που ξεκινά να χτίζεται από την παιδική ηλικία, στηρίζεται γερά στα κατάλοιπα προηγούμενων σχέσεων, στις τραυματικές εμπειρίες, στα λόγια που μας πληγώνουν. Υλικό συγκόλλησης όλων των τοίχων; Όσα φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε. Με την πάροδο των ετών, εάν απλά παρατηρούμε και δεν αναλάβουμε δράση, αυτά στεγανοποιούνται, αποκτούν στέρεα μορφή και πιθανόν να γίνουν αδιαπέραστα. Χρειάζονται αυτοί οι τοίχοι, μάς προστατεύουν. Κάποιες φορές όμως, μπορεί να μας εμποδίζουν από το να βλέπουμε πιο έξω από εμάς. Ο ιδιοκτήτης πρέπει να αποφασίσει τη χρησιμότητα και τη σημασία του τοίχου του. Παρέχει ασφάλεια ή τον εμποδίζει να δει. Είναι καθαρά προσωπικό ζήτημα.

4. Σύγκρουση

Έχεις ήδη πάρει θέση και ετοιμάζεσαι να χτυπήσεις πάνω στον τοίχο του. Στην αρχή δεν το καταλαβαίνεις. Ξεκινάς με μικρή φόρα. Υπάρχει κι εδώ μια μικρή παράμετρος, που εάν δεν υπολογίσεις μπορεί να αποβεί μοιραία κατά τη σύγκρουση αυτή. Το βρήκες. Τα κενά που αφήνεις μέσα σου. Όσο μεγαλύτερα τα κενά, τόσο μεγαλύτερη φόρα θα πάρεις για να συγκρουστείς. Όμως δε σε πειράζει, γιατί σκέφτεσαι: «Μπορώ να σπάσω τον τοίχο του άλλου!». Όσο μεγαλύτερα τα κενά που έχουμε αφήσει μέσα μας, τόσο μεγαλύτερη και σφοδρότερη η σύγκρουση με τον τοίχο του. «Πρέπει να τον σπάσω αυτόν τον τοίχο, να τον κάνω να δει τον κόσμο μέσα από τα δικά μου, θολωμένα μάτια. Εγώ βλέπω για πρώτη φορά τόσο όμορφα, τόσο καθαρά. Δεν μπορεί να είναι αδιαπέραστος», μονολογείς και παίρνεις φόρα.

Έρχεται η στιγμή που η επίδραση του γλυκού δηλητηρίου, αρχίζει να φθίνει. Θα αρχίσεις να βλέπεις και πάλι καθαρά. Μπορεί να δυσκολευτείς στην αρχή, όχι από τα θολωμένα μάτια του έρωτα, αλλά από τα αποτέλεσμα της σύγκρουσης με τον τοίχο του.

Μην αφήνεις τα κενά να σε κατακλύσουν. Στα κενά σου κρύβεται ο κίνδυνος της μετάλλαξης του έρωτα. Εάν αφήσεις τα κενά σου απεριποίητα, θα σε κατακλύσει και το γλυκό δηλητήριο. Είναι σαν να έχεις ήδη πάρει φόρα για να πέσεις στον τοίχο του άλλου. Αντέχεις τη σφοδρότητα της σύγκρουσης; Ίσως κάποιοι τοίχοι φτιάχτηκαν για να μην πέσουν ποτέ.

ΥΓ.: Δεν ξέρω εάν το παρατήρησες μα τα κενά και ο τοίχος μοιάζουν αρκετά στα υλικά τους. Ίσως τελικά να αλληλοσυμπληρώνονται.