«Καλούτσικη βγήκε, να βάλω και ένα φιλτράκι κι έτοιμη για ανάρτηση!» σκέφτηκε με μεγάλη αυταρέσκεια. Άφησε το κινητό, αφού έκανε stories παντού, έφυγε να πάει προς το δωμάτιο. Στο χολ έχει κρεμασμένο έναν μεγάλο καθρέφτη. Πάντα όμως αποφεύγει να κοιτάξει το είδωλο που αντανακλάται εκεί. Χαμηλώνει το βλέμμα, όταν είναι μπροστά και περνάει γρήγορα χωρίς να κοιτάξει. Δε θέλει να δει την πραγματική εικόνα, μόνο φωτογραφίες με φίλτρα.
Ξεκίνησαν όλα από απλές εφαρμογές. Λίγη λάμψη στα μάτια, αψεγάδιαστο δέρμα, φωτεινό και λευκό χαμόγελο. «Δε βγήκα καλά σε αυτή τη φωτογραφία, κάτσε να τη φτιάξω λίγο» κι αρχίζει να γεννιέται μια ιδέα. «Ίσως να κάνω λίγη λεύκανση στα δόντια». «Ένα botoxάκι, μήπως με βοηθήσει». Και καλά να έχεις λεφτά και να τα κάνεις. Εάν όμως δεν έχεις, αρχίζει μια διπολική αντίληψη του εαυτού σου, της ψηφιακής αντανάκλασης-απεικόνισης και του πραγματικού ειδώλου σου. Μάντεψε ποιος κερδίζει. Δε θες να είσαι αυτό που βλέπεις στον καθρέφτη. Θες την άλλη εικόνα σου, την ψηφιακή κι αρχίζεις να εγκλωβίζεσαι σε αυτήν. Δεν αποδέχεσαι τον χρόνο που περνάει, τα σημάδια που αποτυπώνει στο δέρμα σου, τις σακούλες κάτω από τα λεία μάτια της αγαπημένης σου φωτογραφίας, τους μαύρους κύκλους στα μάτια που θυμάσαι στα όμορφα, λαμπερά σου stories. Ολοένα και περισσότερο θες την εικόνα του φίλτρου.
«Μήπως να κάνω και πλαστική στη μύτη, στη φωτογραφία με το φίλτρο πάντα βγαίνει τέλεια, τι μύτη είναι αυτή που έχω!». Αρχίζεις να μαζεύεις λεφτά για να κάνεις και την πλαστική στη μύτη, αφού το botox είναι πια εξαμηνιαία συνήθεια. Όμως και μετά από αυτά, ακόμα δεν τολμάς να κοιτάξεις τον καθρέφτη, γιατί πάντα κάτι θα βρίσκεις που να μη σου αρέσει.
Οι τηλεδιασκέψεις, οι βιντεοκλήσεις και το πώς η τεχνολογία έχει μπει στην καθημερινότητα, με αυτή την ελαφρώς θολή απεικόνιση του εαυτού, μάς αρέσει σιγά σιγά περισσότερο, από την εικόνα μας δια ζώσης. Σού έχει τύχει να βγάλεις μια φωτογραφία και τη στιγμή που θα τη δεις να πεις: «Χάλια βγήκα»; Φαντάζομαι σίγουρα σού συμβαίνει συχνά αυτό. Εάν όμως κοιτάξεις την ίδια φωτογραφία ένα χρόνο μετά, θα πεις «Πόσο καλά φαίνομαι εδώ, τώρα είμαι χάλια».
Μήπως κάτι άλλο συμβαίνει τελικά; Όσο περισσότερο ψάχνεις τον εαυτό σου, τόσο πιο πολύ θα συγκεντρώνεσαι στα σημαντικά. Θα σε νοιάζει να είσαι με τη σωστή παρέα την ώρα που βγάζεις φωτογραφία, θα έχεις τέτοια εσωτερική ηρεμία και χαρά που κανένα φίλτρο δε θα μπορεί να στη δώσει, θα απολαμβάνεις την αληθινή στιγμή με τους ανθρώπους που είναι σημαντικοί για σένα. Η φωτογραφία δε θα απευθύνεται προς κανέναν πρώην, νυν ή μελλοντικό έρωτα. Θα είναι μια φωτογραφία της δικιάς σου αλήθειας.
Είναι μεγάλη η παγίδα που μπορεί να πέσεις, αναζητώντας την τελειότητα στην εξωτερική εμφάνιση. Γιατί δεν υπάρχει. Γιατί η φθορά είναι το μόνο σίγουρο. Όμως μια πλευρά σου, η εσωτερική και η δυναμική σχέση με τον εαυτό σου, θα σε ανταμείψει. Αυτή έχει σύμμαχό της τον χρόνο και δεν παραμένει μόνο στην εξωτερική εντύπωση. Αυτή, όσο την καλλιεργείς, θα αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι το δικό σου είδωλο. Όταν θα βγάλεις την επόμενη φωτογραφία σου, θα σκεφτείς και θα κρίνεις. «Πόσο αληθινός είμαι, πόσο ευτυχισμένος είμαι τώρα, πόσο χαίρομαι που είμαι εγώ;». Αυτά είναι τα πραγματικά φίλτρα που θα πρέπει να βάζεις.
Κοίτα ξανά τις φωτογραφίες σου και σκέψου τι ένιωθες και με ποιους ήσουν. Όταν θα είσαι με τους κατάλληλους ανθρώπους, όταν θα είσαι σε ισορροπία με τον εαυτό σου και με αυτό που θες πραγματικά, οι φωτογραφίες σου θα είναι οι πιο λαμπερές κι αψεγάδιαστες φωτογραφίες. Ίσως και να μη θες καν να βγάλεις φωτογραφίες, γιατί θα είσαι εκεί και θα το ζεις. Έτσι απλά, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία και ψηφιακές αναμνήσεις. Θα το ζεις, θα το νιώθεις και θα το θυμάσαι. Θα το κρατάς δικό σου και δε θα θες να το μοιραστείς με κανέναν.
Συντάκτης: Αιμιλία Λυμπέρη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
