Πόσες φορές πιστεύουμε ότι βρήκαμε τον έρωτα της ζωής μας; Τελικά αυτό όμως αποδεικνύεται απατηλό όνειρο. Άλλοι λένε μια, άλλοι επιμένουν τρεις. Εγώ πιστεύω ότι δεν υπάρχει αριθμός γιατί μετά από κάθε αποτυχία πάλι θα συνεχίζουμε να ψάχνουμε τον επόμενο έρωτα που πιστεύουμε ότι θα είναι ο ιδανικός. Κάθε μορφή έρωτα κάτι μας προσφέρει, ο ανεκπλήρωτος, ο αμοιβαίος, ο μονόπλευρος. Γιατί είναι αυτή η αίσθηση ότι είμαστε ζωντανοί και μπορούμε να τον ζήσουμε.
Οι μεγαλύτερες δημιουργίες έρχονται μετά από μια μεγάλη ερωτική απογοήτευση, μετά από τα πολλά κλάματα και τις αυτοκαταστροφικές τάσεις, τελικά νιώθουμε ακόμα πιο ζωντανοί. Συμβαίνει συχνά, όμως, πριν την άνοδο να υπάρξει μια σκληρή πτώση, γιατί είναι οι προσδοκίες μας που κρύβονται πίσω από αυτήν. Όλοι θέλουν να ερωτευτούν και να βρουν έναν άνθρωπο ο οποίος θα τους αναγνωρίσει και θα τους διαλέξει. Κι αν αυτή η επιθυμία τους δεν εκπληρωθεί τότε καταρρακώνονται.
Όλοι θέλουν να νιώθουν μοναδικοί κι αυτό το trick του έρωτα και της ανεπανάληπτης αίσθησης που δίνει μας κάνει να πέφτουμε συνέχεια στην ίδια παγίδα. Πίσω από αυτό βρίσκεται η ανάγκη μας ν’ αναγνωρίσει κάποιος άλλος πέραν από τον εαυτό μας, στον οποίο δεν έχουμε καμία εκτίμηση, ότι είμαστε ανεπανάληπτα ξεχωριστοί. Ίσως είναι το πόσο μοναδικοί θέλουμε να νιώσουμε, όπως τότε που ήμασταν βρέφη κι είχαμε όλο το ενδιαφέρον πάνω μας. Είναι η σχέση με τους γονείς και τη μητέρα μας κι η φροντίδα που λάβαμε, η αγάπη και το νοιάξιμο στα πρώτα μας χρόνια, τα οποία θέλουμε να νιώσουμε ξανά ή δεν τα λάβαμε ποτέ κι απεγνωσμένα τα ψάχνουμε στα πρόσωπα που συναντάμε, από τα οποία κι υποσυνείδητα ζητάμε να λάβουν τον ρόλο του φροντιστή μας.
Ο έρωτας είναι μια σίγουρη λύση για να νιώσουμε αποδεκτοί για αυτό που είμαστε, ποθητοί, να ανέβει η αυτοπεποίθησή μας. Φυσικά κρύβεται και κάτι άλλο. Θέλουμε να νιώσουμε αθάνατοι. Ο έρωτας μας δίνει έναν μάρτυρα για τη ζωή μας, έναν άνθρωπο που θα είναι δίπλα μας και θα παρακολουθήσει όλη την πορεία μας, θα μας θυμάται ακόμα κι αν δεν είμαστε πια εδώ. Πίσω από τον έρωτα κρύβεται ο φόβος του θανάτου.
Ο θάνατος καθίσταται από τους πλέον ανυπέρβλητους φόβους του ανθρώπου, προσπαθεί να τον υπερβεί μέσω της πίστης, στις μεταφυσικές αναζητήσεις, στη σύνδεση με τους άλλους, με τη δημιουργία οικογένειας κι απογόνων, μέσω του έργου που θ’ αφήσει. Όμως πάντα είναι εκεί και τον νιώθουμε. Εάν όμως ερωτευτούμε νιώθουμε ζωντανοί, νέοι κι αθάνατοι. Τελικά μήπως κυνηγάμε την αίσθηση αυτή; Εάν έχουμε έναν άνθρωπο κοντά μας που θα δει όλη μας τη ζωή, τις αδυναμίες μας, τα ταλέντα, με τις καλές μας και τις άσχημες στιγμές, ίσως θα έχουμε έρθει λίγο πιο κοντά στο να μη φοβόμαστε ότι περάσαμε από τη γη και κάνεις δε θα μας θυμάται σαν φύγουμε. Ο έρωτας μας δίνει αυτή την αίσθηση αθανασίας και γι’ αυτό πέφτουμε συνέχεια στην παγίδα και θα συνεχίσουμε να πέφτουμε, γιατί εθίζεσαι σε ό,τι σε κάνει να έχεις δύναμη.
Στο ερώτημα πόσες φορές μπορείς να ερωτευτείς αν ξέρεις ότι θα τελειώσει, η απάντηση είναι ότι μετά από κάθε αποτυχία, θα τον ψάχνουμε ξανά τον έρωτα και θα τον νιώθουμε να είναι εκεί και μας περιμένει, μέχρι να μην είμαστε πια εδώ. Ερωτευτείτε κι ας αποτύχει, ερωτευτείτε και νιώστε αθάνατοι και ζωντανοί, γεμάτοι ενέργεια και δημιουργία. Ακόμα και μετά από την απόρριψη. Ακόμα και μετά τον χωρισμό. Όλα είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι ο πιο λάγνος τρόπος να πεις πως «είμαι εδώ και είμαι ζωντανός».
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αιμιλία Λυμπέρη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
