Δεν αγαπούν όλοι οι γονείς τα παιδιά τους

Το μητρικό και πατρικό φίλτρο ίσως να είναι μύθος, για κάποιους γονείς μπορεί να μην υπάρχει καθόλου και κάποιοι άνθρωποι, ίσως να μην αντέξουν τελικά το βάρος της γονεϊκότητας. Φανταζόμαστε ότι το να γίνει κάποιος γονιός είναι μια ομαλή πορεία μέσα σε πολύχρωμες σαπουνόφουσκες και μυρωδιές από πούδρα, χαρούμενα παιδικά γέλια και όμορφες οικογενειακές φωτογραφίες από γενέθλια. Η πραγματικότητα όμως δείχνει ότι το ελάχιστο που σημαίνει με το να γίνει κάποιος γονιός, είναι ότι ξεκινάει ένα δύσκολο ταξίδι αυτογνωσίας. Για κάποιους μπορεί να γίνει ένα ταξίδι που τελικά δε θα μπορέσουν ούτε καν να ξεκινήσουν, ή ένα ταξίδι το οποίο, δε θα ολοκληρώσουν, αφού θα τα παρατήσουν στην πορεία. Και με αυτές τις σκέψεις ερχόμαστε σε ένα ερώτημα ταμπού: υπάρχουν γονείς που δεν αγαπούν τα παιδιά τους;

Για να μπορέσουμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, ίσως μια καλή αρχή είναι να αλλάξουμε το αντικείμενο της παραπάνω ερώτησης: υπάρχουν γονείς που δεν αγαπούν τον εαυτό τους; Τώρα η απάντηση φαίνεται περισσότερο εύκολη· ναι φυσικά υπάρχουν. Γονείς που δεν αγαπούν τον εαυτό τους υπάρχουν αρκετοί, γενικώς άνθρωποι που δεν αγαπούν τον εαυτό τους ή είναι στην προσπάθεια να τον γνωρίσουν, να τον αποδεχτούν και τελικά να τον αγαπήσουν. Ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους που μάχονται να αγαπήσουν τον εαυτό τους, κάποιοι μπορεί να είναι και γονείς.

Το βασικό ερώτημα είναι κατά πόσον εάν ένας άνθρωπος ο οποίος δεν αγαπάει τον εαυτό του ή είναι σε διαδικασία να τον αγαπήσει, μπορεί να αγαπήσει έναν άλλο μικρό ατελή άνθρωπο, όπως είναι τα παιδιά. Αυτό είναι ένα δύσκολο ερώτημα να απαντηθεί, καθώς η καθημερινότητα με τα παιδιά είναι ιδιαιτέρως απαιτητική, μια παροιμία λέει ότι «κάθε μέρα με τα παιδιά είναι ατελείωτη και τελικά τα χρόνια κυλούν σαν νερό». Το να γίνει κάποιος γονιός δημιουργεί κι άλλες συνδέσεις με τα δικά του/δικά της παιδικά χρόνια, αναθεωρώντας τον τρόπο που μεγαλώσαμε, συγχωρώντας ή κατηγορώντας τους δικούς μας γονείς για συμπεριφορές κι αντιδράσεις. Ανοίγουν πληγές, αναμνήσεις ξυπνάνε και γίνονται άθελά μας συγκρίσεις. Το πώς θα εξελιχθεί αυτή η πορεία για τον καθένα και καθεμία τελεί μια πραγματική πρόκληση.

Στο ερώτημα λοιπόν εάν υπάρχουν γονείς που δεν αγαπούν τα παιδιά τους, προσθέτουμε μια άλλη παράμετρο, υπάρχουν γονείς που δεν αγαπήθηκαν, όταν ήταν οι ίδιοι παιδιά; Αυτοί οι γονείς αντιμετωπίζουν μια διπλή πρόκληση σε σχέση με τους γονείς που αγαπήθηκαν ως παιδιά από τους δικούς τους γονείς. Αυτοί οι γονείς παλεύουν με σκοτεινές μνήμες, με μορφές του παρελθόντος, οι οποίες  έρχονται στον ύπνο τους και τους κάνουν να ζουν μια δύσκολη μέρα. Πάλι όμως η απάντηση δεν είναι ξεκάθαρη, γιατί ο καθένας μπορεί να αντιδράσει διαφορετικά, γονείς που τραυματίστηκαν ακόμα και κακοποιήθηκαν σε πολλαπλά επίπεδα ως παιδιά, γίνονται γονείς με αγάπη και διάθεση, μαχόμενοι καθημερινά για να κάνουν οι ίδιοι τη διαφορά στην ανατροφή των δικών τους παιδιών.

Άλλοι γονείς όμως, ακόμα τραυματισμένα παιδιά οι ίδιοι, αν κι αγωνίζονται και προσπαθούν, οι πληγές είναι τόσο μεγάλες, οι εφιάλτες τόσο ζωντανοί, η αίσθηση του να κρύβονται κάτω από το κρεβάτι τους για να μην τους βρουν, τόσο έντονη ακόμα και τώρα, που τους κρατάει άγρυπνους με μάτια γεμάτα μαύρους κύκλους, κάνοντάς τους να ξυπνάνε από ολιγόωρο ύπνο κάθιδροι. Ίσως αυτοί που δεν αγαπήθηκαν ως παιδιά και δεν αγάπησαν τον εαυτό τους ως ενήλικοι, το παλέψουν και τα καταφέρουν να θυμούνται, αλλά να έχουν συγχωρήσει, ίσως όμως αυτοί που δεν αγαπήθηκαν ως παιδιά και δεν αγάπησαν τον εαυτό τους ως ενήλικοι, τελικά δεν τα καταφέρνουν πολύ καλά ή δε θα τα καταφέρουν καθόλου να κάνουν αυτό που ονειρεύτηκαν.  Να μη γίνουν οι γονείς τους. Όλο αυτό πόσο μοιάζει με μια δυσάρεστη σκυταλοδρομία. Και θα σπάσει ο φαύλος κύκλος μόνο αν καταφέρει να χάσει τη σκοτεινή αυτή σκυτάλη ο γονέας και να βρει τη δική του πορεία και περπατησιά, κρατώντας μόνο ό,τι του χρειάζεται.