Διαισθάνεσαι το κακό πριν αυτό συμβεί

Νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι, μια ανατριχίλα στο σβέρκο κι έχω ένα άσχημο προαίσθημα. Πολλές φορές μπορεί να συνοδεύεται και από μια αίσθηση déjà vu. Φοβάμαι ότι κάτι άσχημο θα συμβεί, ότι κάτι άσχημο θα μάθω και τελικά αυτό γίνεται. Πώς λειτουργεί όλο αυτό; Υπάρχει διαίσθηση ή απλά ό,τι φοβάμαι μου συμβαίνει;

Πάντα μου αρέσει να ξεκινάω τη σκέψη μου από την πρωτόγονη φάση του ανθρώπου. Ας ψάξουμε τις εργοστασιακές  μας ρυθμίσεις κι ας δούμε τον  τρόπο με τον οποίο είμαστε φτιαγμένοι και λειτουργούμε. Ο πρωτόγονος άνθρωπος λοιπόν είχε ένα εχθρικό περιβάλλον να αντιμετωπίσει, όπως όλα τα όντα, είχε φυσικούς εχθρούς και κινδύνους ν’ αναγνωρίσει και ν’ αντιμετωπίσει. Κυρίως την εποχή που δεν υπήρχε τεχνολογία και πολιτισμένες συνθήκες διαβίωσης, σε προστατευμένο περιβάλλον, η λειτουργία αυτή, του να  αναγνωρίζει εγκαίρως τους κινδύνους για να αυξήσει τις πιθανότητες επιβίωσης, ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο. Μπορούσε να χρησιμοποιεί τις αισθήσεις του για ν’ αναγνωρίζει τι θα μπορούσε να γίνει επικίνδυνο για τη σωματική ασφάλεια, τη ζωή του και να προετοιμαστεί κατάλληλα.

Πλέον ζούμε σε μια οργανωμένη κοινωνία, υπάρχει βασική προστασία στους περισσότερους πολίτες και οι κίνδυνοι επιβίωσης ισχύουν, αλλά έχουν πάρει άλλη μορφή. Είναι ακόμα ενεργή η λειτουργία αυτή για την αναγνώριση κινδύνου, όμως. Έτσι ο άνθρωπος μπορεί να συνδέει τα στοιχεία και να βγάζει γρήγορα ένα συμπέρασμα για το εάν είναι κάτι ασφαλές ή όχι. Οι κίνδυνοι δεν είναι τόσο για τα φυσικά φαινόμενα ή την αναγνώριση σημαδιών για την επικείμενη επίθεση από άγριο ζώο, αλλά έχουν μια αδιόρατη μορφή, μια μεταφυσική σχεδόν υπόσταση.

Αυτό ακριβώς είναι η διαίσθηση. Η λειτουργία που έχουμε στον οργανισμό μας για την αναγνώριση κινδύνου. Είναι υψηλή λειτουργία, αναπτύσσεται και καλλιεργείται, όσο περισσότερη εμπειρία συλλέγουμε και συνδέεται με την ανάπτυξη του εγκεφάλου μας και τη συλλογή νέων δεδομένων κι εμπειριών. Δεν είναι δηλαδή κάτι απροσδιόριστο, ούτε προέρχεται ως χάρισμα, είναι γνώρισμα που δυναμώνει όσο εκπαιδεύεται. Ο εγκέφαλός μας επίσης μπορεί να αναγνωρίζει μοτίβα συμπεριφορών που προμηνύουν μια επικίνδυνη κατάσταση κι αυτό γίνεται ασυναίσθητα κι αυτόματα.

Η πολυπλοκότητα του ανθρώπου, είναι εντυπωσιακή κι αυτό δεν είναι ποτέ μια βαρετή συνειδητοποίηση. Ένα άλλο φαινόμενο που μπορεί να συνδέεται με την έννοια της διαίσθησης, στο να την μπλοκάρει όμως, είναι το φαινόμενο της «αυτοεκπληρούμενης προφητείας». Έχουμε μια αίσθηση για κάτι, ένα αίσθημα για κάποιον άνθρωπο, αυτό που μας «βγάζει» και για ν’ αποδείξουμε αυτό το αίσθημα και να επιβεβαιωθεί το συμπέρασμά μας, κάνουμε τα πάντα για να γίνει όλο αυτό πραγματικότητα, να βγει αυτή η μικρή «προφητεία» μας αληθινή. Εκεί χρειάζεται μια έξτρα προσοχή, καθώς μπορεί να κάνουμε τα πάντα για να κάνουμε τους φόβους μας πραγματικότητα και να επιβεβαιώσουμε πανηγυρικά τις ανασφάλειές μας, ως την τέλεια μορφή αυτοσαμποτάζ.

Ναι, σίγουρα είμαστε φοβερά πολύπλοκοι. Αλλά το να εμπιστευόμαστε τη διαίσθησή μας, για να αναγνωρίζουμε τους πιθανούς κινδύνους σε όποια μορφή αυτοί μπορεί να υπάρχουν, είναι ένα σημαντικό εργαλείο, το οποίο υπάρχει κι εξαρτάται από την εξοικείωση μαζί του, για να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και ν’ αναγνωρίζουμε το τι μπορεί να συμβεί. Κι έτσι, αφού προσδιορίσουμε και διαβάσουμε την κατάσταση, προχωράμε, είμαστε σε ετοιμότητα, χωρίς να προκαλούμε να μας συμβεί αυτό που αναγνωρίσαμε.

Όμως, εάν κατι κάνει μπαμ, ας μην κλείνουμε τα μάτια μας και γίνουμε απλώς βορά στα «άγρια ζώα». Εμπιστεύσου, αλλά με την εμπειρία που έχεις αποκτήσει πια, πάρε εγκαίρως την απόφαση και κρύψου, φύγε, απομακρύνσου από τον κίνδυνο. Δεν κάνεις λάθος, αυτό που νομίζεις είναι. Ή μήπως είναι η ανασφάλειά σου; Ποιον θα εμπιστευθείς περισσότερο;

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!